Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Τα τρία άλφα (καλό μήνα, παρεμπιπτόντως).

Όταν ήμουν πιο μικρή και είχα αρχίσει να διαβάζω τις ιστορίες του κόσμου και να μαθαίνω για τις επαναστάσεις των ανθρώπων, γκρίνιαζα κι έλεγα ότι είμαστε καταδικασμένοι, εγώ κι οι συνομήλικοί μου, να ζήσουμε σε μια εποχή βαρετή και βολεμένη, ότι δεν θα δούμε ποτέ κοσμογονικές αλλαγές, δε θα συμμετάσχουμε ποτέ σε μια επανάσταση, βρε αδερφέ, να κρυφτούμε κι εμείς πίσω από ένα οδόφραγμα, να πετάξουμε μια πέτρα, κάτι.
Πιο μετά, που μεγάλωσα λίγο, άκουγα την αδελφή μου να λέει ότι η εποχή των επαναστάσεων πέθανε κι ότι τώρα πια οι επαναστάσεις είναι προσωπικές, δεν είναι κοινές και μου άρεσε, όπως όλα όσα έλεγαν οι αδελφές μου. Έκανα, λοιπόν, κι εγώ την προσωπική μου επανάσταση (μεγάλη επιτυχία, σκεφτείτε μόνο πως η μαμά μου έχει να το λέει, τι ήρεμη εφηβεία πέρασα. Τι σκατά επανάσταση έκανα;).
Τώρα, που έχω μεγαλώσει περισσότερο κι όλα αυτά (επαναστάσεις και λοιπά συναρπαστικά) τα ζω στο πετσί μου, αντιλαμβάνομαι τη βλακεία που με έδερνε. Και τι καταλαβαίνω που όλα έρχονται τα πάνω κάτω, που τα αίματα στα πρόσωπα είναι καθημερινό θέαμα, που οι άνθρωποι ξετρελαμένοι επιτίθενται δολοφονικά ο ένας στον άλλον; Τι καταλαβαίνω που νατες οι κοσμογονικές αλλαγές, είναι εδώ, και γίνονται στη ζωή μου κι όλα αλλάζουν, τίποτα δεν είναι βαρετό, ίσα ίσα, δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει;
Τώρα δεν γκρινιάζω πια, παρά παρατηρώ και προσπαθώ να επιβιώσω. Μάλλον δεν είμαι φτιαγμένη για επαναστάτις, διότι αδυνατώ να σηκώσω πέτρα τελικά κι αν δοκιμάσω να κρυφτώ πίσω από το οδόφραγμα, θα με δούνε όλοι ή θα με ακούσουνε, ακόμα χειρότερα. Οπότε, προσπαθώ κι εγώ να επιβιώσω, όπως φαντάζομαι ότι έκαναν πάντα οι απλοί άνθρωποι, που, για μεγάλη τους δυστυχία, παρέμεναν απλοί ακόμα και στις πιο περίπλοκες στιγμές της ιστορίας.
Σε αυτή την προσπάθεια της επιβίωσης, λοιπόν, επιβίωσης σε κάθε επίπεδο, πρακτικό, ψυχολογικό, προσωπικό και ό,τι άλλο φαντάζεστε, έχω αρχίσει να εφαρμόζω το σχέδιο των 3 άλφα: αποκέντρωση, ανακύκλωση και αλληλεγγύη.
Πάραυτα θα σας αναλύσω το σχέδιό μου.
Αποκέντρωση: καλέ, πόσοι πια θα χωρέσουν σ’ αυτή την έρμη Αθήνα; Δε φεύγετε σιγά σιγά, να πάτε σε κάνα χωριό, σε καμιά άλλη πόλη; Την ποιότητα ζωής την κάνουμε οι άνθρωποι. Κι αν δεν έχει σινεμά εκεί που θα πάτε, το ανοίγετε εσείς. Τα ενοίκια είναι πιο φτηνά, οι μπαξέδες περισσότεροι και πιο άμεσα προσβάσιμοι και άρα τα τρόφιμα φτηνότερα και καλύτερα, οι αποστάσεις μικρότερες και άρα η καθημερινή κυκλοφορία ευκολότερη κι ας χωλαίνουν οι δημόσιες μεταφορές. Άσε που αν βγεις γύρα στις δημόσιες υπηρεσίες, στην Αθήνα θα σου βγει η Παναγία, στην επαρχία, όμως, έναν γνωστό θα τόνε βρεις, θα αλλάξεις μια κουβέντα, θα γίνει πιο ευχάριστα και πιο γρήγορα η δουλειά σου. Επίσης, στην επαρχία έχεις μια πόρτα να χτυπήσεις κι αν είσαι και λίγο καιρό εκεί, κι έτσι ξεκάρφωτος να βγεις έξω, κάποιον θα πετύχεις να πιεις μια μπίρα. Ξέρετε τι όμορφες πόλεις έχουμε στην Ελλάδα; Έχετε πάει στο Βόλο, στην Κέρκυρα, στην Πάτρα, στα Τρίκαλα, στα Χανιά, στη Μυτιλήνη; Εκτός του ότι υπάρχουν και τα κανονικά μικρά χωριουδάκια, που είναι βέβαια για πιο συνειδητοποιημένους αναχωρητές, αλλά έχουν κι αυτά κάτι να σου πουν και να σου προσφέρουν. Αφήστε, λοιπόν, την Αθήνα και πάρτε το δρόμο για την εξοχή.
