Αν κάτι έμαθα όταν έγινα μάνα, είναι πόσο
δύσκολο γίνεται να κρατήσεις τις υποσχέσεις σου. Είχα υποσχεθεί να γράφω κάθε
εβδομάδα, τρίχες, εδώ ούτε τα δόντια μου δεν πλένω κάθε βράδυ, κι έχω κι εύκολο
παιδί, έτσι; Δηλαδή, άλλοι που ζορίζονται αλήθεια, που έχουν ξέρω γω δύο παιδιά
ή δίδυμα ή παιδιά που δεν κοιμούνται, τι κάνουν, μεγάλη απορία το έχω.
Τελοσπάντων, ας μην υποτιμώ το παιδάκι μου,
τραβάει κι αυτό τα ζόρια του, κι εμείς τα δικά μας, εδώ, καραντίνα κι άγιος ο
Θεός, οι 3 μας και το νέτφλιξ, το παιδί θα γίνει αντικοινωνικό, βλέπει μόνο
εμένα και τον πατέρα του, θα έρθει η ώρα να βγει στον έξω κόσμο και θα κλαίει
συνέχεια με τα άγνωστα πρόσωπα. Βλέπει κάτι λίγα στις βιντεοκλήσεις, τι να το
κάνεις, η μαμά μου ξέρει μεν να κάνει βιντεοκλήση και να δέχεται, αλλά δεν έχει
συμφιλιωθεί με τη χρήση της κάμερας και όταν μιλάμε βλέπουμε το φωτιστικό της κουζίνας,
η μικρή θα λέει γιαγιά το φωτιστικό κι άντε να εξηγήσεις.
Και ξαναλέω εδώ, αυτοί που έχουν μεγαλύτερα
παιδιά, τι κάνουν; Ήρωες. Ήρωες. Εμείς εδώ με το 6 μηνών και για να μην κάνει
κανένας από τους δύο μεγαλύτερη βάρδια στο μπειμπι σίτινγκ, χρησιμοποιούμε
χρονόμετρο, ένα όργανο που παλιά το χρησιμοποιούσαμε για να μετράμε χρόνους στις
διαλειμματικές προπονήσεις (αυτά είναι κάτι αρχαία έθιμα που έχουν εκλείψει,
μόνο κάτι αιωνόβιοι γέροι τα θυμούνται). Ευτυχώς του παιδιού μας του αρέσει ο
χορός, ο μπαμπάς της τη χορεύει όρθια, κάνει ώμους, εγώ τη χορεύω καθιστή, κάνω
τετρακέφαλο. Το καλύτερο, όμως, είναι όταν χορεύει ο ίδιος ο μπαμπάς για να
διασκεδάσει το θείον βρέφος. Αχ, δεν ξέρω, πώς να το περιγράψω τώρα αυτό; Έχετε
δει καγκουρό σε εποχή αναπαραγωγής ενώ ταυτόχρονα το κυνηγά ύαινα; Βάλτε και
μουσικό χαλί, και το ’χετε.
Τα δε παιδικά τραγουδάκια, παιδιά, εντάξει,
είναι μνημεία ματαιότητας, στερεοτύπων και πίκρας. Δε θα ασχοληθώ με Ζουζούνια
και λοιπά υποείδη παιδικών τραγουδιών, που επειδή ως τώρα έχουμε δικτατορία σε
αυτό το σπίτι και η μανούλα αποφασίζει τι θα ακούσουμε, τα έχουμε αποφύγει, θα σας
πω για κλασικά, δοκιμασμένα και αγαπημένα τραγουδάκια, να, η Ωραία Πεταλούδα,
για παράδειγμα. Το ξέρατε εσείς ότι η πεταλούδα, σε μια φάση του τραγουδιού
πέφτει κάτω και ψοφά; Επί λέξει, φίλε, στο παιδικό τραγουδάκι, η ωραία
πεταλούδα πέφτει κάτω και ψοφά, έτσι, στεγνά, χωρίς ωραιοποιήσεις, δεν πα να
είναι ωραία, με κόκκινες πιτσίλες και λοιπά, η πεταλούδα ψοφά, όλα πεθαίνουν
κάποτε, παιδάκι, η ζωή δεν έχει νόημα και η ομορφιά ακόμα λιγότερο, κανόνισε
την πορεία σου και τα ψυχικά σου αποθέματα, θα έρθει ο χειμώνας και η πεταλούδα
θα ψοφήσει, μην ελπίζεις, παιδάκι, γίνε νιχιλιστής από τους 6 μήνες, να
τελειώνεις.
Κι αν τυχόν γλιτώσει η πεταλούδα και η ψυχή
σου, υπάρχει πάντα ο γάλος του Μπάρμπα Μπρίλιου, που σε μια παράξενη ένδειξη
ευγνωμοσύνης προς αυτόν που τον τάιζε αγόγγυστα επί σειρά μηνών, τον έφαγε,
φίλε, τον έφαγε! Και μάλιστα, μια μέρα με δίχως ήλιο. Δηλαδή είσαι τώρα ένα
παιδάκι ανέμελο, αγνό, αθώο και ακούς ένα τραγουδάκι και ξαφνικά έρχεται η
πραγματικότητα και σε χτυπάει σαν ηφαιστειακός μύδρος: ο γάλος έφαγε τον
Μπάρμπα Μπρίλιο, δεν υπάρχει ευγνωμοσύνη, παιδάκι, δεν υπάρχει τίποτα καλό σε
αυτόν τον κόσμο. Ας μη μιλήσω για το τρομακτικό της σκηνής, ένα τεράστιο πουλί
να τρώει έναν άνθρωπο, ποιος τα σκέφτηκε αυτά για παιδικό τραγούδι, ποιος Στίβεν
Κινγκ της παιδικής μουσικής;
Έχω κι άλλα, υπάρχει ένα τραγουδάκι στο
δίσκο «Τα Μυστικά του Κήπου», του Κυπουργού, που μιλάει για ένα κοριτσάκι που
κλαίει επειδή το έκλεισαν σε μοναστήρι κι έχει μια φίλη πολύ μακριά που δεν θα
την ξαναδεί πια. Αλήθεια τώρα; Την πρώτη φορά που το άκουσα μου σηκώθηκε η
τρίχα, το αμέρικαν χόρορ στόρι πέρασε μπροστά μου σαν φλασάκι, και από τότε το
προσπερνάω.
Δε θέλω, επίσης, τώρα να αρχίσω κουβέντα
για όλα τα παιδικά τραγουδάκια που μιλούν για γάμους, παντρειές και προίκες,
έχω και μια ευαισθησία στα φεμινιστικά ζητήματα.
Το μόνο που θα πω και θα κλείσω εδώ αυτό το
μίνι παραλήρημα είναι πως για μένα, τα μοναδικά παιδικά τραγουδάκια που έχω
ακούσει και που τα θεωρώ αξεπέραστα, σε μουσική, σε στίχο, σε νοήματα, σε
αισθητική και εκπαιδευτική αξία, είναι τα τραγούδια της Λιλλιπούπολης. Ένα προς
ένα, μοναδικά, χωρίς να επαναλαμβάνεται ούτε ένα μουσικό μοτίβο, με στίχους
πλούσιους σε λεξιλόγιο, ευφάνταστους, δίχως προσβολές, χοντροκομμένα αστεία,
στερεότυπα φύλων ή κοινωνικά, που μιλάνε για έννοιες όπως η τέχνη, ο χρόνος, η
πολιτική με τρόπο εύληπτο, με τρόπο που το παιδικό μυαλουδάκι μπορεί να
συλλάβει. Μνημείο πραγματικό της σύνθεσης και της στιχουργίας τα τραγουδάκια της
Λιλλιπούπολης και ευτύχημα που τα έχουμε και τα ακούμε με το μικράκι, μπας και
γλιτώσουμε τίποτα. Το προαναφερθέν καγκουρό σε εποχή αναπαραγωγής αγαπά ιδιαίτερα να χορεύει τον άγριο, παράξενο χορό του με την Καφέ Αρκούδα από τη Λιλλιπούπολη.
Εμάς, λοιπόν, αγαπημένοι μας, έτσι περνά η
καραντίνα, όχι ότι και πριν κάναμε κάτι διαφορετικό, νταντεύουμε το μικράκι,
ακούμε τραγουδάκια, τρώμε κι ελπίζουμε να τη βγάλουμε και φέτος. Να προσέχετε
και να ακούτε Λιλλιπούπολη.
