Παρασκευή 6 Αυγούστου 2010

Πανηγύρι για κουφούς

Μα καλά, θα αναρωτηθείτε, και δικαίως, τι πανηγύρι είναι αυτό για κουφούς; Εκ των πραγμάτων, τα πανηγύρια είναι θορυβώδεις εκδηλώσεις, με όργανα, νταούλια, κλπ. Όχι. Το δικό μας ήταν για κουφούς. Θα σας πω την ιστορία απ’ την αρχή, όμως, για να μην μπερδεύεστε.
Είπαμε χτες με την Ελένη και τη Μαριλένα να πάμε σ’ ένα πανηγύρι που γινόταν σ’ ένα χωριό, εδώ στην Κέρκυρα, που λέγεται Άνω Γαρούνας. Όχι, δεν έγραψα γενική κατά λάθος, είναι ο Γαρούνας, αρσενικό, ενάντια σε όλους τους κανόνες της γραμματικής. Διότι, υπάρχει ένα ζήτημα με τα γένη των τοπωνυμιών στο νησί. Δεν είναι η Κασσιώπη, είναι το Κασσιώπη, δεν είναι η Γαρούνα, είναι ο Γαρούνας(Άνω και Κάτω). Τελοσπάντων, το αντιπαρέρχομαι κι αυτό και συνεχίζω. Ξεκινήσαμε, βέβαια, για το πανηγύρι η ώρα 10.40, διότι οι κοπέλες δεν έλεγαν να σηκωθούν από τις ξαπλώστρες του Αϊ- Γόρδη. Στο μεταξύ, εγώ είχα νυστάξει, εννοείται, και πεινάσει, διότι στο πανηγύρι θα πηγαίναμε κυρίως επειδή είχαμε ακούσει ότι θα έχει μπακαλιάρο με σκορδαλιά κι εγώ είχα κρατήσει την όρεξή μου. Με τα πολλά, ξεκινάμε κι η Μαριλένα περιχαρής μέσα στο αυτοκίνητο μας επιδείκνυε το φακό της που είχε πάρει, γιατί της είχανε πει, λέει, ότι θα χρειαστεί να αφήσουμε το αυτοκίνητο πριν το πανηγύρι και να περπατήσουμε λίγο στο σκοτάδι. Άλλωστε, ο σωστός ξεναγός, πάντα έχει φακό μαζί του. Μη με ρωτήσετε γιατί, δεν το έχω καταλάβει, και να γιατί δεν θα γίνω ποτέ σωστός ξεναγός-γι’ αυτό κι επειδή δεν είμαι θρήσκα και μόνο τον Άγιο Δημήτριο ξέρω να ξεναγώ, καμιά άλλη εκκλησιά.
Η Μαριλένα, λοιπόν, χαίρεται, η Ελένη ανησυχεί αφενός για το σκοτάδι κι αφετέρου για το ρεζίλι που θα την κάνουμε γιατί θα τρώμε πολύ (λες και θα μας ήξεραν όλοι πια στον Άνω Γαρούνα) κι εγώ, ως συνήθως, πεινώ. Αφού πήγαμε κάμποσο με το αυτοκίνητο στην ερημιά και καταλήξαμε ότι δεν κινδυνεύουμε ούτε από λύκους ούτε από αλεπούδες (αν και γι’ αυτές τις τελευταίες υπάρχει ακόμα αμφιβολία) και ρωτήσαμε σε μια αυλή, φτάσαμε, νομίσαμε, στο πανηγύρι. Κατεβαίνουμε από το αμάξι και εδώ χαιρετίζουμε την προνοητικότητα της Μαριλένας: πήραμε να ανηφορίζουμε κάτι θεοσκότεινα δρομάκια, όπου το μόνο που ακούγαμε- κι αυτό αν στήναμε αυτί – ήταν τα άστρα που λαμπύριζαν. Εξου και το πανηγύρι για κουφούς, που ήταν το επιχείρημα της Μαριλένας για να μας πείσει να συνεχίσουμε. Τώρα, το ότι εμείς πειστήκαμε δεν θέλω να αναλύσω τι δείχνει.
Ε, κάποια στιγμή φτάσαμε στο πανηγύρι, το οποίο ουδόλως ήταν αυτό που περιμέναμε. Καταρχήν, δεν είχε μπακαλιάρο ούτε σκορδαλιά. Επίσης, δεν είχε όργανα. Και, τέλος, δεν είχε πάγκους με ρόδες, ξέρετε, αυτά τα παιχνίδια που είναι μια πλαστική ρόδα κολλημένη σ’ ένα πλαστικό μπαστούνι και το παιδάκι τσουλάει τη ρόδα που κάνει αυτόν τον από εκνευριστικό έως αφορμή αυτοκτονίας θόρυβο. Η Μαριλένα πολύ στενοχωρήθηκε που δεν είχε ρόδες, εγώ στενοχωρήθηκα για το μπακαλιάρο, η Ελένη πάλι ήταν πολύ ευχαριστημένη που είχαμε φτάσει ως εκεί άθικτες. Ωστόσο, παρηγορηθήκαμε γρήγορα, καθώς ανακαλύψαμε ότι είχε μπύρες και σουβλάκια και αφήσαμε την