Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

Ο Κόσμος της Αθήνας.

Αχ, αγαπημένοι μου φίλοι και υποστηρικτές του Κόσμου, σας το είχα πει εγώ, πως όταν σταματήσουν τα πελατάκια να έρχονται, δε θα έχω πια ιστορίες να σας διηγηθώ, ποιόν θα ακούω εγώ τώρα να λέει μαϊφρέντ, ποιόν θα μαζεύω από τις ραχούλες και τις τουαλέτες, πως θα περνάω τις μέρες μου χωρίς να ψάχνω σε ποιο ξενοδοχείο πάει ποιος-αχα, τώρα που είπα ξενοδοχείο, να μια ιστορία που δε σας έχω πει, διότι ντρέπομαι. Αλλά εδώ είμαστε για τα δύσκολα, φίλοι μου, δεν είμαστε μόνο για τις κρουαζιέρες, θα σας την πω την ιστορία κι ας ξεφτιλιστώ διά παντός, αναφανδόν και στο πανελλήνιο. Εδώ, ο πρωθυπουργός της χώρας δε ντράπηκε να πει we ate the camel και αν δεν απατώμαι είπε και donner, ντονέρ, όμως, σαν το τυλιχτό-σάντουιτς-πίτα ντονέρ, όχι ντονέ, σαν το vous mavez donné πχ, θα ντραπώ εγώ να πω εκείνη την ιστορία; Όχι, είναι η απάντηση στην ερώτηση που έχει χαθεί στη μετάφραση.
Θυμάστε τι είναι το οργκανιζέ; Όχι; Έλεος, σαν τους τουρίστες, μόνη μου τα λέω μόνη μου τ’ ακούω.  Οργκανιζέ (αγνά, απλά, γλυκά γαλλικά, που τα προφέρεις με γνήσια λαμιώτικη προφορά, οργκανιζέ) λοιπόν, στην ορολογία των επαγγελματιών του τουρισμού, είναι όταν οργανώνεις μια εκδρομή και την πουλάς σε διάφορα ξενοδοχεία, άμα είσαι μάγκας τη βάζεις και στα ίντερνε, την αγοράζουν τα πελατάκια κι εσύ μετά χώνεις τον οδηγό του λεωφορείου (μαϊφρέντ) και τον ξεναγό να μαζέψουν τα πελατάκια από τα διάφορα ξενοδοχεία, τα πας γύρω γύρω και το απόγευμα τα επιστρέφεις στα ξενοδοχεία.
Το μυστικό, αγαπημένοι μου, είναι στην επιστροφή.
Διότι, συνήθως, τα διάφορα ξενοδοχεία είναι σε διάφορες άκρες της πόλης, που στην περίπτωσή μας είναι η Αθήνα, η μεγάλη πολιτεία, με τις πολλές άκρες και τα πολλά ξενοδοχεία. Αποτέλεσμα; Η ώρα έχει πάει 7 ξερώ γω κι εσύ γυρνάς με το 50αρι λεωφορείο σαν την άδικη κατάρα για να  πας από το Σύνταγμα στο Χίλτον κι από το Χίλτον στην πλατεία Καραϊσκάκη, σα να λέμε από το Άλφα του Κενταύρου στον τρίτο δορυφόρο του Πλούτωνα. Και πρέπει να βγάλεις δρομολόγιο.
Το άλλο δεδομένο είναι ότι η έρμη ξεναγίδα είναι καινούργια στην Αθήνα. Δεν ξέρω τους δρόμους. Εντάξει; Το είπα. Με το gps στο χέρι πάω. Μία των ημερών έχουμε ένα ξενοδοχείο μέσα στην Αθηνάς, που είναι ένας δρόμος διάολος, πάει από την Ομόνοια στο Μοναστηράκι κι έχει μονίμως κίνηση. Την Ομόνοια την ξέρετε, έτσι;
Κι εγώ. Έτσι νόμιζα. Συνεχίζω. Κρατήστε τα δεδομένα.
Το επόμενο ξενοδοχείο είναι στην άλλη μεριά του γαλαξία, στην οποία πάμε από την Πατησίων, που ξεκινάει σχεδόν απέναντι από την Αθηνάς. Μου λέει, λοιπόν, ο οδηγός, να τους αφήσουμε αυτούς της Αθηνάς απέναντι, να διασχίσουν την Ομόνοια, για να γλιτώσουμε λίγο κίνηση; Α ναι, συμφωνώ εγώ, με τουπέ ότι έχω καταλάβει πλήρως τι μου έχει πει, ενώ δεν έχω ιδέα. Φτάνουμε σιγά σιγά στην Ομόνοια. Το δαιμόνιο μυαλό μου συλλαμβάνει μια ιδέα. Μωρέ τάδε, λέω στον οδηγό, δε θυμάμαι τώρα πως τον έλεγαν, φτάνει που δε θα τους πάμε στο ξενοδοχείο, δεν κάνεις το γύρο της Ομόνοιας να τους αφήσουμε τουλάχιστον στην είσοδο της Αθηνάς; 
Με κοιτάει ο έρμος και εγώ αργά συνειδητοποιώ την κοτσάνα που εκστόμισα. 
Διότι, φίλοι μου, η Ομόνοια δεν είναι στρογγυλή. Όχι πια. Όχι, εδώ και κάτι δεκαετίες, η Ομόνοια έχει δρόμους γύρω γύρω. Βασικά μόνο σε κάτι ταινίες με τη Βουγιουκλάκη ήταν στρογγυλή η Ομόνοια. Ποτέ ξανά. Κι εγώ ζήτησα ανέμελα από τον οδηγό να κάνει το γύρο της Ομόνοιας, να πάει δηλαδή γύρω γύρω από τη στρογγυλή πλατεία.
Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου. Ξέρω όμως τι έχει ο οδηγός στο δικό του, έκτοτε. Που τη βρήκαν αυτή, Παναγία μου. Και φυσικά, κάπου, αυτός ο οδηγός, σε κάποια παρέα διηγείται αυτή την ιστορία και φτιάχνει τη μέρα κάποιων που γελάνε με την ηλίθια που νόμιζε ότι η Ομόνοια είναι στρογγυλή.

Με αυτά, λοιπόν, θα σας αφήσω, αγαπημένοι μου, αυτή τη μαύρη Παρασκευή, θα πάω να τρέξω, να ξεχάσω τις βλακείες μου και να θυμηθώ τις συμβουλές του κόουτς για το τρέξιμο στο βουνό. Την άλλη βδομάδα θα σας πω για το τρέξιμο στα βουνά, τα οποία θα πάρουμε πολύ σύντομα.