Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

Αχ, οι εμπειρίες της ζωής...

Τι να σας πω τώρα, αγαπημένοι μου φίλοι, να σας πω ότι έχω ίντερνετ στο σπίτι, το οποίο είναι ένα φαντασμαγορικό θέαμα, μια υπερπαραγωγή για όλη την οικογένεια, να σας πω ότι παρά το ίντερνετ, ο υπολογιστής που έχω είναι αυτός που είχε ο Νώε στην κιβωτό και έφτιαχνε το excel με τα ζώα, με αποτέλεσμα να σέρνονται όλα, αλλά εγώ δεν πτοούμαι και περιμένω υπομονετικά να φορτώσει το ρinterest ενώ ισιώνω τα μαλλιά μου, να σας πω ότι δεν ξαναμπαίνω στο facebook: ή θα διαβάζω βλακείες ή θα στενοχωριέμαι που δε βλέπω πια τους φίλους μου και που θα με ξεχάσουν;
Να σας πω πως περνάει αυτή η ζωή και όλοι γεννοβολάνε και είμαστε σκόνη στον άνεμο, να σας μιλήσω για το σφίξιμο στην καρδιά όταν σκέφτομαι πως θα ξαναδώ όλον τον αγαπημένο κόσμο σε 7 μήνες, εκτός αν αρχίσετε να έρχεστε σιγά σιγά, να σας πω ότι εδώ ζούμε σε ρυθμούς κιρκαδιανούς και δεν καταλαβαίνουμε από γιορτές, αργίες, εκλογές, πολέμους και όλα τα υπόλοιπα που απασχολούν την ανθρωπότητα;
Μπα, ας μη σας μαυρίσω την καρδιά πρωινιάτικα.
Θα σας πω καλύτερα για προχτές, που ανεβήκαμε περιχαρείς, εγώ και τα Γαλλάκια μου (γλου γλου), στο βουνό εδώ του νησιού, μιλάμε για βουνό, όχι αστεία. Εγώ, το λοιπό, επειδή πρώτον είμαι γνωστός αστιάτορας και δεύτερον βαριέμαι να μιλάω συνέχεια για ιστορικά γεγονότα και αρχαιολογικά τεκμήρια, τους λέω ότι θα κατεβούμε με τα πόδια, για άσκηση. Τι ήταν να το πω; Χάλασε το λεωφορειάκι της χαράς και ξεμείναμε στον Προφήτη (έτσι λέγεται το βουνό) εγώ, 26 Γάλλοι κι ο οδηγός. Τα Γαλλάκια λύσσαξαν να γελάνε: cest vrai, c’était pas une blague, και τέτοια, έτοιμοι ήτανε να αρχίζουν να κατηφορίζουν. Ένας από αυτούς δε, έβγαλε τη μπλούζα του, ανασκουμπώθηκε κι άρχισε να μαστορεύει το λεωφορείο μαζί με τον οδηγό, διότι ήτο μηχανικός. Κι η γυναίκα του να τον βγάζει φωτογραφίες, για να τις δείξει μετά στους φίλους τους. Στιγμές απείρου κάλλους κι η ξεναγός να στέκεται ανήμπορη παραδίπλα και να σταυροκοπιέται.
Ή, καλύτερα, θα σας πω και για χτες, όπου κάθομαι αμέριμνη με την Τάνια και κουτσομπολεύουμε τους τουρίστες, αν κι εγώ ενίσταμαι και δεν το θεωρώ κουτσομπολιό αυτό, διότι κουτσομπολιό κάνεις για κάποιον που ξέρεις, όχι για τον άγνωστο Κινέζο που κυκλοφορεί με καρό κοκκινορόζ βερμούδα, τιρκουάζ μοκασίνι, πράσινο πουκάμισο και λινό γκρι σακκάκι-τελοσπάντων, καθόμαστε κι έρχεται ένα ζεύγος και μας χώνει στη μούρη ένα ασημένιο μενταγιόν, που του λείπει ένα κρεματζούλι και σε άπταιστα ρωσικά μας ρωτάει αν έχουμε το ίδιο. Σε άπταιστα αγγλικά η Τάνια απαντά πως όχι, αλλά εγώ, πάντα ετοιμοπόλεμη και εφευρετική, τους οδηγώ μέσα από το λαβύρινθο των Φηρών στο μαγικό εργαστηριάκι και ο Ήφαιστος (το καλλιτεχνικό του Γιάννη) τους κατασκευάζει το κρεματζούλι, ατάκα κι επί τόπου, κι αυτοί φεύγουν ευγνώμονες, ευχαριστώντας μας, πάντα σε άπταιστα ρωσικά.  Αλλά έπρεπε να δείτε το Γιάννη, που τους έλεγε να καθίσουν να δουν πως το φτιάχνει κι ότι αυτό θα τους εντυπωσίαζε, αλλά αυτοί οι καημένοι δεν καταλάβαιναν γρι, ο Γιάννης εκεί, να επιμένει, οι άνθρωποι είχαν αρχίσει να τρομάζουν ώσπου επενέβη η ειρηνευτική δύναμη και δυναμικά τους λέω one hour και έληξε το θέμα.
Λοιπόν, αυτά θα σας πω. Και τώρα, καλημέρα, πάω να μαζέψω τα γλυκούλια για σήμερα και να θαυμάσουμε το πιο διάσημο νησί της Ελλάδας. Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε.

2 σχόλια:

Unknown είπε...

"Ήφαιστος";;;;;;; Τι ιδέες μου βάζεις τώρα.....;;; Για αρχές Αυγούστου πάντως, θα έχετε παρέα!! ;-)

Κατερίνα είπε...

Έλα,έλα, έλα!