Πριν από 20 εβδομάδες, δηλαδή περίπου 5
μήνες, ο Kόσμος μεγάλωσε. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, ο κόσμος είναι ήδη 6,3
κιλά και 63 εκατοστά. Φτύνει σάλια προσπαθώντας να φάει ένα υφασμάτινο
καραβάκι.
Έτσι, λοιπόν, αγαπημένοι μου, βρεθήκαμε
εκείνος κι εγώ με ένα φουσκωτό μωρό στο σπίτι, ολίγον έκπληκτοι και αρκούντως
αγχωμένοι. Έτσι, λοιπόν, αγαπημένοι μου, αποφάσισα να ξαναρχίσω να γράφω μήπως
καταφέρω να διατηρήσω σώας τας φρένας μου και ενεργό το ενήλικο λεξιλόγιό μου,
διότι προς το παρόν εξαντλείται σε φούσκες με τα σάλια μου ως απάντηση στο
φουσκωτό μωρό.
Εντελώς τετριμμένα και αφελώς, δεν το
περιμέναμε, δηλαδή το περιμέναμε, πάντα το περιμένεις όταν εγκαταλείπεις τους
φίλους σου (ένας παιδικός μου φίλος, πριν αποκτήσει με τη σειρά του δύο παιδιά,
έλεγε τα προφυλακτικά φίλους του – κι αυτό το άτομο έκανε παιδιά, δεν ξέρω που
πάει αυτή η χώρα), αλλά δεν το περιμέναμε τόσο γρήγορα; Τόσο εύκολα; Δεν ξέρω,
δε θέλω να λέω και πολλά γιατί σε κοιτάνε και σαν εξωτικό πουλί πια άμα λες ότι
έκανες εύκολα παιδί, και νιώθω και καμιά τύψη πότε πότε, που βλέπω τόση
παιδεμάρα γύρω μου, κι εμείς πέσαμε από τα σύννεφα ξέρωγω.
Σε κάθε περίπτωση, ένα ηλιόλουστο απόγευμα,
βγήκαμε από το μικροβιολογικό κρατώντας τα αποτελέσματα της β-χωριακής (όλα θα
τα μάθετε εδώ μαζί μου, β-χωριακή είναι μια ουσία στο αίμα που ανεβαίνει στο
θεό όταν είσαι έγκυος και είναι ο πιο ασφαλής τρόπος να μάθεις αν είσαι έγκυος)
και δεν ξέραμε τι να κάνουμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε, να αγκαλιαστούμε.
Μείναμε να κοιταζόμαστε και πήγαμε στην Ειρήνη και τον Αργύρη να φάμε πίτσα. Η
πίτσα είναι πάντα η ενδεδειγμένη αντίδραση.
Σαράντα εβδομάδες μετά, συνεχίζαμε να μην
ξέρουμε τι να κάνουμε. Ωστόσο, θα ομολογήσω εδώ ότι στην εγκυμοσύνη τα κάναμε
όλα όπως έπρεπε. Φωτογραφίζαμε με θρησκευτική ευλάβεια την πρόοδο της
κοιλίτσας, μαλώναμε μία φορά την εβδομάδα, μετακομίσαμε με την κοιλιά στο στόμα
– κάθε έγκυος που σέβεται τον εαυτό της μετακομίζει αλλιώς δεν έχει πλάκα - ,
αγχωθήκαμε αρκετά και μερικοί από εμάς έγιναν σαν το θωρηκτό Ποτέμκιν
(παραμένουν, αν έχετε απορία).
