Έχετε κοιμίσει ποτέ μωρό; Έχετε ζήσει αυτή την απόλυτη και σαρωτική ανακούφιση μόλις κλείσει τα γλυκά ματάκια του; Έχετε μεταφέρει την κοιμισμένη βόμβα στο κρεβατάκι, σα βιετκόνγκ που μεταφέρει νάρκη μέσα στους υγρούς και γλιστερούς ορυζώνες; Έχετε ακουμπήσει το μωρό που σαν από θαύμα κοιμάται ακόμα μετά τους ορυζώνες, με άγγιγμα απαλό σαν το λουλούδι του λωτού και με κρατημένη την ανάσα γιατί ο βιετκόνγκ ακούει ακόμα και το χτύπο της καρδιάς σας και μπορεί και να ξυπνήσει;
Αν όχι, δεν έχετε ζήσει τρόμο, αγαπητοί μου. Και ο χειρότερος τρόμος, να ξέρετε, είναι ο τρόμος του χεριού. Διότι αφού το ακουμπήσεις στο κρεβατάκι, στριφογυρνά για λίγα δευτερόλεπτα κι εσένα σου ασπρίζουν ακόμα λίγες τρίχες και τελικά ξαπλώνει μπρούμυτα κι εσύ ακουμπάς το χέρι στην πλατούλα για να βυθιστεί τελείως. Και μετά, πρέπει να σηκώσεις το χέρι. Λοιπόν, σας το λέω, δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι το σήκωμα ενός χεριού από μια πλάτη μπορεί να έχει τόσες διαβαθμίσεις και μπορεί να κρατήσει τόση ώρα. Πρώτα, χαλαρώνεις λίγο την πίεση, αλλά πρέπει να τη χαλαρώσεις σε όλη την επιφάνεια. Μετά, πρέπει να σηκώσεις τα δάχτυλα, αλλά μην πέσεις στην παγίδα να τη σηκώσεις όλα μαζί, ένα ένα, ένα ένα, γυναίκα, τι πας να κάνεις! Σηκώνεις μετά το κορμί σου και η μέση τρίζει σαν το πάτωμα της σοφίτας κι ακόμα λίγες τρίχες ασπρίζουν.
Τελικά, απομακρύνεσαι, κλείνεις την πόρτα και επιτέλους παίρνεις ανάσα ενώ η νάρκη κοιμάται ακόμα.
Και μετά, μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου, αν έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι τον τρόμο στη ζωή σου. Αν όχι, θέλεις περίπου 10 λεπτά να συνέλθεις.
Αυτά με το δίχρονο, φίλοι μου, και πως να το κοιμίσετε.
Ο κόσμος, βέβαια, όσο εσύ κοιμίζεις το δίχρονο, συνεχίζει να υπάρχει και να γυρίζει, εμβολιασμένος ή μη, τρέχοντας και σέρνοντας, και μετά, αφού έχεις κοιμίσει τη νάρκη, τρέχεις να τον προλάβεις.
Μερικές φορές τον προλαβαίνεις, μερικές φορές απλά τρως τις σοκολάτες που έχεις πάρει για το δίχρονο και βλέπεις Μέλισσες, οι Μέλισσες είναι πάντα εκεί και δε σε απογοητεύουν ποτέ, σου δίνουν μια ψευδαίσθηση πραγματικότητας και ισορροπίας. Όπως και οι σοκολάτες.
Όταν όμως τον προλαβαίνω τον κόσμο, και τρέχω ή γράφω ή ζωγραφίζω ή πάω για δουλειά, αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος είναι τελικά ίδιος, αλλά έχει αλλάξει πολύ, μεγάλωσε, έγινε κιόλας δύο χρονών και μου έχει δείξει τέτοια ασύλληπτη θέα και τόσες ομορφιές, μου έχει δείξει βουνοκορφές και χαράδρες απελπισίας και κύματα χαράς και γαλήνια λιβάδια.
Αυτός είναι ο κόσμος, φίλοι μου, κι είναι εδώ μαζί μας και τώρα σιγά σιγά τον συνηθίζουμε και όσο μεγαλώνει, μεγαλώνει κι η ματιά μας κι η καρδιά μας κι η ικανότητά μας να μεταφέρουμε κοιμισμένες νάρκες. Full metal jacket έχουμε γίνει.
Σας αγαπώ κι ελπίζω να επιστρέψω.
