Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο

Έχω μια απορία, ρε παιδιά. Μονίμως, βέβαια, εγώ έχω απορίες, τις οποίες εκφράζω κιόλας, χωρίς να κοκκινίσω ή έστω να το ξανασκεφτώ πριν τις ξεστομίσω, με αποτέλεσμα πολλές φορές οι άλλοι άνθρωποι να με περνάνε για χαζή, χωρίς να πέφτουν και πολύ έξω, ή – οι πιο κοντινοί- να με βρίζουν. Και γιατί, παρακαλώ, με βρίζουν; Μήπως επειδή, ως άλλος Σωκράτης, τσιγκλάω τις συνειδήσεις τους και τους βάζω να σκέφτονται, ε, μήπως; (Εντάξει, πλάκα κάνω!)
Αυτή η απορία, λοιπόν, μου δημιουργήθηκε χτες που έβαζα πλυντήριο-πράγμα το οποίο πρέπει να κάνω και τώρα, αλλά θα τελειώσω το άρθρο πρώτα. Δεν ξέρω για σας, αλλά εμείς πάνω στο πλυντήριο έχουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Είδη μακιγιάζ, τέσσερις αφρούς, δύο λακ, (ουσίες και) οινοπνεύματα, στοματικά υγρά, χτένες και πάρα πολλά άλλα, με αποτέλεσμα κάθε φορά που θέλεις να βάλεις πλυντήριο, επειδή αυτό τραντάζεται σούμπιτο, σαν ηχείο σε κλαμπ, όταν στύβει, να πρέπει να κάνεις μια μικρή μετακόμιση και να βρεις και που θα τα ακουμπήσεις. Εξαιρετικά εκνευριστική διαδικασία.
Παλεύοντας με τη μικρή μετακόμιση, αναπόδραστα, πιστεύω, αναρωτήθηκα : αλήθεια, τα θέλουμε αυτά τα πράγματα όλα; Κι αν ναι, γιατί; Αφήστε που μετά, όταν πια είχε μπει στην πρίζα το πλυντήριο, έριξα μια εμπεριστατωμένη ματιά στο μπάνιο γενικώς και μη σας πω τον απολογισμό, διότι θα τρομάξετε ή, πιο πιθανό, θα διαρρήξετε το σπίτι μου για να κλέψετε όλα αυτά τα μπουκαλάκια, βαζάκια, σκιές, μολύβια, κραγιόν, κλπ που έχουν κάνει κατάληψη και να τα πουλήσετε στη μαύρη ή και στην άσπρη αγορά.
Οπότε, πείτε μου τώρα, πραγματικές ανάγκες; Και πόσα λεφτά πεταμένα; Εντάξει, όταν είμαι μπροστά στο ράφι, είμαι πεπεισμένη ότι τα μαλλιά μου θα πέσουν αν δεν πάρω την καινούργια μαλακτική της Pantene, αλλά όταν πάω σπίτι, ανακαλύπτω ότι έχω άλλες 3 τουλάχιστον μαλακτικές, τις οποίες δεν χρησιμοποιώ, διότι πιθανότατα δεν μου αρέσει το χρώμα ή κάτι αναλόγως άσχετο με τη χρήση μιας μαλακτικής, η οποία απλά ξεμπερδεύει και μαλακώνει τα μαλλιά, πράγμα που η μαμά μου έκανε με ξύδι κι ελαιόλαδο. Δε λέω να ξαναγυρίσουμε στην εποχή της μαμάς μου (κάτι που, αν συνέβαινε, θα με έκανε πολύ χαρούμενη, διότι, ως γνωστόν, έχω γεννηθεί σε λάθος δεκαετία), αλλά να σκεφτούμε ειλικρινά πόσα από τα τζιριτζάντζουλα που έχουμε χρειαζόμαστε στ’ αλήθεια.
Διότι, όχι, ρε παιδιά, δε με πείθετε ότι πρέπει να έχεις μία κρέμα ημέρας, μία κρέμα νυκτός, μία κρέμα για τα μάτια, μία για κάτω από το σαγόνι και μία για πάνω από τα αυτιά, οι οποίες κοστίζουν εκάστη ευρώ 20 το λιγότερο, το σύνολο 100, εκτός αν είσαι πλούσια, κάτι το οποίο ισχύει για όλο και λιγότερους ανθρώπους που ξέρω. Τώρα θα μου πείτε, ο καθένας έχει την πετριά του. Η αδερφή μου, ας πούμε, θέλει, ρε παιδί μου, τρεις σφουγγαρίστρες στο σπίτι ( μία για το μπάνιο, μία για την κουζίνα και μία για το υπόλοιπο σπίτι) και φυσικά, 4 καθαριστικά για κάθε σφουγγαρίστρα. Τι να κάνουμε, όμως, την αγαπάμε κι έτσι, αίμα μας είναι.
