Γράψε κάτι χαλαρό, μου είπε προχτές ο Θανάσης που τον ερώταγα τι να γράψω. Έχω κάτι χαλαρό, που το καλεί η εποχή και η ώρα, δεδομένου ότι το παλεύω και πολύ καιρό να το γράψω. Αλλά έτσι είναι, πρέπει να έρθει η ωρίμανση του χρόνου για να γίνουν μερικά πράγματα, το καλό κρασί, ας πούμε, ή τα καλά άρθρα (ο Θεός να τα κάνει άρθρα αυτά τα παραληρήματα που βγαίνουν από το μυαλό και το πληκτρολόγιό μου).
Σε γενικές γραμμές, βέβαια, είναι καλό να περιμένεις λίγο πριν πεις κάτι. Ο, τιδήποτε. Εάν δε, κρατηθείς και δεν το πεις καθόλου, τότε ακόμα καλύτερα – πρόκειται περί της αρχαιοτάτης και σοφοτάτης ρήσης «καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς». Διότι, μερικές φορές εκστομίζονται πράγματα που στην καλύτερη περίπτωση η ιστορία γίνεται θρύλος και τα θυμάσαι μετά με τους φίλους σου και ξεραίνεστε στα γέλια, ενώ στη χειρότερη η ιστορία γίνεται ήλος (καρφί στην καρδιά σου, δηλαδή) και δεν τα θυμάσαι καθόλου και τα απωθείς από τη μνήμη σου γιατί αλλιώς θα σου καταστρέψουν τη μέρα, μη σας πω και τη ζωή. Επειδή, όμως, τα κακά πρέπει να τα λες για να τα ξορκίζεις, ακόμα κι αν ανήκετε στη δεύτερη περίπτωση, πείτε τα εσείς στους φίλους σας κι όλο και κάποιος καραγκιόζης θα βρεθεί για να σας κάνει να γελάσετε κι έτσι θα το ξορκίσετε το κακό.
Εμένα, ας πούμε, ένας, μια φορά, εκεί που καθόμασταν και πίναμε ένα ρημαδοκαφέ, μου λέει στα καλά του καθουμένου: «Εγώ λέω να μείνω λίγο ακόμα. Εσύ τι θα κάνεις;». Ότι, ας πούμε, δεν πας σιγά σιγά στο καλό σου, να μας αδειάσεις και τη γωνιά; Βέβαια, ευτυχώς να λέω που δεν άκουσα το άλλο που είπανε στη Ρενάτα, ως απάντηση στην ερώτηση «πού χάθηκες, βρε ψυχή;», ότι «έχω βρει καινούργια κοπέλα και… καταλαβαίνεις». Η Ρενάτα μάλλον ήταν η παλιά κοπέλα και δεν το ήξερε. Έλα, Παναγία μου.
Γενικώς, ρε παιδιά, υπάρχει πρόβλημα κατανόησης. Και έχω αρχίσει να φοβάμαι ότι το έχουμε εμείς (τα κορίτσια) και όχι εσείς (τα αγόρια). Διότι, όπως είπε κι ένας τύπος στο κορίτσι του, «που ακούστηκε να τηλεφωνιόμαστε κάθε μέρα; Το έχεις ξαναδεί εσύ αυτό;». Ε, βέβαια. Κάθε μέρα; Τι, σχέση έχουμε; Σε λίγο θα μας πεις να κοιμόμαστε και μαζί. Καμιά φορά, είμαστε κι εμείς, όμως, παρανοϊκές.
Και πώς να μη γίνεις παρανοϊκή, όταν του γράφεις του αλλουνού ότι τον έχεις μέσα στην καρδιά σου κι ότι μόλις μπήκε ο νέος χρόνος σκέφτηκες πρώτα αυτόν κι αυτός σου απαντάει «με κολακεύεις», λες και του είπες «ωραίο κοστούμι»; Άστο, ρε παιδί μου, άμα δεν έχεις τι να πεις, μη λες τίποτε, καλύτερα, η σιωπή είναι χρυσός.
Αν και, καμιά φορά, καλά κάνουν και τα λένε, διότι εγώ προσωπικά γελάω πάρα πολύ. Προσέξτε τώρα, είναι βράδυ κι έχει καλέσει το κορίτσι στο σπίτι το αγόρι και γενικά υπάρχει, έτσι, μια ατμόσφαιρα, ένα κάτι, ώσπου, κάποια στιγμή, το αγόρι σηκώνεται και φεύγει ως κυνηγημένο. Σέκος το κορίτσι και την άλλη μέρα που, τι το’ θελε κι αυτή, ρώτησε το γιατί, κι η απάντηση; «Με πόνεσε η κοιλιά, γιατί έχω κι ευαίσθητο έντερο». Αυτολεξεί, σας λέω. Πάλι καλά που δεν της έδωσε και την καλλιέργεια κοπράνων διά του λόγου το αληθές. Εντάξει, σε όλους μπορεί να τύχει. Αλλά μην το λες, έτσι, χύμα, βρε παιδί, κι εσύ, και σε wanna be lover κιόλας! Άλλα το καλύτερο ήρθε την επόμενη μέρα, όπου ο νεαρός κύριος έστειλε ένα mail όπου περιέγραφε πως πέρασε την Κυριακή του, κάτι σαν τις εκθέσεις που γράφαμε στο δημοτικό, αλήθεια σας λέω, πήγε στο χωριό, έλεγε, και είδε τα μελίσσια και τις κότες που είχε η γιαγιά του στην αυλή και γι’ αυτό δεν μπόρεσε να πάει που τον είχε καλέσει η κοπέλα. Υπάρχουν αυτά τα ντοκουμέντα. Όπως φαντάζεστε, η κοπέλα μετά απ’ αυτό παραιτήθηκε.
Και μετά παραπονιούνται γιατί δεν έχουν κορίτσι. Οι μισοί. Διότι, οι άλλοι μισοί ανήκουν στην κατηγορία που ισχυρίζεται, όπως το έθεσε ένας γνωστός μου, πως «όποιος δεν έχει γκόμενα, είναι ευτυχισμένος». Δεσμευμένοι όλου του κόσμου πέστε να πεθάνετε ή, πιο εύκολο, χωρίστε! Μόνο έτσι θα βρείτε την ευτυχία. Άλλωστε, η σχέση είναι πολύ κουραστικό πράγμα, ρε παιδί μου, ευρέως παραδεδομένο: ένας άλλος είπε σε μια φίλη μου ότι θέλει να χωρίσουν γιατί τη σκέφτεται, λέει, κάθε μέρα. Ε, όσο να πεις, είναι μονότονο να σκέφτεσαι το ίδιο άτομο κάθε μέρα, θέλει ο άνθρωπος μια εναλλαγή στη σκέψη, να μη βαριέται, έτσι δεν είναι; Εγώ, να φανταστείτε, έψαξα και βρήκα γύρω στα 350 άτομα για να έχω να σκέφτομαι κάθε μέρα κι άλλον (2 βδομάδες το χρόνο είναι ειδικά αφιερωμένες) και πάλι βαριέμαι, 30 χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Α, όχι, εγώ τον καταλαβαίνω αυτόν και κοροϊδεύετε εσείς όσο θέλετε.
Λοιπόν, όπως φαντάζεστε, υπάρχει ακόμα άπλετο υλικό ατάκας και μάλιστα χωρίς εμπεριστατωμένη έρευνα αγοράς, αλλά δεν θα βγούμε πέρα και θα βαρεθείτε κι εσείς να διαβάζετε. Αν έχετε κάτι να καταθέσετε στο συγκεκριμένο ζήτημα, είμαστε ανοιχτοί σε προτάσεις και θα υπάρξει και μέρος βου, υπόσχομαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου