Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Ιστορίες από την κρύπτη.

Εδώ είμαι, αγαπημένοι, στο μικρό μου κόσμο, με τα τουριστάκια που είδανε στην τηλεόραση riots in Greece και αγχώθηκαν για το αεροπλάνο τους κι όταν κατάφερα να τους εξηγήσω, με τα φτωχά αγγλικά μου, τι συνέβη, βάλανε τα κλάματα για το εθνικό κανάλι και με τους οδηγούς-σας έχω πει ότι δεν έχω κοινωνική ζωή, έτσι; Μόνο με τους οδηγούς των λεωφορείων μιλάω, οι οποίοι, βέβαια, αποτελούν ειδική κοινωνική ομάδα που χρήζει ανάλυσης, πιστεύω και μεταπτυχιακή εργασία σηκώνουν οι οδηγοί τουριστικών λεωφορείων στην Ελλάδα, που είπα σε έναν προχτές αυτό που κυκλοφορεί για την ΕΡΤ, "βρε ζώα, πλύσιμο τισέρτ είπα, όχι κλείσιμο της ΕΡΤ" και με κοίταζε σα χάνος, δεν αντελήφθη το αστείον. Ο ίδιος, βέβαια, μου έκανε παράπονα πως όταν είμαι με τους άλλους οδηγούς φοράω φούστα, ενώ μ' αυτόν φοράω μόνο παντελόνι-αντιλαμβάνεστε, αυτοί, είμαι σίγουρη, ξέρουνε και τι χρώμα βρακί φοράω.
Εκτός από αυτά τα ευτράπελα, έχω κι άλλα να σας πω, να, χτες, για παράδειγμα, έχουμε σταματήσει με τα τουριστάκια σε μια ειδυλλιακή κατίμαυρη (because of the volcanic origin, you see) παραλία για φαγητό και μπάνιο κι εγώ έχω πέσει με τα μούτρα σ' ένα σουβλάκι κοτόπουλο και βλέπω τη σύζυγο ενός Τεξανού, που είχε την ατυχία να είναι ασιατικής καταγωγής, να έρχεται έντρομη και ουρλιάζοντας. Μου κάθεται, παιδιά μου, το σουβλάκι κοτόπουλο στο λαιμό, χάνω 10 χρόνια απ' τη ζωή μου και λέω, πάει, κάποιος πέθανε, κάτι έγινε, κάποιος πνίγηκε κι ίσαμε να κατέβω στην παραλία κόντεψα να μείνω εγώ. Και πάω στην παραλία και ανακαλύπτω πως είχανε βγει περιπολία οι του λιμενικού για να μαζέψουνε τους παράνομους Κινέζους μασέρ και παραλίγο να μπουζουριάσουνε τον πελάτη μου, διότι είχε σκιστά μάτια κι είχε σκύψει πάνω από τη γυναίκα του. Μεγάλη επιτυχία; Και να τους λέει ο έρμος Τεξανός πως, όχι, δεν είμαι Κινέζος, κι αυτοί εκεί, να του έχουνε γυρίσει το χέρι πίσω από την πλάτη και να τόνε τραβολογάνε, αφού δεν του χώσανε και καμιά μπουνιά δηλαδή, τυχεροί είμαστε.
Με τα πολλά, λύεται η παρεξήγησις, όχι, παιδιά, δικός μας είναι, αφήστε τον, και γυρνάμε όλοι στα φαγητό μας, ποιό φαγητό, δηλαδή, που μου είχε κοπεί η όρεξη κι ο Τεξανός να ωρύεται "μα, μοιάζω εγώ με Κινέζο μασέρ;", ο κύριος Νίκος (από το γραφείο μου) να έχει βρίσει θεούς, δαίμονες και το λιμενικό ολόκληρο και οποία η θέσις μου; Εξήγησα στον Τεξανό την κατάσταση, έβρισα κι εγώ από μέσα μου την αμορφωσιά (συγγνώμη, είσαι λιμενικός στη Σαντορίνη και δε μιλάς Αγγλικά; Στα τρένα, τουλάχιστον) και τη μαλακία, ζήτησα συγγνώμη και στο τέλος τους έμαθα να λένε "είμαι αθώος" στα ελληνικά, γιατί μάλλον θα το χρειαστούνε, εδώ που ήρθανε.