Παράλληλα, εγώ δούλευα, δεν ξέρω αν θυμάστε
τι δουλειά κάνω, κυνηγάω τουρίστες, ε, συνέχισα να τους κυνηγάω, μόνο που ήμουν
έγκυος. Το παιδί αυτό έχει ήδη λάβει ευχές και χάδια από όλες τις χώρες του
κόσμου. Το καλύτερο ήταν που δίχως τύψεις κοιμόμουν μακαρίως στα λεωφορεία, μια
φορά μάλιστα με έπιασε τέτοια υπνηλία, που τους ξαμόλησα ελεύθερο χρόνο και
πήγα να κοιμηθώ στο πάρκινγκ στις Μυκήνες. Μεγάλη επιτυχία. Το χειρότερο ήταν
μια φορά μέσα σε ένα σαπιοκάραβο από τη Σαντορίνη στην Πάρο με 8 μποφόρ, όπου
φτάσαμε στην Πάρο κι εγώ δεν ήξερα ποια είμαι, ποιοι είναι αυτοί γύρω μου και
τι χρονιά έχουμε.
Μετά, όταν πια σταμάτησα να δουλεύω, και το
σπίτι στο οποίο είχαμε μετακομίσει έμοιαζε λίγο λιγότερο με κοντέινερ και λίγο
περισσότερο με σπίτι, σταμάτησα να κοιμάμαι.
Γενικά, αγαπημένοι μου, υπάρχουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ
πράγματα που ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ δε σου λέει για την εγκυμοσύνη, κι εδώ θα ήθελα
ευθαρσώς να δηλώσω ότι αυτά τα περί καλύτερης στιγμής της γυναίκας και
μεγαλύτερης ευτυχίας και γαλήνης και ομορφιάς και λάμψης στην εγκυμοσύνη είναι
μπούρδες ολκής, και είμαι σίγουρη ότι τα έχουν πει άντρες. Πρήζεσαι, πονάς
παντού, δεν μπορείς να φας όσο κι αν θες, και βασικά, δεν μπορείς να κοιμηθείς.
Κοιμόμουν μεταξύ 10 και 2 το βράδυ, μετά τέλος, αυτό ήταν, στριφογύριζα ως τις
5, ευτυχώς ήταν καλοκαίρι και χάραζε, σηκωνόμουν από το κρεβάτι (με βίντζι ή
κυλώντας, γιατί άλλος τρόπος δεν υπήρχε) και καθόμουν στο μπαλκόνι κάνα τρίωρο
μέχρι να πιάσει η ζέστη και να σηκωθεί κι εκείνος.
Και βέβαια, μέσα στην αϋπνία σου, έχεις κι
όλους τους άλλους να σου λένε, κοιμήσου τώρα που μπορείς. Ντάξει, άκουσα πολλά
άχρηστα όσο ήμουν έγκυος, αλλά, φίλε, δεν υπάρχει πιο άχρηστη συμβουλή από
αυτή. Δηλαδή, τι είναι ο ύπνος, αποθηκεύεται κάπου και τον χρησιμοποιείς μετά,
είναι σαν την υδατανθράκωση που κάνεις πριν το μαραθώνιο;
Εγκυμοσύνη: δεν έχω καταλήξει ακόμα. Εκ των
υστέρων, το μόνο που σίγουρα μπορώ να σκεφτώ είναι ότι θα ήθελα να μην είχα
σταματήσει το τρέξιμο και τη γυμναστική. Αλλά, όταν είσαι έγκυος και μάλιστα
για πρώτη φορά και μάλιστα στα 39 σου, φοβάσαι και αποφεύγεις ό,τι μπορεί να
βλάψει το μωρό. Οπότε, δεν έχω άλλη συμβουλή να δώσω.
Γενικώς, δεν έχω πολλές συμβουλές να δώσω
για την εγκυμοσύνη, και γενικώς εγώ είμαι και γκρινιάρα, δεν αποτελώ μέτρο
σύγκρισης. Πάντως, την έβγαλα, έφτασα στις 40 εβδομάδες, με την αμέριστη
υποστήριξη εκείνου.
Την άλλη βδομάδα θα σας πω τι έγινε μετά.
Πάω, γιατί η μικρή δυνάστρια ξύπνησε και
απαιτεί το μεγάλο της μερίδιο στη ζωή μου, το χρόνο μου, την ενέργεια και τα
συναισθήματά μου.