Ανακύκλωση: μην πετάτε τίποτα, αλήθεια. Βέβαια, μην το στοιβάζετε κιόλας σε μια αποθήκη, άχρηστα και αχρησιμοποίητα. Ανακυκλώστε, παιδιά μου, αυτή είναι η λύση. Μεταποιήστε τα ρούχα σας (κι αν δεν μπορείτε εσείς, φέρτε τα σε μένα), πειράξτε τα έπιπλά σας να γίνουν σαν καινούργια, με ένα βάψιμο, ένα καρφί εδώ, ένα ύφασμα εκεί. Κι όλα αυτά που δεν μπορούν να μεταποιηθούν ή να ανανεωθούν, κάντε τα κάτι άλλο: όλα μπορούν να γίνουν κάτι άλλο, ένας ιστολόγος που παρακολουθώ έκανε τον κάδο του πλυντηρίου του φωτιστικό, μα δεν ξέρετε τι ωραίο! Φτιάξτε τσάντες από τα μανίκια των παλιών παλτών, φούστες από τα πουκάμισα, εγώ μέχρι και τα κομμάτια από τα παλιά παντζούρια έκανα κάδρα. Όλα τα πράγματα μπορούν να πάρουν έναν καινούργιο ρόλο σ’ αυτή τη ζωή. Ας τους τον δώσουμε πριν τα καταδικάσουμε ελαφρά τη καρδία στην αφάνεια.
Αλληλεγγύη: πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε μόνοι μας στο χαμό, παιδιά, είμαστε ο ένας με τον άλλον. Γιατί να μη δώσεις το φαΐ που σου περίσσεψε στον άστεγο της γειτονιάς; Γιατί να μην καλοπιάσεις τον έρμο μετανάστη; Γιατί να μη δώσεις τις αποδείξεις που σου περίσσεψαν στον άλλο πελάτη του λογιστή σου; Αν αντί για μούντζες, δοκιμάσουμε απλώς να δώσουμε ο ένας το χέρι στον άλλον, να δούμε τι θα γίνει; Νιώθει ο μέσος Έλλην ότι δε λειτουργεί τίποτα στη χώρα του. Δεκτόν. Θέλετε να δοκιμάσουμε να τα λειτουργήσουμε εμείς; Όσα μπορούμε, τέλοσπαντων. Να σκουπίσεις το πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι σου. Να χτυπήσεις το κουδούνι στη γιαγιά από κάτω. Να ρίξεις ένα νερό στο παρτέρι του δρόμου. Έλα, δεν είναι και τραγικό.
Και δεν είμαι μόνη μου η τρελή, έτσι; Όλο και πιο συχνά διαβάζω και βρίσκω στο διαδίκτυο πληροφορίες και ιστορίες για γείτονες που φτιάξανε μόνοι τους την πλατεία στην άκρη του δρόμου, για ομάδες που βοηθάνε χωρίς να βροντοφωνάζουν και να υπερηφανεύονται, για οικογένειες που πήραν τα βουνά στην κυριολεξία, για νοικοκυρές και μάστορες και μοδίστρες που από τα σκουπίδια κάνουν τέχνη και, πιο βασικό, ρούχα για τα παιδιά τους κι έπιπλα για τα σπίτια τους.
Η ιστορία έχει διδάξει πως όπου μαζεύονται πολλοί τρελοί μαζί, γίνεται τελικά επανάσταση. Οπότε, για σκεφτείτε να μαζευτούμε πολλοί τέτοιοι τρελοί, τι έχει να γίνει. Μπορεί και να ζήσουμε λίγο καλύτερα.

4 σχόλια:

Vasia είπε...

Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες...

ΣΚΥΛΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ είπε...

Αυτορύθμιση-αυτοδιαχείριση-αυτονομία των μικρών κοινωνιών. Αυτό είναι το μοντέλο που θα μας βγάλει απ' τη γενικότερη κρίση οικονομική και κοινωνική. Αρκετά ουτοπικό μοντέλο αλλά πάντα οδηγητικό. Μήπως να διάβαζες και κανένα Καστοριάδη?

Κατερίνα είπε...

Μήπως η αστοιχείωτη; Ωστόσο, μη νομίζεις, και το δικό μου μοντέλο από κει είναι εμπνευσμένο.
Όλα καλά; Φιλιά!

astakoulis είπε...

Από Α αρχίζει και η Αθήνα, μήπως γι'αυτό δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε; Πάντως δεν έχεις κι άδικο, κι εγώ το σκέφτομαι σοβαρά να ξενιτευτώ, αλλά προβληματίζομαι για το θέμα δουλειά (από α αρχίζει και η ανεργία)...