I have a
confession to make. Ξέρετε,
είναι της μοδός ανάμεσα στους ιστολόγους να λένε διάφορα προσωπικά, μόνο που
αυτό το κάνουν ως όρο παραλαβής κάποιου βραβείου, εγώ βραβείο δεν έχω, αλλά ζω
και χωρίς αυτό, ενώ χωρίς εξομολογήσεις και δη βαρύγδουπες, δε ζω, έχω το δράμα
μέσα μου, όπως κάθε ελληνίς. Επίσης, εδώ δεν τίθεται θέμα προσωπικών, έχουμε ξεβρακωθεί
πλήρως.
Σας λέω, λοιπόν, χωρίς να ντρέπομαι και
ανερυθρίαστα, πως στο σπίτι μας δεν έχουμε τηλεόραση. Αρχικά, ήτο θέμα ανάγκης,
διότι δεν είχαμε λεφτά να πάρουμε τηλεόραση ή μάλλον είχαμε, αλλά δε μας
πήγαινε καρδιά να τα ξοδέψουμε στην τηλεόραση: σιγά σιγά έγινε θέμα αρχής το να
μην έχουμε τηλεόραση. Συνειδητά πλέον και καθώς φιλοδοξία μας είναι να γίνουμε
το hipster ζευγάρι της χρονιάς (είναι να μην είσαι
ψώνιο, αν είσαι, να το κάνεις σωστά και ολοκληρωμένα, μισές δουλειές δεν κάνω,
που είπα και στο Μιχάλη προχτές) συνεχίζουμε να μην έχουμε τηλεόραση και άρα επαφή με την τηλεοπτική πραγματικότητα, άμεση
τουλάχιστον, διότι όλο και κάτι πιάνει το αυτί μας και το μάτι μας στο
διαδίκτυο.
Ήταν μια φυσική συνέχεια των πραγμάτων:
στην Κέρκυρα, είχαμε τηλεόραση, αλλά μόνο σκόνη έπιανε, εγώ έλεγα στη Ρενάτα να
την πουλήσουμε, αλλά αυτή δεν ήθελε. Μετά, εδώ, στη μαύρη τρύπα, βλέπουμε
ταινίες και Dexter
στον υπολογιστή, μαθαίνουμε τα
νέα από το διαδίκτυο, οπότε η τηλεόραση μας είναι άχρηστη. Μόνο όρο έχω βάλει,
αν κάνει ο Παπακαλιάτης καινούργιο σίριαλ, τότε θα πάρουμε τηλεόραση.
Τέλοσπαντων, αυτό δεν το βλέπω να γίνεται, οπότε τη γλιτώσαμε.
Όταν λέμε στους ανθρώπους ότι δεν έχουμε
τηλεόραση, οι περισσότεροι μας κοιτάνε περίεργα, κάνας δυο δεν το γράφουν στο
σκληρό (είναι πληροφορία που δεν χωράει στο μυαλό τους) και μας κοιτάνε με
αγελαδέ ύφος και μερικοί μας λένε «α, μπράβο, καλά κάνετε. Αλλά τα βράδια τι
κάνετε;». Ε, εκεί, τι να απαντήσεις πλην του ενδεδειγμένου, που όμως δεν είναι
πρέπον να αναφερθεί εδώ. Εγώ κάθομαι καμιά φορά και εξηγώ πως διαβάζουμε κάνα
βιβλίο, κάνουμε χειροτεχνίες, βλέπουμε ταινίες, μιλάμε στο Skype, μιλάμε μεταξύ μας, έχει πράγματα δηλαδή
να κάνεις, αλλά ο Γιάννης βαριέται και δεν απαντάει, παρά με κοιτάει εμένα και
γελάει πονηρά, οπότε καταλαβαίνετε πως οι άνθρωποι με περνάνε για τη Μεσσαλίνα
τουλάχιστον.