Έλεος, έτσι; Ωραία, βγήκες να μαζέψεις τους παράνομους, μπράβο, πολύ καλά, πριν βγεις να κάνεις αυτές τις ηλίθιες επιχειρήσεις σκούπα, φαράσι, σφουγγαρίστρα και δεν ξέρω γω τι άλλο, έχε έναν καλό έλεγχο της παραλίας γενικώς και καθημερινώς και μην έρχεσαι να μου το παίξεις Ράμπο μια φορά την εβδομάδα. Κι επίσης, ξαναλέω, είσαι λιμενικός στη Σαντορίνη, έτσι, στη Σαντορίνη, μιλάμε παγκόσμιος προορισμός κι έτσι, και δε μιλάς Αγγλικά; Γιατί; Γιατί; Πως γίνεται; Παράλογο; Δεν απαντά. Άρα λογικό. Τέλος, ωραία, οκ, είναι παράνομος μασέρ, είσαι σίγουρος και θέλεις να τον μαζέψεις. Πρέπει να προσφέρεις στον επισκέπτη που έχει έρθει κι έχει πληρώσει κάνα δυο τρία χιλιάρικα από την Αμερική και τον Καναδά, χώρια όλα τα ωραία του λεφτάκια που έρχεται να σου αφήσει, εσύ, πρέπει να του δώσεις αυτή τη συγκεκριμένη εικόνα, του μπάτσου να γυρίζει το χέρι ενός Ασιάτη πίσω από την πλάτη; Αυτή τη συγκεκριμένη εποχή; Γιατί, ξανά; Γιατί;
Τι να πω, έχω κι εγώ καμιά φορά, κάτι απορίες παράλογες. Λοιπόν, αυτά τα ωραία συμβαίνουν εδώ στη Σαντορίνη. Βέβαια, μετά πάμε στην Οία το βράδυ για το ηλιοβασίλεμα και τα ξεχνάμε όλα, τρώμε και κάνα κιουνεφέ στο Μελένιο και σιάζουν όλα, να ξέρετε. Σας φιλώ, πάω να βολτάρω στην καλντέρα και να σώσω ανυποψίαστους τουρίστες από τα νύχια μοβόρων λιμενικών.

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Bonjour, mes amis, et bienvenus a Santorin!

Ω, θεοί του Ολύμπου, από που να αρχίσω;
Να σας πω για το Πάσχα; Όχι, πέρασαν πολλές μέρες, αλλά είναι κρίμα, γιατί περάσαμε πολύ ωραία στην Πάρο που πήγαμε για το Πάσχα και κάναμε πρόβες για το νυφιάτικο μπάλο κι εγώ ξεράθηκα στα γέλια (μιλάμε, εξαιρετικό θέαμα, ο κουμπάρος κι ο γαμπρός θα δώσουν τα ρέστα τους, μην τυχόν και το χάστε, αν δεν είστε καλεσμένοι στο γάμο, θα ανεβάσω βίδεον και θα γελάτε 5 μέρες) και μετά τρώγαμε λουκουμάδες με τον κουβά κι ο Στέφανος, αφού είχε καταβροχθίσει τους δικούς του, του αδερφού του και της Βίβιαν, πήγαινε έξω από το λουκουματζίδικο και απειλούσε: μόνο να έχω πάρει κιλά,ε; Θα μπω μέσα και θα τα κάνω λαμπόγυαλο. Μόνο να 'χω πάρει κιλά.
Να σας πω καλύτερα για τις καινούργιες μου περιπέτειες, εδώ, στη Σαντορίνη, όπου για άλλη μια φορά ξενιτεύτηκα. περνάμε, ωστόσο, ωραία, εδώ στην εξοχή. Καταρχάς, εδώ δεν έχει καλοκαίρι, δεν ξέρω τι γίνεται παραπέρα, εδώ, πάντως έχω πουντιάσει κι είμαι και με τα καλοκαιρινά μου μόνο, που θα πάει αυτό, δεν ξέρω.
Τα τουριστάκια, πάνωτς, δε μασάνε, έρχονται, με τις βερμούδες τους και τα φλοράλ πουκαμισάκια τους, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Καναδοί, Αυστραλοί, Κινέζοι, όλες οι φυλές του κόσμου, κι είναι πανέτοιμοι να φάνε, να πιούνε και να αντέξουν την ελληνική παράνοια. Μαζεύω κάθε μέρα διάφορους από 500 διαφορετικά ξενοδοχεία και πάμε στο Ακρωτήρι, την περίφημη προϊστορική πόλη της Θήρας, κι αρχινάω εγώ το πραμύθι μου κι αυτοί με κοιτάνε σα χάνοι. Πάντως, παιδιά, αλήθεια σας λέω, they do not have a clue, όλα από την αρχή τα λέμε, ρε, δεν ξέρουν τίποτα. Προχτές, πάλευα η κακομοίρα να εξηγήσω τι είναι η Βυζαντινή Αυτοκρατορία σε χρονικό διάστημα 4 λεπτών-τελικά είπα πως είναι ο διάδοχος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όχι ότι αυτό ήξεραν τι είναι, αλλά ένα Μονομάχο τον έχουνε δει, δε φτιάχνουν εκεί και μια ταινία για τη Θεοδώρα, να 'χουμε να δίνουμε παραδείγματα;
Η Σαντορίνη είναι ωραίο μέρος, να έρθετε, θα σας φιλοξενήσω εγώ, μόνο που θα κοιμηθείτε στο πάτωμα και κατά προτίμηση κάτω από το κρεβάτι, διότι το σπίτι μου είναι περίπου σαν το τραπέζι σας. επίσης, να πάρετε ωτοασπίδες, διότι από κάτω περνάνε από νταλίκες (οι οποίες, σημειωτέον, είναι μπλε, όλα είναι μπλε σ' αυτό το νησί, φρίκη) μέχρι γαϊδουράκια με κουδουνάκια και ο απαραίτητος κάγκουρας της γειτονιάς με το απαραίτητο μηχανάκι, που από μένα θα το βρει μια μέρα.
Καλντέρα, ντοματάκια, υπόσκαφα, κλπ είναι σε καθημερινό πρόγραμμα, οι Αμερικάνοι ενθουσιάζονται με τα πάντα, αλλά με ρωτάνε αν θα έχει ηλιοβασίλεμα σήμερα κι εγώ μένω άφωνη για λίγα λεπτά και μετά τους απαντώ μισό λεπτό να δω το πρόγραμμα. Οι Γάλλοι είναι ελαφρώς ξινοί, αλλά άμα πετύχεις κάναν καλό, είναι στ΄αλήθεια καλός. Προχτές είχα 3 ζευγάρια, εκ των οποίων οι δύο γυναίκες μας περίμεναν αλλού, αλλά οι υπόλοιποι δεν ήθελαν με τίποτα να ανέβουν στο λεωφορείο αν δεν τους έφερναν τους φίλους τους, βρε καλοί μου, βρε χρυσοί μου, θα τους βρούμε εκεί, όχι, αυτοί, τίποτα, δεν ανέβαιναν, μισή ώρα τους παρακαλούσα και το υπόλοιπο λεωφορείο να ουρλιάζει., ο οδηγός να κατεβάζει καντήλια και καταλαβαίνετε. Με τα πολλά ανέβηκαν, γενικά, οι Γάλλοι μου βγάζουν την ψυχή.
Οι καλύτεροι είναι οι Αυστραλοί: χαρούμενοι και ζωηροί, χοροπηδηχτοί σαν καγκουρό.Οι Καναδοί ζεσταίνονται κι οι Αμερικάνοι ρωτάνε για την οικονομική κρίση. Ποιά οικονομική κρίση, τους απαντάω εγώ, δεν υπάρχει τέτοιο πράμα, όχι, εδώ, στο νησί, τουλάχιστον, αλλού, δεν ξέρω.
Τι άλλο κάνω; Διαβάζω (ακόμα), κοιμάμαι με τις κότες και πάω στο ίντερνετ καφέ μια φορά την εβδομάδα. Σε λίγο θα αρχίσω να φτιάχνω και μπομπονιέρες για το γάμο.
Αγαπημένοι μου φίλοι, μην απελπίζεστε, όσο υπάρχει η Σαντορίνη, τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα. Έχω ένα κάρο ιστορίες να σας πω. Σας φιλώ γλυκά και καλή σεζό, που λένε κι εδώ (βλαχαραίοι).