Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Για όλα φταίει το ραδιόφωνο.


Εξαιρετικό, ταιριαστό, αρκούντως μελαγχολικό φθινοπωρινό τραγούδι, άμα ξανακούσω το Wake me up when September ends, θα τσιρίξω. Τι λε ρε φίλε, θα κοιμάσαι όλο το Σεπτέμβριο; Κάνεις παρέα μ’ εκείνον τον άλλον, που θέλει να πιει όλο το Βόσπορο; Για δες, φίλε μου, κάτι ανθρώπους, πολύ υπερβολικούς, απαπαπα! 
Ενώ η Ελευθερία, λιτή και απέριττη, ειλικρινής και προσγειωμένη, βασιλιάς, σου λέει, δεν είμαι ‘γω, μην έχεις άλλες ψευδαισθήσεις, όπως τελειώνει το καλοκαίρι και σβήνουν τα κύματα στην άμμο, έτσι τελειώνουν κι οι βασιλείες κάθε είδους, πολιτικές, συναισθηματικές και λοιπές, τα στέμματα είναι ψέματα, κι αν νόμιζες κάποτε πως είμαι βασίλισσα, τώρα που φεύγει το μαύρισμα και δε λάμπω πια στραφταλίζοντας στον ήλιο, αποκαθηλώνομαι. Κι όσο κι αν προσπαθώ να σε κρατήσω ή να κρατηθώ, όσο κι αν σου λέω πως είναι νωρίς ακόμα, άδικα, η ώρα περνάει πιο γρήγορα και τα βράδια φτάνουν πιο γοργά κι είναι δέκα και μισή πριν καλά καλά το καταλάβεις. Και μετά είναι και δύο και μισή κι έχει ψύχρα κι ούτε τα καθαρά σεντόνια σε δελεάζουν, θέλεις μια κουβερτούλα πικέ.
Διότι αυτό είναι το φθινόπωρο, αγαπημένοι μου, διαλύεται η θολούρα της ζέστης, διαλύεται κι η θολούρα του μυαλού και βλέπεις πιο καθαρά και το φως είναι διάφανο και λίγο πιο στέρεο, σαν τη ζωή και τα θέματά της το φθινόπωρο, που δεν έχεις τη θάλασσα να στα ξεπλύνει και να στα στρογγυλέψει σα βότσαλα, παρά μένουν μυτερά όπως είναι στην πραγματικότητα.
Κι άλλο τραγουδάκι ωραίο σας έχω για το φθινόπωρο: Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ’ το χωριό σου και μόνο τ’ άσπρα μέρη κάτω απ’ το μαγιό θα φανερώνουν το κορμάκι το δικό σου, που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ. Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω; Τη νύχτα αυτός κλείνει, εγώ μένω ανοιχτός κι αν καταφέρω και τον πάγο σου τον λιώσω, κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως, λέει ο Φοίβος (αρρώστια αυτό που τους λέω με τα μικρά τους, λες κι είναι οι κολλητοί μου, έτσι;) στο κορίτσι του, που τόνε παρατάει κάθε καλοκαίρι και τρέχει στις παραλίες και τσι θάλασσες. Μετά, όμως; Που «κλείνει» ο ήλιος; Που νυχτώνει και θέλεις κάτι να σε φωτίσει, κοπέλα μου, πάλι σ’ εκείνον δε θα γυρίσεις; Διότι τα καλοκαίρια περνάνε και, όπως φέρνουν μαζί τους, έτσι παίρνουν και πίσω μέρες και νύχτες, πράματα και θάματα, που θα σου αφήσουν καμιά γρατζουνιά στα γόνατα και τα σημάδια στο δέρμα (όσο κι αν πάρεις στράπλες μαγιό, τα σημάδια εκεί θα είναι)-μερικές φορές τα σημάδια θα είναι και πιο κάτω από το δέρμα κι αν δεν έχεις κρατήσει λίγο ήλιο στο μπουκάλι ή στα μάτια, αλλοίμονο σου, κι άντε να βρεις ήλιο χειμωνιάτικα.
Παιδιά μου, δεν ξέρω τι με έπιασε, λυρική διάθεση, πάντως, η πικρή αλήθεια είναι ότι το καλοκαίρι κάτι κρατάει ακόμα, ζέστη έχει, η θάλασσα φιλόξενη και τα βράδια πιο ευχάριστα, μη μασάτε και προπάντων μην πέσετε για ύπνο όλο το Σεπτέμβρη, θα χάσετε τα σταφύλια και τη μυρωδιά της βροχής, δύο πολύ σημαντικά πράγματα σ’ αυτή τη ζωή.

4 σχόλια:

Vasia είπε...

Εμένα πάντως μου αρέσει πολύ αυτό το τραγουδάκι για φθινόπωρο:

http://www.youtube.com/watch?v=h9qnAcrr1B4&feature=related

Μήπως ακούς κάτι ελληνικά μέσα; Γιατί εμένα μου αρέσει να ακούω αντί για "que bonito amor", "ε, φωνή του Αλλάχ, επέλθεν ο πόθος".
Έχω τρελαθεί τελείως;

Κατερίνα είπε...

Όχι, ρε βλάκα, κι εγώ το ίδιο ακούω! Πλάκα κάνεις. Έχω καμια δυο βδομαδες που το σκέφτομαι.
Χαχαχα!

Nina είπε...

Τι ωραία που τα λες!Μου προκάλεσες μια νοσταλγία για το παρελθόν και όρεξη για το μέλλον!Μου αρέσει ο Σεπτέμβρης....πολύ!

Κατερίνα είπε...

Νίνα, ωραία που σου αρέσει ο Σεπτέμβρης κι επίσης ωραία που πέτυχα να σου προκαλέσω αυτά που νιώθω κι εγώ!