Αγάπη στο Αιγαίο.

Είπα ν’ ακούσω μια Ανδρομέδα, να χαλαρώσω, που σιδέρωσα 3 πλυντήρια η ξεναγός, με Αλκίνοο τα έβγαλα και τα 3, διότι, ξέρετε, τηλεόραση δεν υπάρχει, ίντερνετ μήτε, οπότε βάζεις εκεί ένα αρχείο να παίζει κι όπου σε βγάλει. Πολύ με αρέσει η Ανδρομέδα, λέω μήπως τη βάζω και στα πελατάκια να την ακούνε, αλλά ο Γιάννης με έβρισε, σιγά μου είπε, μην τους βάλεις και την Αγρύπνια. Γέλασα, όμως, πολύ, όσο σιδέρωνα με τον Αλκίνοο, διότι θυμήθηκα τα νιάτα μου και τη Μαρίνα που τον έλεγε Λίνι από το Αλκινοουλίνι και τη Στέλλα που σ’ ένα τραγούδι που το λένε Ησυχία, κάπου έλεγε το Λίνι «μα ένα σας βήμα μου αρκεί για να πισωπατήσω» κι η Στέλλα άκουγε «για να τη σοβατίσω» κι όταν μας το είπε και τη ρωτήσαμε «μα, ποια να σοβατίσει», με φυσικότητα μας απάντησε «μα, την ησυχία». Ακόμα γελάμε.
Ε, έτσι είναι, άμα γερνάει ο άνθρωπος, θυμάται τα περασμένα…
Κατά τα άλλα, εδώ καταρχάς έχει χειμώνα, μας έχει ψοφήσει στον αέρα και τη βροχή, και κατά δεύτερον καμία άλλη αλλαγή: Κινέζοι, σανδάλια, λεωφορεία και Ακρωτήρι. Προχτές, επροχτές, που λένε κι οι Σαντορινιοί, εκάμανε εδώ 16 ταυτόχρονους γάμους κάτι τρελοί από τη Σανγκάη, bridal tour, σου λέει το λένε, έρχονται εδώ μαζεμένοι, με συγγενείς και φίλους και παντρεύονται ταυτοχρόνως, μούρλα σας λέω. Και να ‘χει το νησί γεμίσει με νύφες και γαμπρούς, Κινέζους όμως. Και να γίνουν οι ταυτόχρονοι γάμοι στο οινοποιείο που πάω κι εγώ τα πελατάκια και να τύχει εκείνη τη μέρα να ‘χω κι εγώ Κινέζους, στο θεό σας, Κινέζες για την ακρίβεια, και να χαθούνε μέσα στο πλήθος, που να τις ξεχωρίσω εγώ από τις καλεσμένες; Ένας χαμός. Οι ανθοδέσμες να ίπτανται, οι Κινέζες να μπλαβιάζουν από το κρύο, διότι ήθελαν να φωτογραφηθούν με τα έξωμα νυφικά, αλλά έλα που έκανε ψόφο, οι κοπέλες στο οινοποιείο να τρέχουν αλλοπαρμένες, μόνη μου τα σέρβιρα τα κρασιά, της τρελής. Μπορεί να το είδατε στην τηλεόραση, διότι ήρθανε τα κανάλια, έμαθα. Και ξέρετε γιατί το νησί μας είναι τόσο δημοφιλές chez les Chinois, που λέω και στα Γαλλάκια μου, έτσι; Διότι υπάρχει στην κινεζική τηλεόραση μια καθημερινή και πολυετούς διάρκειας και τεραστίου θεαματικότητος σαπουνόπερα, που έχει τον εμπνευσμένο τίτλο “Love in the Aegean Sea”, στα Κινέζικα, βέβαια, όχι στα Αγγλικά. Καταλαβαίνετε τι γίνεται, το όνειρο ζωής του μέσου Κινέζου είναι να έρθει να δει που γυρίζεται η σειρά και να παντρευτεί εκεί που παντρεύτηκε και ο Ρουβάς της Κίνας, όπως έχει χαρακτηριστεί ο πρωταγωνιστής, από έγκυρους τηλεοπτικούς αναλυτές της καλντέρας.
