Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Αλλαξοπίστησα.

Ε, να, εδώ, στο νησί, ξέρετε τώρα, θάλασσα μπλε φονσέ, ηλιοβασιλέματα, ήλιος, παπαρούνες στο ηφαίστειο, όλο τα ίδια και τα ίδια, απαπα, μην έρθετε ποτέ στη Σαντορίνη, χάλια είναι. Ήρθα στο νετ καφέ, ακόμα ίντερνετ στο σπίτι δεν έχουμε, βέβαια, δεν παραπονιόμαστε διότι τουλάχιστον έχουμε σπίτι, διάβασα διάφορα στο protagon, πόλεμος θα γίνει και δε θα το μάθουμε, εδώ είναι άλλος κόσμος, αγγελικά πλασμένος.
Ήρθε κι ο Γιάννης μαζί μου, να κάνουμε την αίτηση για το κοινωνικό μέρισμα, πολύ γέλιο κι αυτό το κοινωνικό μέρισμα; Ο Γιάννης λέει ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα, κάτι θα μας ζητήσουνε στο τέλος, δεν παίζει να μοιράζουν έτσι τα πεντακοσάρικα κι εγώ του λέω, βρε κακόπιστε, κανε εσύ την αίτηση κι ότι γίνει. Μπαίνουμε, το λοιπό, στη σελίδα, πατάμε κωδικούς, κλπ, όλα καλά. Και ξαφνικά, εκεί στην ηλεκτρονική φόρμα που πρέπει να συμπληρώσεις, ο γλυκούλης εμφανίζεται έγγαμος. Χωρίς να του δίνει την επιλογή να το άλλαξει. Τι έγγαμος, του λέω, αγάπη μου, πότε παντρεύτηκες και ποιά; Δεν ξέρω, μου λέει. Μας άκουσαν τα Φηρά. Τώρα, έχει μείνει εκεί το ζήτημα, είναι έγγαμος. Κι όσο σκέφτομαι πως πάει κοντά δεκαετία που παλεύω να τον πείσω να με παντρευτεί... Τώρα, βέβαια, το έχω πάρει απόφαση: με το πι θα πάμε στην εκκλησία εμείς, θα το στολίσουμε με λουλούδια και κούτσα κούτσα θα πάμε. Ελπίζω ως τότε να έχει αποδημήσει η ετέρα συμβία του, γιατί θα είναι δίγαμος κι είναι παράνομο.
Κατά τα άλλα, εγώ δεν παρακολουθώ πολύ στενά το θέμα, διότι οι υποχρεώσεις μου με καλούν να βρίσκομαι εκτός, αλλά ο Γιάννης πάει στη ΔΕΗ σε καθημερινή βάση, πήγε προχτές, του Αγίου Γεωργίου, κι έφυγε άπραγος, διότι ο αρμόδιος λεγόταν Γιώργος κι είχε άδεια, σου λέει, έλειπε, κι άντε, αυτός είχε άδεια, άλλος δεν υπήρχε; Όχι, αν τυχόν πεθάνει (χτύπα ξύλο ο άνθρωπος) ή συνταξιοδοτηθεί ο περί ου ο λόγος Γιώργος, πάει, τελείωσε, όσοι πήρατε ρεύμα στο νησί, πήρατε, μετά τέρμα.
Αυτά ζούμε εδώ στο νησί, αλλά, ξαναλέω, δεν παραπονιόμαστε, το διασκεδάζουμε, γιατί, όπως έχω πολλάκις αναφέρει, μας διακρίνει απαράμιλλο θάρρος και αξιοθαύμαστη ψυχική δύναμη. Πήγαμε και το Πάσχα σ' ένα μοναστήρι πάνω στο βουνό, κόσμος του σκοτωμού μέχρι να πει το Χριστός Ανέστη, μετά εξαφανίστηκαν άπαντες, εκτός από τους συνήθεις υπόπτους, τα λιμάρια, δηλαδής του νησιού, που έμειναν ως τις 3.30 το πρωί-κι εμείς ανάμεσα-, άκουσαν ολόκληρη την αναστάσιμη λειτουργία μόνο και μόνο για να γευθούν την παραδοσιακή μεγειρίτσα που προσφέρουν οι μοναχοί στο τέλος και το κόκκινο αυγό. Μα, δεν ξέρετε τι ωραία ήταν: πτώματα από την ορθοστασία, νυσταγμένοι, η μαγειρίτσα ήτο βάλσαμο. Και φτιαγμένη, παρακαλώ, με τόνο, διότι οι μοναχοί, σου λέει, δεν τρώνε κρέας ποτέ. Όπως είπε κι ο Γιάννης (αν κι εντάξει, θα μπορούσα κι εγώ να το πω αυτό το αστείο, αλλά του άφησα τη δόξα), Πάσχα με ψαρόσουπα πρώτη φορά κάναμε.
Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας, εγώ, δεν το κρύβω, πρώτον βαρέθηκα ελαφρώς και λίγο αποκοιμήθηκα, εκεί, σ' ένα στασίδι, δίπλα σε μια κυρία που ροχάλιζε μακαρίως. Βέβαια, ήταν ενδιαφέρουσα η λειτουργία, είχε και happenings: έσειαν τους πολυελαίους πέρα δώθε, όπως κάνουν με τις λάμπες πάνω από τα μπαρ, και κάποια στιγμή βγήκε κι ένας μοναχός μ' ένα ντέφι κι έδινε το ρυθμό.
Την άλλη μέρα, πήραμε μια ταπεινή και καταφρονεμένη πατατοσαλάτα και πήγαμε σ' ένα κτήμα-γιαπί που ήμασταν καλεσμένοι κι όπου η γράφουσα βρέθηκε στη φωλιά των συνοδών, θανάσιμων ανταγωνιστών των ξεναγών, τι να κάνω, η κακομοίρα, δεν ήξερα. Περάσαμε, πάντως, εξαιρετικά, είχε κατσίκι, χοιρινό, εφτά εκατομμύρια διαφορετικά φαγητά, τρελούς που χόρευαν, παιδάκια που έτρεχαν, μια γιαγιά που λαγοκοιμόταν σε μια καρέκλα, όλα όσα πρέπει να έχει ένα Πάσχα που σέβεται τον εαυτό του.
Και για να μην κλείσω έτσι, άδοξα, δίχως μια βαθυστόχαστη σκέψη, έχω να σας πω ότι μετά τη λειτουργία εγώ μετάλαβα κιόλας, που είχα καμιά εικοσαριά χρόνια να μεταλάβω και κατέληξα πως άθρησκος μπορεί να είσαι, άθεος όμως είναι πολύ βαρύ κι ο καθείς καλό είναι να έχει το Θεό του  (τροφή για συζήτηση).

Δεν υπάρχουν σχόλια: