Τα είδα όλα

Την εβδομάδα που πέρασε, φίλοι μου αγαπημένοι και πιστοί μου αναγνώστες και υποστηρικτές στον αδηφάγο κόσμο του διαδικτύου, ανακάλυψα κάτι, το οποίο πάραυτα θα μοιραστώ μαζί σας, ακολουθώντας τη θεάρεστη συνήθειά μου να μοιράζομαι πάντα τις πολύτιμες εμπειρίες μου από τη ζωή.
Ανακάλυψα, λοιπόν, ότι η εβδομάδα περνάει πολύ γρήγορα κι εύκολα και φτάνει το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο με έναν απλό και ευφάνταστο τρόπο: αν έχεις μόνο 2 ευρώ στο πορτοφόλι σου, δεν ξέρετε τι ωραία περνάνε οι μέρες.
Διότι απλά πηγαίνεις και γυρνάς από τη δουλειά και τα μαθήματα, δε σε απασχολεί να προλάβεις το σουπερμάρκετ ανοιχτό, δεν ανησυχείς να βρεις παρέα για καφέ, δε σε πειράζει που ο κινηματογράφος δεν έχει φέρει ακόμα το Μαύρο Κύκνο, επιτέλους αδειάζει το ψυγείο, που δε χωρούσε ούτε μια φέτα από κασέρι, και τα ντουλάπια από όλα τα μισά σακουλάκια φακές και ρύζι κι επιπλέον έχεις να περηφανεύεσαι που έβγαλες μια βδομάδα με 2 ευρώ. Τώρα, μπορείς κι εσύ να πάρεις τον τίτλο του πιο οικονόμου πολίτη, μη σας πω και το κλειδί της πόλης από το δήμαρχο, άσε που μπορεί και να σε αγγίξει και ο κοινωνικός αποκλεισμός, μεγάλο πράγμα στις μέρες μας, που πας αν δε σε έχει αγγίξει ο κοινωνικός αποκλεισμός τη σήμερον ημέρα.
Αφού, λοιπόν, κι εγώ είχα λυμένο το οικονομικό μου πρόβλημα αυτή τη βδομάδα , περπατούσα και κοιτούσα τον κόσμο, η αγαπημένη μου συνήθεια, και θέλω να σας πω τι είδα.
Είδα μια λεμονιά φορτωμένη με λεμόνια στο δρόμο για τα ρώσικα, πολύ όμορφο θέαμα, τυχερός ο που την έχει στον κήπο του.
Είδα μια όμορφη κοπέλα να κάθεται σταυροπόδι σ’ ένα σκαμπό, μέσα σε μια καφετέρια και να χαριεντίζεται μ’ ένα νεαρό, εξαιρετικά χαριτωμένο ενσταντανέ.
Είδα και κάτι ωραία αγόρια να περνάνε έξω από το παράθυρό μου και έπεσα από την καρέκλα, προσπαθώντας να συνεχίσω να τα βλέπω. Φυσικά, με είδανε κι αυτά που έπεσα και γελάνε ακόμα, νομίζω.
Είδα ένα πουά καλσόν, ένα φούξια σουτιέν και μια κόκκινη καμπαρντίνα, όχι στην ίδια βιτρίνα, μην τρελαίνεστε, που μου άρεσαν πολύ.
Είδα, σε μια κοπή πίτας, την κοινότητα των μελλοντικών μου συναδέλφων (ελαφρώς) συγκεντρωμένη και σε (πολύ μεγάλη) φόρμα κι άρχισα να τραγουδάω I wish I was special, you are so fucking special, but I’m a creep, I’ m a weirdo, what the hell am I doing here, I don’t belong here και μετά είδα την ανασφάλειά μου να έρχεται σαν νοτιοανατολικοασιατικό τσουνάμι και πήρα των ομματιών μου κι έφυγα.
Είδα κάτι φωτογραφίες και ντράπηκα που δίπλα ήταν οι δικές μου, μετά είδα και κάτι άλλες και αναθάρρησα.
Είδα μια κυρία με φούξια παλτό και μαύρα ψηλοτάκουνα, τα οποία είχαν αρπάξει κι έσερναν μια σερπαντίνα μήκους περίπου 2 μέτρων. Η σερπαντίνα ήταν του ιδίου χρώματος με το παλτό.
Είδα κάτι κοπέλες που έστελναν φιλάκια στον καλό μου (στο facebook) και πολύ νευρίασα.
Είδα 3 πανέμορφες ανατολές, διότι τις υπόλοιπες μέρες έβρεχε τον κατακλυσμό του Νώε, πράγμα που έκανε ακόμα πιο σπαστικό το γεγονός ότι το χερούλι της ομπρέλας κοπανούσε στο φιόγκο που φορούσα στο κεφάλι μου και μου έκανε σημάδι.
Είδα, στο απέναντι μπαλκόνι, ένα ξανθό σκυλάκι να παίζει με δυο γατάκια κι ήταν τόσο ταιριαστά, τα γλυκά μου!
Είδα χρωματιστά πυροτεχνήματα να σκάνε δίπλα στην πανσέληνο κι έτσι, με τούτα και με κείνα, πέρασε κι αυτή η εβδομάδα, που μπορεί για σας να ήταν λίγο βαρετή, αλλά αν βλέπατε όλα αυτά που είδα εγώ, πιστέψτε με, θα ήταν λίγο καλύτερη.