Κάτοικος εθνικής οδού, που με λέει κι ο κ. Μάκης.

Εντάξει, το λοιπό, άλλη μία μετακόμιση, νομίζω είναι η δέκατη που κάνω στη ζωή μου, οπότε θα περίμενε κανείς να έχω συνηθίσει, μάθει, κλπ. Ε, ναι, όντως έχω συνηθίσει και όντως έχω μάθει τι και πώς να πάρω.

Αλλά. Χωρίς την ατλακόλ μου εγώ δε φεύγω, κι επειδή ατλακόλ χωρίς χαρτοπετσέτες είναι ομελέτα χωρίς αυγά, πήρα κι ένα πάκο από τις αγαπημένες μου, αλλά επειδή δε μπορούσα να αποφασίσω ποιες είναι οι αγαπημένες μου, πήρα μία απ’ όλα τα σχέδια που έχω. Και πριν βιαστείτε, άμυαλοι, να ρωτήσετε, όχι, στη Σαντορίνη δεν έχει χαρτοπετσέτες, σίγουρα πάντως δεν έχει αυτές τις ωραίες με τα κόκκινα πουά και τις γκέισες που έχω εγώ και δε δέχομαι αντίρρηση. Επίσης, έδωσα πόλεμο για τη ραπτομηχανή μου, ήθελε να με καταδικάσει στην εξορία του Αδάμ 6 μήνες χωρίς τη ραπτομηχανή μου. Τον κέρδισα τον πόλεμο, πήρα και μερικά υφάσματα, γιατί ξέρω εγώ εκεί στη Σαντορίνη άμα ράβουνε; Κι αν δε ράβουνε, τι θα κάνω εγώ;

Η μετακόμιση είναι ένα σχολείο της ζωής, φίλοι μου, σε μαθαίνει να επιλέγεις, να διώχνεις, να κρατάς, να ιεραρχείς, να υπολογίζεις. Πόσες τάξεις έχει αυτό το σχολείο δεν ξέρω ακόμα, ελπίζω όχι πάνω από 10, εγώ πάντως θα το παρατήσω το σχολείο αν συνεχίσει έτσι.

Βέβαια, έχει και τα καλά του: φέτος δε θα σηκώσω μοκέτες, θα μείνουν εκεί, ξαπλωμένες στο πάτωμα, να μας περιμένουν υπομονετικές και βουβές να γυρίσουμε το φθινόπωρο και να μας υποδεχτούνε. Τέρμα και το ανέβαζε-κατέβαζε καλοκαιρινά και χειμωνιάτικα, μόνο τα demi-saison θα πηγαινοφέρνω και τις τσάντες μου. Ναι, τις πήρα όλες τις τσάντες μου, δηλαδή εσείς ποια θα αφήνατε πίσω;

Αλλά, καλά, μιλάω κι εγώ, εδώ το πιο όμορφο αγόρι του κόσμου έχει να ξεκουβαλήσει κοτζάμ εργαστήριο, από τόρνο μέχρι πενσάκι, θα γίνει χαμός, τι χάντρα έχει να κουδουνίσει στον Αθηνιό (το λιμάνι της Σαντορίνης) δεν περιγράφεται. Και κάτι κτήνη εργαλεία, μη σας πω καλύτερα, ω, Θεέ μου, πως θα τα πάμε όλα αυτά στην άκρη του κόσμου;

Γενικά, καμιά φορά, τα πρωινά συνήθως, που ξυπνάω από την άγρια νύχτα, σήμερα ξύπνησα 6.32, με πιάνει έτσι, μια αναρώτηση και μια αμφιβολία και μια αγωνία, αλλά τώρα είναι αργά να κάνουμε πίσω, θα πάμε κι όπου βγει, άλλωστε, «Να φεύγεις είναι γιορτή, ίσως η μοναδική, με χίλιες μορφές, κρυμμένη πίσω από χίλια κρέπια και πένθη. Οι άνθρωποι, αιώνια όμηροι του ορίζοντα, ύμνησαν ποτέ κάτι άλλο εκτός από τη φυγή;» έχει γράψει ο Αμίν Μααλούφ και ποια είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τον Αμίν;

Όταν και αν φτάσουμε σώοι, χάντρες, πενσάκια, τσάντες και άνθρωποι στη Σαντορίνη, θα σας περιγράψω πως περάσαμε στο ταξίδι και θα γελάσουμε πολύ. Ως τότε, χαρείτε την άνοιξη.

Α, και δε μ' αρέσει να λέω γυναίκες και άντρες, εγώ λέω κορίτσια και αγόρια.