Κι ακόμα η σεζό δεν έχει αρχίσει, έτσι;
Όταν δεν κυνηγάω Κινέζες, κουτσομπολεύω με την Τάνια και τρώω τα φαγητά που μαγειρεύει η Αθανασία, που τη φιλοξενούμε, ομολογουμένως, με μεγάλη μας ευχαρίστηση, λόγω του ότι πλένει τα πιάτα, σκουπίζει, μαγειρεύει και πάει στο σούπερ μάρκετ σε καθημερινή βάση, πράγματα τα οποία πολύ μας έχουν εξεπερετήσει, ειδικά το μικρό Κθούλου, που είναι σαν πασάς στα Γιάννενα. Σας λέω, περνάμε πολύ ωραία εδώ στην εξοχή, κι αν δεν ήταν και μια οικονομική στενότης να μας πιέζει, διότι έχουμε ξοδέψει ότι είχαμε και μερικά που δεν είχαμε, θα ήμασταν οι καλύτεροι του χωριού. Δεν πειράζει, όμως, θα κρατήσουμε εδώ την Αθανασία μέχρι να πληρωθούμε και κάτι θα γίνει και για μας τα πετεινά.
Τι άλλο, τίποτα, ησυχία κατά τα άλλα, ρεύμα ακόμα εννοείται δεν έχουμε, προχτές στρώσανε τσιμεντογωνία, που λένε κι οι εργάτες, όχι τσιμεντοκονία, τσιμεντογωνία, σε κάτι σκαλιά απέξω από το εργαστήριο, αλλά έλα που μετρήσανε λάθος και τους βγήκανε τα σκαλιά περισσότερα από όσο θέλανε και δως του πάλι από την αρχή η τσιμεντογωνία. Πολύ γέλιο, ακόμα μία φορά στη στοά των θαυμάτων. Τώρα είναι η ώρα να μαλώσουνε για τα χρώματα, λαδί θέλει ο ένας, όχι, ροζ βατομουρί το έβαψε η άλλη, εμένα μου αρέσει το μπλε κι ο Γιάννης αναρωτιέται πότε θα πηδήξει από την καλντέρα.
Επίσης, εορτάσαμε την 10η, παρακαλώ, επέτειο με το πιο όμορφο αγόρι του κόσμου, 10 χρόνια σας λέγω, πιο εύκολο είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί για δέκα χρόνια (λέω εγώ τώρα, όχι ότι ξέρω πως είναι να μεγαλώνεις παιδί) παρά να κρατήσεις μια σχέση, αλλά ως τώρα τα καταφέραμε, από δω κι έπειτα δεν ξέρω τι γίνεται. Βέβαια, εορτάσαμε, τώρα, μη φανταστείτε, λόγω της οικονομικής στενότητος που προανέφερα, οι εορτασμοί δεν ήταν ανάλογοι της περιστάσεως. Βασικά ήρθαν η Τάνια κι η Αθανασία στο σπίτι (καλά, η Αθανασία είναι έτσι κι αλλιώς στο σπίτι, ως η υπηρεσία μας, το έχουμε πει, ή μάλλον θα τη λέω ψυχοκόρη, πιο ευήκοο) και τρώγαμε αυγά που μόλις είχα βράσει, πολύ ορεκτικό πράμα, σας λέω, και φρυγανιές με βούτυρο. Αφού λίγο ένιωθα ότι ήμασταν στη Ρωσία του Στάλιν: ένα αυγό στα 4. Πάντως, γελάσαμε αρκούντως κι αυτό έχει σημασία και ήπιαμε κι ένα κρασί που μου είχε δώσει ο Πέτρος, ένας από τους οδηγούς μου, και το οποίο εγώ θεωρούσα δηλητηριώδες, αλλά τελικά ήταν μια χαρά και συνόδεψε επιτυχώς το σοβιετικό μας δείπνο.
Τέλος, βλέπουμε ωραία ηλιοβασιλέματα, να έρθετε να τα δούμε όλοι μαζί. Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε.