Οι εντιμότατοι φίλοι μου

Ως πλήρως καλωδιωμένη και μονίμως συνδεδεμένη στο Ίντερνετ, κάτι το οποίο ομολογουμένως προκαλεί τη μέγιστη των εκπλήξεων σε όσους με ξέρουν από παλιά -διότι πρέπει να ξέρετε ότι μέχρι πριν από 2 χρόνια περίπου νόμιζα ότι το copy-paste είναι βρισιά και ότι το Play station είναι κάτι ογκώδες, κάτι σαν τα μηχανήματα με τα φρουτάκια, αν με εννοείτε, αλλά αυτά ήταν παλιά, εντάξει;- ως τέτοια, λοιπόν, βρήκα περνοδιαβαίνοντας μια επιστημονική, σου λέει, έρευνα, ξέρετε, από αυτές που γίνονται σ’ ένα πανεπιστήμιο στα βάθη της αμερικανικής ή της ασιατικής ηπείρου και είναι φοβερά εμπεριστατωμένες και τεκμηριωμένες και σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν όντως έχεις κάνει κάποιο λάθος και ασχολείσαι με επικαιροποιήσεις τεχνικών δελτίων (;) αντί να σε απασχολεί ( και να σε πληρώνει, έτσι;) το ακανθώδες ζήτημα της επιρροής που έχει η αναπαραγωγή της πράσινης κάμπιας του αγρού στην εξάπλωση της παιδικής παχυσαρκίας…
Σ’ αυτή, που λέτε, την έρευνα που βρήκα αναλύεται η ευεργετική επίδραση που έχουν οι φίλοι στην υγεία και τη μακροζωία. Βέβαια, τώρα εγώ δεν ξέρω πόσο ευεργετική επίδραση στην υγεία σου ή στην ψυχική σου ηρεμία έχει το να πρέπει κάθε πρωί να μετακινείς ένα καλοριφέρ μπροστά από την πόρτα, το οποίο έβαλε εκεί η φίλη σου για να ακούσει τον κλέφτη, προκειμένου να βγεις από το σπίτι. Εν πάση περιπτώσει, σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα, αν έχεις πολλούς και καλούς φίλους αυξάνεται πολύ το προσδόκιμο ζωής σου και επίσης η έλλειψη φίλων ή η ύπαρξη λίγων ισοδυναμεί με το να καπνίζεις 15 τσιγάρα τη μέρα, όσον αφορά την υγεία σου. Όταν νοιάζεσαι, λέει, για τους φίλους σου, εκτίθεσαι σε λιγότερους κινδύνους και προστατεύεις περισσότερο τον εαυτό σου. Επίσης, στο σύγχρονο κόσμο, τα κοινωνικά δίκτυα μικραίνουν ή εξαφανίζονται διότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται περισσότερο για την καριέρα ή την οικογένεια.
Εμένα οι φίλοι μου, εκτός από μαύρα πουλιά, είναι και τρελοί, οι περισσότεροι. Τώρα θα μου πείτε, είχαν να μοιάσουν. Απλώς, διαβάζοντας για αυτή την έρευνα, αναρωτήθηκα πόσο καλοί μπορεί να είναι για την υγεία μου: η μία ( ή μάλλον όχι μόνο μία, θυμήθηκα και τη μάσκαρα της Μαρίνας) αργεί μονίμως, με αποτέλεσμα να στέκομαι ορθή ή πεινασμένη ή νυσταγμένη ή όλα μαζί μπροστά στην Εθνική. Η άλλη, για να ξεκουνήσει από το σπίτι της και να βγούμε έξω πρέπει να γίνει σεισμός κι εμείς να είμαστε επί ποδός, ντυμένες και βαμμένες, για να αρπάξουμε την ευκαιρία να πιούμε ένα ποτό. Επίσης, καταφέρνει να κλέβει το σεντόνι μου την ώρα που κοιμόμαστε μακαρίως και οι 2, με αποτέλεσμα να ξεπαγιάζω. Η τρίτη, την ώρα που θα έπρεπε να διαβάζει για κάτι εξετάσεις που είχαμε, έφτιαχνε στιχάκια για έναν εργολάβο, ότι να’ ναι, σας λέω. Έχω δε στη Θεσσαλονίκη μια φίλη, η οποία νομίζει ότι όλοι έχουν γίνει αναρχοαυτόνομοι κι ότι την καταδιώκουν-αλήθεια. Βέβαια, αυτή τα έδειχνε τα σημάδια: όταν ήμασταν φοιτήτριες και τρώγαμε στη λέσχη, ψιλόκοβε τις φλούδες από τα πορτοκάλια, γιατί την έκανε, έλεγε, να νιώθει ότι καθαρίζει φασολάκια, κάτι το οποίο δεν έμαθε ΠΟΤΕ να κάνει και το είχε απωθημένο.
Η παιδική μου φίλη, όταν ξεκαλοκαιριάζαμε παρέα στο εξοχικό, κουβαλούσε απαραιτήτως μία τερατώδη κούτα με μπισκότα, κρουασάν, πατατάκια και άλλα χρήσιμα για την υγεία πράγματα, την οποία επιμελώς έκρυβε κάτω από το κρεβάτι για να μην τα κλέβουν τα ξαδέρφια μου. Η άλλη παιδική φίλη, ως μαθήτρια, ήταν μονίμως άρρωστη και μας κολλούσε όλους πάντα και μετά της άρεσαν τα πιο λάθος αγόρια και μας έβαζε σε μπελάδες με κάτι τύπους που άνοιγαν τις πόρτες από τα υπνοδωμάτια και καταλαβαίνετε.
Έχω κι έναν φίλο που πριν κοιμηθεί βουτάει τα πόδια του σε μια λεκανίτσα με νερό και χλωρίνη (τρομακτικό;) κι έναν άλλο που υποστηρίζει ότι η μελιτζάνα κάνει τη γλώσσα του «γεωγραφική», που δεν έχω ακόμα καταλάβει τι σημαίνει, αν καταλάβετε εσείς, να μου το πείτε. Μη σας πω για τον πιο καλό μου φίλο, που τρώει φρυγανιές με μουστάρδα και γιαούρτι και μια φορά είχε φτιάξει σάλτσα για τα μακαρόνια απλά ανακατεύοντας όλα τα υλικά (ωμά) στο μπλέντερ και μετά περιέχυσε τα μακαρόνια και τα φάγαμε.
Μετά από όλα αυτά, αντιλαμβάνεστε, πιστεύω, τον προβληματισμό μου. Ωστόσο, κάνω εδώ μια κατάθεση ψυχής και λέω ότι, πράγματι, χωρίς τους φίλους μου, τρελούς και λογικούς (γιατί έχω και τέτοιους, μη νομίζετε), κοντινούς και μακρινούς, μεγάλους και μικρούς, θα ήμουν δυστυχής, μισή και σίγουρα δεν θα είχα ζήσει τόσο πολύ ( μην πιστεύετε το προφίλ, η πραγματική μου ηλικία είναι ανυπολόγιστη-οι πολλοί φίλοι, βλέπετε).