Ελένη να καθαρίζει τις πλαστικές καρέκλες με το χαρτομάντιλο και πήγαμε να εφοδιαστούμε. Όπου όλοι, όπως φαντάζεστε, μας κοίταζαν, διότι τι δουλειά έχουν 3 κοπέλες με τα σορτσάκια τους και τις τσαντούλες τους στο πανηγύρι του Άνω Γαρούνα; Βέβαια, τα σορτσάκια βοήθησαν να πάρουμε πολύ γρήγορα τις μπύρες και τα σουβλάκια μας και μετά σταμάτησαν όλοι να αναρωτιούνται, καθώς επέσαμε με τα μούτρα στο φαγητό και κατάλαβαν ότι είμαστε δικές τους και σταμάτησαν να μας κοιτάζουν.
Μετά, άρχισε κι η μουσική-αταίριαστη λίγο για πανηγύρι, αλλά δεν πειράζει, είπαμε, στην Κέρκυρα έχουμε μάθει να είμαστε ευέλικτοι και ανοιχτοί στο διαφορετικό, κι ήταν όλα μια χαρά. Στη συνέχεια, και λίγο πριν το δεύτερο γύρο σουβλακίων, ήρθε κι ένα αγόρι δίπλα μας κι άρχισε να μας μιλάει, αλλά ήταν λίγο γυαλιστερό (που βρέθηκε στη μέση του πουθενά δεν ξέρω, αλλά ήταν αδιαμφισβήτητα γυαλιστερό) και δεν του δώσαμε πολλή σημασία.
Εν τέλει, αφού φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε, χαιρετίσαμε όλο το χωριό και τον παπά φυσικά, φαντάζομαι ότι κάπου ήταν κι ο δάσκαλος, αλλά δεν μπορέσαμε να τον αναγνωρίσουμε, κάναμε δηλαδή ό,τι κάνει ο κόσμος στα πανηγύρια, πήραμε τον μακρύ δρόμο του γυρισμού. Μέχρι να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο, όπου εν τω μεταξύ ο δρόμος μυστηριωδώς είχε φωτιστεί άπλετα, οι κοπέλες, και θα το καταγγείλω εδώ, μάδησαν μια ξένη ροδιά και πήρανε κάτι ρόδια και κάτι κλαδιά για το σαλόνι. Μετά απ’ αυτό, επιστρέψαμε τραγουδώντας μερικοί και γκρινιάζοντας κάποιοι άλλοι στην πόλη και αποφασίσαμε να ξαναπάμε του χρόνου στο πανηγύρι. Να πάτε κι εσείς, αρκεί να μην ξεχάσετε το φακό σας.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κατ' αρχήν σχετικά με το όνομα, είναι Ο Γαρούνας κι όχι Η Γαρούνα καθώς προκύπτει από το Γαλλικό ποταμό Garon. Δυστυχώς είναι αρσενικού γένους, καθώς οι Γάλλοι πρόγονοι που κάποια στιγμή αποίκησαν το χωριό δεν έλαβαν υπ' όψιν τους ότι θα το επισκευθείς ούτε ότι θα κάνεις αναγωγή στα εγγύτερα ομοιάζοντα στο λεξιλογιό σου (Γουρούνα προφανώς). Σχετικά με το υπόλοιπο φτηνό ταξιδιωτικό σου κείμενο θα σταθώ μόνο σε δύο άλλα σημεία. Το πρώτο είναι η απορία που προκαλεί το γεγονός ότι περιμένεις σε ένα ορεινό χωριό να φας ψαρι και σκορδαλια σε πανηγύρι, και το δευτερο ότι δεν εχεις να σχολιασεις τιποτα από τη γραφικότητα ενός χωριού που αν δεν σε απασχολουσε ποσοι κοιταζουν το σορτσακι σου και τις μπυρες θα έβλεπες σπάνια ενετικά στοιχεία, καθώς η τύφλα δε σχετίζεται στην περίπτωσή σου με το ίδιο το φως αλλα είναι εγκεφαλική. Τέλος πάντως, δασκαλός σου ευτυχώς δεν είμαι, ωστόσο θα ολοκληρώαω με δύο σχόλια. 1. Αν σκοπευεις να γράφεις ή να μιλάς σε μεσημεριανάδικα είσαι σε καλό δρόμο, αλλα φρόντισε αυτά που λες να έχουν επαφή με την πραγματικότητα γιατί ακόμη κι εκεί οι ταξιδιωτικές αναφορές ειναι πιο εμπεριστατωμενες και 2. και πιο σημαντικο, αν δεν εισαι σε θεση να εκτιμάς και να τιμάς μέρη αυτού του τόπου που μια μέρα θα είναι πανευρωπαικά κειμήλια, τουλάχιστον φρόντισε να το βουλώνεις.
Με πραγματική λύπη,
Κερξυραίος Γαρουνιατης

