Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Το βασίλειό μου για μια ραπτομηχανή.

Καλημέρα! Εδώ είμαι, δεν τα παράτησα, μολονότι είχα πολλές ευκαιρίες την εβδομάδα που πέρασε. Αποδεικνύοντας, όμως, για άλλη μια φορά το απύθμενο θάρρος μου και την ακατάβλητη γενναιότητά μου, συνεχίζω ακάθεκτη, εν μέσω απεργιών, καταστροφών, λιμών και λοιμών, γενεθλίων στα οποία δεν ήμουν, ψυχοπλακωτικών ταινιών και ρωσικών βιβλίων.
Αυτό που πάνω απ’ όλα μου δίνει θάρρος, αγαπημένοι μου και υπομονετικοί αναγνώστες, είστε εσείς, που με μαθηματική ακρίβεια αυξάνεστε (αν και, σημειώνω, έχουμε μείνει ψιλοστάσιμοι στο 41, σαν το έπος) κι έτσι μεγαλώνει αυτή η παρέα. Εμένα, τώρα, πολύ περίεργο μου φαίνεται που νιώθω έτσι κοντά μου (άντε βρε, μη συγκινείστε) όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχω δει ποτέ μου κι όμως είμαστε λίγο φίλοι και περιμένω να δω και να διαβάσω τα νέα τους κι ελπίζω κι αυτοί τα δικά μου.
Εμένα τα νέα μου, βέβαια, ποτέ δεν είναι ιδιαίτερα συγκλονιστικά, όπως έλεγα και στην Ελένη προχτές, η οποία, θα καταγγείλω εδώ, μας έχει σπάσει τα νεύρα τις δύο τελευταίες εβδομάδες με κάποιο αισθηματικό της ζήτημα, το οποίο κατά τα άλλα δεν την ενδιαφέρει καθόλου, αλλά ολημερίς κι ολονυχτίς περί αυτού ο λόγος. Κοντεύω εγώ η ίδια μου να τον πάρω τηλέφωνο αυτόν τον άνθρωπο και να του πω αποφάσισε, χρυσέ μου, να ησυχάσουμε. Γιατί δυσκολεύουν έτσι τις ζωές τους οι άνθρωποι;
Σε ένα από τα διαλείμματα, λοιπόν, του αισθηματικού ζητήματος, της έλεγα ότι είμαι λίγο σαν μια ρομαντική κομεντί: όλοι περνάνε πολύ ευχάριστα τις δυο ώρες της ταινίας, αλλά μετά κανείς δε θυμάται τι ακριβώς έγινε.
Εν πάση περιπτώσει, επειδή πρώτα θα καταστραφεί ο κόσμος και μετά θα σταματήσουν να γυρίζονται ρομαντικές κομεντί (τις οποίες, παρεμπιπτόντως, εγώ σιχαίνομαι μέχρι αυτοκτονίας και έχω ορκιστεί να μην ξαναδώ ποτέ μου, εγώ ζω για σπλατεριές κι αυτές τις ταινίες όπου όλοι έχουν πεθάνει από κάποιον ιό κι έχει ερημώσει ο κόσμος), θα συνεχίσω κι εγώ να υπάρχω ώσπου να καταστραφεί ο κόσμος τουλάχιστον.
Ο οποίος κόσμος, δε νομίζω και να αργήσει πολύ να καταστραφεί, οπότε απολαύστε με όσο έχετε καιρό: είδαμε προχτές με τη Ρενάτα μια ταινία του Χάνεκε (αυτός είναι ένας σκηνοθέτης ημίτρελος και σίγουρα πολύ φίλος με τον άλλον ημίτρελο, τον Φον Τρίερ), η οποία αφενός ήταν στα Γαλλικά κι εγώ δεν κατάλαβα λέξη και θέλω να κάνω και ξενάγηση στα Γαλλικά, τρομάρα να μου ‘ρθει, και αφετέρου έδειχνε τον κόσμο μετά το πετρέλαιο. Πολύ τρομακτικός ήταν αυτός ο κόσμος, παιδιά μου, και η ταινία σε έκανε να αναρωτηθείς πόσο εξαρτημένοι είμαστε από αυτό το πράγμα, το καύσιμο, και πόσο εύκολα μπορούν να καταλυθούν όλα και πρώτα πρώτα η ανθρωπιά μας αν λείψει. Μήπως να πάρουμε μια ξυλόσομπα; Κάνει και ωραία σούπα.
Μετά από αυτή την ευχάριστη ταινία, που μας άνοιξε τα μάτια και τις καρδιές, εγώ αποσύρθηκα στα ιδιαίτερά μου και αποφάσισα να μη βγω από το σπίτι όλο το Σαββατοκύριακο (και καλά, λόγω της ταινίας, όχι που δεν έχω ούτε σέντσι) και να αφοσιωθώ στο ράψιμό μου. Αλήθεια, σας το είπα; Έχω ανακαλύψει άλλο ένα ταλέντο μου, το ράψιμο, το οποίο συμβαίνει και να μου αρέσει πολύ: δε μου αρέσουν όλα μου τα ταλέντα, βαριέμαι, ας πούμε, να με λένε όλοι έξυπνη και να με ρωτάνε τα πάντα.
Νομίζω πως αν είχα μια ραπτομηχανή, δεν θα έκανα τίποτε άλλο, μόνο θα έραβα, θα παρατούσα και τα ρώσικα και τα γαλλικά και τις ξεναγήσεις και τα μουσεία και τα ιστολόγια και θα έραβα. Ευτυχώς, δηλαδή, που δεν έχω ραπτομηχανή. Ωστόσο, και δίχως ραπτομηχανή, τα καταφέρνω να τρώω όλο το χρόνο μου και να έχει έρθει Κυριακή βράδυ κι εγώ και να μην έχω διαβάσει τίποτα για τα ρώσικα και να μην έχω γράψει λέξη. Δεν πτοήθηκα, ωστόσο, και είδα άλλη μια ταινία, ένα ιαπωνικό θρίλερ, διότι πρέπει να ξέρετε πως τα ιαπωνικά θρίλερ είναι κλάσεις ανώτερα από οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας θρίλερ, οπότε, αν είναι να δείτε θρίλερ, προτιμήστε ένα ιαπωνικό.
Στη συνέχεια, εγώ, και παρά το θρίλερ, είχα πέσει σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, γιατί σκεφτόμουν τη φίλη μου τη Δώρα που είχε γενέθλια κι εγώ δεν πήγα στο πάρτι της, όπου συζητήσανε, μεταξύ άλλων, για τη ρεφορμιστική αριστερά και ξέρετε πόσο τρελαίνομαι εγώ να συζητάω για τη ρεφορμιστική και τις υπόλοιπες αριστερές. Επίσης, σκεφτόμουν πότε θα ξαναδώ τον καλό μου κι αν ως τότε θα συνεχίσει να είναι ο καλός μου ή θα με έχει παρατήσει να σαπίσω στο νησί, όπως τον έχω κι εγώ παρατημένο και τρέχω από ‘δω κι από ‘κει. Οπότε, σκεφτόμενη όλα αυτά, δεν άντεξα να συνεχίσω κι έπεσα να κοιμηθώ με την ελπίδα ότι την επόμενη μέρα θα ήταν όλα καλύτερα.
Φρούδες και μη σας πω και φλούδες οι ελπίδες: την επόμενη μέρα δεν είχα ρεύμα στη δουλειά και πέρασα 3 ώρες διαβάζοντας στο φυσικό και άπλετο κερκυραϊκό φως για την ιαπωνική κεραμική. Μετά ήρθε το ρεύμα και μαζί του ήρθε και η αναπόδραστη βεβαιότητα πως όλα πάντα, αργά ή γρήγορα, γίνονται καλύτερα, εκτός κι αν τελειώσει το πετρέλαιο. Τότε, είμαστε για φούντο, που λέει κι ο μπαμπάς μου.

