Ο νόμος της ζούγκλας

Η αδερφή μου λέει ότι το blog μου είναι το πιο γκρινιάρικο στη blogόσφαιρα. Τώρα, γιατί έχει βγει αυτή η φήμη, ότι εγώ είμαι γκρινιάρα, δεν το καταλαβαίνω, τελείως αβάσιμη είναι, καθώς εγώ είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος του κόσμου, σαν τη μαρμελάδα, όπου με βάλεις κάθομαι.
Εντάξει, υπάρχουν μερικά πράγματα που με ενοχλούν, αλλά πάω στοίχημα ότι δεν ενοχλούν μόνο εμένα, ε; Επίσης, όταν τα λες αυτά που σε ενοχλούν μετά το διασκεδάζεις και δεν σε ενοχλούν πια. Γι’ αυτό κι εγώ θα τα πω και δεν θα ξαναγκρινιάξω. Και μετά δεν θα έχει blog, χεχε.
Για παράδειγμα, μου τη σπάνε διάφορα την ώρα του φαγητού και θα σας πω τώρα τον πόνο μου: ως Οδηγός (και όχι πρόσκοπος, το τονίζω) έχω περάσει περί τις 12-15 κατασκηνώσεις, όπου, όπως φαντάζεστε, τρώγαμε όλοι μαζί, όσοι και να ήμαστε στην κατασκήνωση. Επίσης, στη σχολή που είμαι τώρα, πάμε διάφορες εκπαιδευτικές και όχι μόνο εκδρομές, όπου πάλι τρώμε όλοι μαζί. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, το κοινό φαγητό είναι εμπειρία ζωής, είναι λίγο σαν να ζεις στη ζούγκλα: πρέπει να προσπαθήσεις για να φας.
Καταρχήν, δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα από το να σου κλέβουν τη ντομάτα που είχες ματιάσει. Την πιο ζουμερή, την πιο κόκκινη, με την περισσότερη ρίγανη, τη βουτηγμένη στο λάδι κι επειδή εσύ είσαι ευγενικός και δεν απλώνεις σαν τον Τιραμόλα πάνω από όλα τα πιάτα, παρά περιμένεις τη σειρά σου, τσουπ, έρχεται το πιρούνι από πουθενά και σου αρπάζει τη ντομάτα σου. Άσε κάτω τη ντομάτα.
Επίσης, το ψωμί. Γιατί, αγάπη μου, να μου πάρεις το δικό μου, δαγκωμένο και φυλαγμένο ως κόρη οφθαλμού, ψωμάκι; Δεν έχει ένα καρβέλι μέσα το καλάθι; Η γνωστή δικαιολογία: δεν ήθελα, μωρέ, ολόκληρη φέτα. Ωραία, μη φας ολόκληρη φέτα, φάε μισή, αλλά όχι τη δική μου. It was MY φέτα.
Και τέλος, η χαρτοπετσέτα. Σε όλα τα τραπέζια, σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι διεθνής η συνήθεια αυτή: κάτω από το πιάτο υπάρχει χαρτοπετσέτα. Γιατί εσύ πρέπει να πάρεις τη δική μου; Γιατί; Δεν έχω βρει απάντηση, ρε παιδιά. Βαριούνται να κοιτάξουν κάτω από το πιάτο; Την έχουν ήδη χρησιμοποιήσει και δε φτάνουν να πάρουν άλλη από τη χαρτοπετσετοθήκη (η αγαπημένη μου λέξη!); Άλλο ένα από τα μυστήρια του κόσμου τούτου.
Επίσης, θυμάμαι, πάλι στο ζήτημα του φαγητού, όταν ήμουν παιδί και τρώγαμε όλο το σόι μαζί (ανεστραμμένη αττική σύνταξη: το σόι τρώγαμε), μονίμως έπρεπε να παρατήσω το φαγητό μου στη μέση (ιερή ώρα, μόνο η Βίβιαν με καταλαβαίνει σ’ αυτό) και να σηκωθώ να φέρω μπύρες. Αγέννητο παιδί μου, όταν και αν κάποτε έρθεις στον κόσμο, σου υπόσχομαι εδώ, καθότι scripta manent, ότι ποτέ δεν θα σε στείλω να φέρεις μπύρες ενώ τρως. Θα έχω ψυγειάκι δίπλα ή θα σηκώνομαι εγώ ή θα φέρνω αρκετές από την αρχή. Πόσο πια να ζεσταθεί μια μπύρα στα 3 λεπτά που κάνει να αδειάσει το προηγούμενο μπουκάλι; Αφήστε που όταν τελείωνε το φαγητό κι έφερνα (εγώ βέβαια) το καρπούζι στο τραπέζι, μέχρι να αφήσω την πιατέλα και να καθήσω στη θέση μου, είχανε, τα αρπακτικά όρνια –αδέρφια, ξαδέρφια, κλπ-, καρφώσει ανελέητα τα καλύτερα κομμάτια και μένα μου μένανε κάτι άθλια, όλο κουκούτσια.
Τώρα, θα μου πείτε, εσύ, από τα παιδικά σου χρόνια στη ζούγκλα του κοινού φαγητού, δεν εκπαιδεύτηκες αρκούντως; Όχι, καταπώς φαίνεται, διότι ακόμα μου κλέβουν ντομάτες, χαρτοπετσέτες, κλπ. Βέβαια, αυτό τώρα πια συμβαίνει κυρίως επειδή εγώ μιλάω την ώρα που πρέπει να έχω το νου μου στο τραπέζι (γενικώς, μιλάω συνέχεια) και πριν το καταλάβω, η πιατέλα με τη σαλάτα έχει μείνει κρανίου τόπος και η Ελένη έχει φάει όλο το ψωμί. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει. Ίσως επιστρέψω στις παιδικές μου συνήθειες, οπότε έκρυβα τα πορτοκάλια κάτω από το κρεβάτι μου για να μη μου τα κλέβει η αδερφή μου Άννα, αφού όμως, το σημειώνω, τα είχα μοιράσει ακριβοδίκαια. Ε, ναι, λοιπόν, αυτό θα κάνω. Στην επόμενη εκδρομή της σχολής, θα κρύβω τις ντομάτες μου κάτω από το κρεβάτι μου. Τυλιγμένες στη χαρτοπετσέτα μου.