Ανώνυμος είπε...

Είναι "La Garonne" αλλά στα Ελληνικά όλα τα ποτάμια είναι αρσενικού γένους. Κατά τα άλλα...peace......

Ανώνυμος είπε...

Το χωριο Ανω Γαρουνας οπως αναφερει ο παραπανω Γαρουνιατης ειναι Ο Γαρουνας. Οσο για το συντακτικο εφοσον θες να δειξεις πως τα ξερεις ολα θα πρεπει να μαθεις την προελευση του ονοματος και την ιστορια του χωριου για να κρινεις σωστα.. Τωρα αν εσυ εσυ εχεις καποιο συγκεκριμενο προβλημα θα επρεπε να ξερεις πως την εκκλησια του Αγιου Στεφανου που γιορταζαμε εκεινη την μερα ηταν και ειναι ενα εξωκλησση στο οποιο εμεις δινουμε ζωη και θα συνεχισουμε να δινουμε ακομα και με μικρα απλα πραγματα.. Οσο για τους παγκους με τα παιχνιδια αν προσεξατε δεν υπηρχε δυστυχως χωρος για να εισελθουν.. Οσο για τα σορτσακια νταξει δεν ειστε οι μονος που φορουσατε και οσο για το οτι σας "κοιταζαν" οπως αναφεραται αν σαν ενοιαζε αυτοο να φορουσατε κατι αλλο. Πιστευω πως αυτο το μικρο χωριο αξιζει ενα μπραβο γιατι απο ερημο και απομακρο που ειναι διαθετει μεγαλη ομορφια και οι ανθρωποι που ζουν σε αυτο προσπαθουν ενωμενοι για το καλυτερο παρολες τις δυσκολιες.. Ομως σας προκαλουμε να ερθεται στο μεγαλο πανηγυρι μας τον αυγουστο και τωρα στις 25 ιουλιου για να δειτε πως ξερουμε να γλενταμε εμεις και να σας κουφανουμεε και να σας μαθουμε να γλεντατε σωστα.. Τελος αν ηταν να σχολιαζουμε ολοι τα παραπονα μας αλιμονο στον κοσμο τουλαχιστον κανε μια σωστη δουλεια.. Σας περιμενουμε λοιπον..!