6 σχόλια:

Calliope είπε...

Εύγε Κατινάκι για το "παρεμπιπτόντως"! Καλέ, κι εγώ θα ήθελα να ήμουν στης Δώρας να λέμε για τις αριστερές!

Κατερίνα είπε...

Καλίοπε, παιδί μου, πολύ το έψαξα το παρεμπιπτόντως!
Άμα σου πω ότι ήταν κι η Αλεξία και λέγανε όλοι μαζί για τις αριστερές, ρεφορμιστικές και μη;

irini είπε...

aaaaaaaaaaa katerinakiiiiiiiiiii den sxoliases tin sinantisi ksereis esi poia kai ton kafe mas.......................perimenw akoma i dismoiri.................

Vasia είπε...

Πότε λέγαμε για τις αριστερές; Εγώ δεν κατάλαβα.

Κατερίνα είπε...

@irini, επειδή έχω και μια θέση σ' αυτό το νησί, σχολίασα αλλά με πολύ διακριτικό τρόπο στην προηγούμενη ανάρτηση, α, θα σε μαλώσω, δεν είσαι παρατηρητική! Για πήγαινε στον Γιαπωνέζο!

Κατερίνα είπε...

@vasia, το αντίθετο θα μας προκαλούσε όλους τη μέγιστη των εκπλήξεων.
Εμένα η Δώρα μου το είπε, δεν ξέρω.