Μήπως, όμως, λέω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό, στους χαλεπούς αυτούς καιρούς που ζούμε, να αναθεωρήσουμε τι είναι στ’ αλήθεια σημαντικό και δίχως τι δεν μπορούμε αλήθεια να ζήσουμε; Πράγματι, μερικές φορές πρέπει να κακομαθαίνουμε τον εαυτό μας, μερικές, όμως, όχι επί μονίμου βάσεως. Θυμάμαι, όταν ήμασταν στο σχολείο, κόβαμε επίτηδες τα All Star για να μας αγοράσουν καινούρια, διότι αν δε χαλούσαν τα παλιά παπούτσια, δεν έπαιζε να πάρεις καινούρια, που να άφριζες στο πάτωμα. Κι αυτό δεν είχε σχέση με την οικονομική δυνατότητα, είχε σχέση με την αίσθηση της οικονομίας, η οποία έχει απολεσθεί παντελώς. Και μάλιστα, τη σήμερον ημέρα, που κατά γενική ομολογία, πάμε κατά διαόλου.
Και μη νομίζετε ότι τα προαναφερθέντα αφορούν μόνο τις γυναίκες. Ξέρω εγώ κάτι άντρες, που έχουν τρεις διαφορετικές κολόνιες και αλλάζουν κινητό κάθε εβδομάδα, υπολογιστή κάθε μήνα και αυτοκίνητο κάθε χρόνο. Απλά αλλάζει η κλίμακα και το αντικείμενο.
Ξαναλέω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν πρεσβεύω επ’ ουδενί ρομαντικές επιστροφές στο παρελθόν της ανταλλακτικής οικονομίας (αν και…), το μόνο που λέω είναι να σκεφτούμε πριν αγοράσουμε οτιδήποτε, ακόμα και το πιο μικρό ανόητο πραματάκι ή πιο ανώδυνο, όταν αγοράζουμε κάτι, να πετάμε κάτι άλλο που σίγουρα μπορεί να αντικατασταθεί επιτυχώς από το νέο. Ε, τι λέτε; Ή, ακόμα καλύτερα, να το χαρίζουμε (εντάξει, αν γίνεται, μην αρχίσετε να δίνετε ξεπαρταλιασμένα παπούτσια και Liposan που βγαίνουν μόνο με μπατονέτα). Πάω τώρα να βάλω πλυντήριο και ίσως να πετάξω κανάν αφρό από το παράθυρο.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

boreis aploustata na ftiakseis ena rafi glukia mou i ena ntoulapi k na ta valeis mesa k oxi panw sto pluntirio.k telos.
p.s an iksere o swkratis pws ths xrisimopoiousan kapoioi to onoma tou sigoura tha to xe piei nwritera to rimadi....

Κατερίνα είπε...

Ιιιι, τι κακία, καλέ!
Ευτυχώς που δεν είσαι ο Σωκράτης, διότι δε θα χρειαζόταν να πιεις κώνειο, θα δάγκωνες τη γλώσσα σου.
Επίσης, αν με ήξερε ο Σωκράτης, θα γινόμασταν σίγουρα οι καλύτεροι φίλοι, διότι ο άνθρωπος είχε αίσθηση του χιούμορ.
Άλλωστε, το θέμα μου δεν ήταν η θέση των αντικειμένων στο μπάνιο, αλλά στη ζωή μας.
Τέλος, σας παρακαλώ, ξέρω ότι είναι κουραστικό, αλλά προσπαθήστε να γράφετε με ελληνικά γράμματα, αυτά τα ηλίθια και ακατανόητα greeklish ούτε ο Σωκράτης δεν θα τα καταλάβαινε.