Όπως κι αν έχει, πράγματι υπάρχει ζωή μετά
την τηλεόραση. Ακούω εδώ διάφορους να διαμαρτύρονται (σας συμβαίνει και σας να
γράφετε διαμαρτύρονατι και άλλα τέτοια ή εγώ είμαι η δυσλεκτική;) για το
Σουλεϊμάν και τα άλλα τούρκικα σίριαλ και την προπαγάνδα που γίνεται υπέρ των
Τούρκων ή, επί παλαιοτέρω, για τα reality και για τις προσπάθειες αποπροσανατολισμού του λαού από την
πραγματικότητα, για τον ψεύτικο κόσμο των διασημοτήτων και των πλουσίων, που
προβάλλει η τηλεόραση και μας δημιουργεί πλαστές ανάγκες (χρόνια πλύσης
εγκεφάλου με τις έτοιμες παραγράφους της έκθεσης ιδεών έχουν αυτά τα
αποτελέσματα).
Τα πράγματα είναι πολύ απλά: μη βλέπετε
τηλεόραση. Κλείστε την, πετάξτε την, κάντε τη γλάστρα ή βιβλιοθήκη (για να μην
ξεχνάμε και το crafty
πνεύμα της εποχής), αλλά μη
βλέπετε. Έτσι, ούτε τα τούρκικα σίριαλ (που, αν είναι όλα σαν τον Εζέλ, μιλάμε
για πολύ καλύτερη ποιότητα από τα ελληνικά) ούτε οι (προκατασκευασμένες,
ψεύτικες, αποπροσανατολιστικές και διάφορα άλλα κακά πράματα) ειδήσεις θα επηρεάσουν
την ορθή κρίση. Elementary,
dear Watson.
Τα κανάλια διόλου δεν ενδιαφέρονατι-νάτο
πάλι-ενδιαφέρονται διά την διαπαιδαγώγηση της ελληνικής κοινωνίας ούτε ποτέ
ισχυρίστηκαν πως είναι φορείς της ελληνικής διανόησης, δεν αγόρασε η Ακαδημία
Αθηνών τον Εζέλ, ο Αντέννα τον αγόρασε. Τα κανάλια ενδιαφέρονται μόνο να
βγάλουν λεφτά, όπως άλλωστε κάθε επιχείρηση, αλλιώς δεν θα ήταν επιχείρηση. Αν
θέλεις, αγοράζεις αυτό που σου πουλάει η επιχείρηση και αυτή βγάζει λεφτά. Αν
δεν το αγοράσεις, δε θα βγάλει, οπότε θα σκεφτεί τι θα ήθελες να αγοράσεις, για
να σου το δώσει (και στοιχεία μάρκετινγκ το ιστολόγιο-εξελισσόμεθα, αγαπητοί).
Και πάει λέγοντας. Επίσης, αν τα κανάλια έβρισκαν φτηνά τα σουηδικά σίριαλ ή τα
ιαπωνικά, ξέρω ‘γω, θα αγόραζαν και θα έδειχναν αυτά. Τότε, θα ήταν προπαγάνδα
και παγκόσμια συνομωσία υπέρ της Σουηδίας ή της Ιαπωνίας; Πιθανόν, όλα τα
περιμένω πια.
Αποτέλεσμα, που λέει κι ο μπαμπάς μου; Αν
δε μας αρέσει αυτό που πουλάνε τα κανάλια, ας μην το αγοράσουμε. Δεν είναι ότι
δεν έχουμε επιλογές, έχουμε και παραέχουμε. Η τηλεόραση έχει κι ένα κόκκινο
κουμπάκι (υποπτεύομαι πως το κάνανε κόκκινο για να χτυπάει καμπανάκι: κίνδυνος
αν την κλείσεις) με το οποίο κλείνει. Αν δε θέλετε να βλέπετε, κλείστε την. Αν,
πάλι, θέλετε να βλέπετε, δεκτόν. Αλλά μη γκρινιάζετε. Όλα (ή πάρα πολλά) είναι
στο χέρι μας (με αυτόν ακριβώς τον τρόπο είχα τελειώσει και μια έκθεση στη Γ’
Λυκείου και πήρα 15).