Καταρχάς, θα εξηγηθώ από την αρχή, όπως κάνω πάντα άλλωστε, διά την αποφυγήν παρεξηγήσεων, που βέβαια ουδέποτε αποφεύγονται, αλλά τελοσπάντων, κάνουμε ότι μπορούμε: γενικώς, μου τη σπάνε οι παγκόσμιες ημέρες, διότι, τι σημαίνει, κύριέ μου, παγκόσμια ημέρα; Κάνω κάτι έμπρακτο για το θέμα της παγκόσμιας ημέρας; Τρίχες. Απλά λέω ότι σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα του τάδε και συνήθως αυτό το τάδε έχει τέτοια μαύρα χάλια που σκοτίστηκε για την παγκόσμια ημέρα του κι επίσης, καλύτερα δως του τίποτε λεφτά αυτού του τάδε μπας και δει μια άσπρη μέρα, παρά που γιορτάζει μια μέρα και κάτι τρέχει στα γύφτικα. Αυτά είχα να πω για τις παγκόσμιες ημέρες, σήμερα, που είναι η μέρα της γυναίκας κι επίσης τα γενέθλια μιας παλιάς φίλης που δε φέρθηκε και πολύ σωστά κι έκτοτε κάθε χρόνο τέτοια μέρα εγώ τη θυμάμαι κι εκνευρίζομαι (ίσως γι’ αυτό μου τη σπάνε κι οι παγκόσμιες ημέρες).

Όσο για τις γυναίκες, εγώ δεν υπήρξα ποτέ άντρας, δεν ξέρω πως είναι να είσαι άντρας, υποθέτω ότι είναι καταρχάς απλούστερο από το να είσαι γυναίκα, αλλά θα εξομολογηθώ εδώ και τώρα πως όταν ήμουν 12 χρονών ήθελα να είμαι αγόρι-από περιέργεια, να δω πως είναι κι αυτό. Μετά, βέβαια, άρχισα να κάνω παρέα με τον παιδικό μου φίλο τον Κλεάνθη και κάτι άλλους μαντραχαλέους και είδα πως το να είσαι αγόρι είναι βρωμερό και τριχωτό, οπότε αποφάσισα πως τελικά ήμουν τυχερή που ήμουν κορίτσι. Γενικώς, μου αρέσει πολύ που είμαι γυναίκα, γιατί μπορώ να φοράω πολλά διαφορετικά χρώματα ταυτόχρονα κι αυτό, ξέρετε, είναι πολύ σημαντικό για μένα, νομίζω πως θα ήταν σημαντικό ανεξαρτήτως φύλου. Επίσης, κάτι άλλο που θέλω να πω είναι πως ναι, οι διαφορές των φύλων υπάρχουν από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε και σας διαβεβαιώνω γι’ αυτό, το βλέπω στα δίδυμα ανιψάκια μου, που πριν βγάλουν μαλλιά καταλάβαινες αμέσως ποιο είναι το κορίτσι και ποιο είναι το αγόρι. Τώρα, δε, που έχουν και μαλλιά, είναι ακόμα πιο εύκολο να το καταλάβεις: η Εμμανουέλλα μιλάει με φράσεις και λέξεις, ο Τριαντάφυλλος με γρυλίσματα. Αυτό άσχετο ήταν με το θέμα των γυναικών, αλλά ήθελα να το πω κι επειδή το ιστολόγιο είναι δικό μου, μπορώ να λέω ότι θέλω.

Το τελευταίο που θέλω να πω για το θέμα της γυναίκας, και θα κλείσω εδώ γιατί έχω κι άλλα να κάνω, είναι πως η γυναίκα, αγαπητοί μου, μην το παλεύετε, δεν είναι φτιαγμένη για να είναι ορμητική σαν ποτάμι(τσακ, το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι;), η γυναίκα είναι μαλακή, ήρεμη, σκοτεινή, απαλή, η γυναίκα είναι ένα καταφύγιο, ένα ζεστό στρώμα από φύλλα, είναι το γιν, δε μπορεί να ζητάς από μια γυναίκα να είναι ορμητική, σκληρή, φωτεινή, δε μπορεί να της ζητάς να είναι το κοντάρι που αναπαύεται στα φύλλα, τα έχουνε πει όλα οι Κινέζοι, δεν τα λέω εγώ. Η γυναίκα είναι μια αγκαλιά, ένα δέξιμο, σοφία, αντοχή, απαντοχή και καρτερικότητα, η γυναίκα αναστενάζει και συνεχίζει, συνετίζει και προχωράει. Δεν είναι αντιφεμινιστικά όλα αυτά, αν διαβάσετε κάποιο από το βιβλία της Ιζαμπέλ Αλιέντε, θα αντιληφθείτε τι εννοώ: οι ηρωίδες της είναι πραγματικές γυναίκες, που κυρίως και πάνω απ’ όλα έχουν κατανοήσει βαθιά μέσα τους τι σημαίνει να είσαι γυναίκα.

Λοιπόν, εντάξει, πρόσφερα τον εαυτό μου στην ανθρωπότητα και σήμερα και τώρα πάω να κλείσω καμιά κούτα, διότι είχα πολύ καιρό να κάνω μετακόμιση κι έπαθα στερητικό, οπότε ήρθα να βοηθήσω το αδέρφι που επιτέλους μετακομίζει Σάββατο βράδυ στο κέντρο της πόλης κι έτσι θα σταματήσουμε να αυτοβασανιζόμαστε με το 23 (που πάει στην Άνω Πόλη), όπου άκουσα χτες έναν κυριούλη να φωνάζει «καλέ, με πάτησε στο πόδι» και παραξενεμένη του είπα «μα, που θα σας πάταγε, στο χέρι;» κι αυτός θύμωσε. Γιατί; Λέτε να μη χωνεύει τις γυναίκες;