Δώσε ρεύμα.

Εντάξει, όταν λείπεις καιρό από το facebook και μια μερά ξαναγυρνάς, ανύποπτος, καταλαβαίνεις μεμιάς πόσο μεγάλη ανοησία κουβαλάει ο κόσμος. Παρόλαυτα, βέβαια, ξαναγυρνάς και ξαναγυρνάς και ξαναγυρνάς. Εγώ σήμερα, μετά από καμιά δεκαριά μέρες, είδα το γνωστό βίντεο με τις αγελάδες που χοροπηδάνε πασιχαρείς επειδή δε θα τις σφάξουνε-μα, καλά, πόσο μικρός έχει γίνει αυτός ο κόσμος;-, επίσης, είδα ανακαλύψεις αρχαίων μίξερ (;), είδα, φυσικά, και τα γνωστά άρθρα για τα 5-7-398 φαγητά (ποικίλλει το νούμερο ανάλογα με τον αρθρογράφο και το βαθμό εναλλακτικότητας, όσο πιο εναλλακτικός τόσο περισσότερα τα απαγορευμένα φαγητά)  που οι ειδικοί δε θα έτρωγαν ποτέ ή που δεν πρέπει να φάτε ποτέ γιατί θα πάθετε καρκίνο αδιαμφισβήτητα και ησύχασα, εντάξει, όλα είναι όπως τα άφησα, αφού υπάρχουν ακόμα τα άρθρα για τα απαγορευμένα φαγητά, όλα είναι εντάξει.
Βέβαια, ο στόχος μου σήμερα, εδώ, στο γνωστό ίντερνετ καφέ των Φηρών, που όλοι έχουμε αγαπήσει, με τους φίλους μου να παίζουν παιχνίδια τριγύρω μου, ήταν να σας περιγράψω για άλλη μια φορά τις περιπέτειές μας στο ηφαιστειακό νησί. Καταρχάς, πρέπει να σας περιγράψω την κατάσταση που επικρατεί εκεί τριγύρω από το wannabe-αλλά-δεν-το-βλέπω εργαστήριο του Γιάννη, όπου υφίσταται μία στοά, η οποία ανακαινίζεται αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, χτίζεται, βάφεται και γενικώς βρίθει από μαστόρια, ηλεκτρολόγους, χτίστες, τον κύριο Γιώργο τον εργολάβο, μεγάλη μορφή, τον κύριο Μιχάλη το φούρναρη και την κυρία Μαργαρίτα γενικών καθηκόντων. Αυτοί όλοι, το λοιπό, δουλεύουν, φωνάζουν και ενίοτε βρίζονται με ευφάνταστους τρόπους και σε διάφορες γλώσσες. Αλλά ένα περίεργο πράμα: σε όποια γλώσσα, ρε φίλε, και να μιλάνε, η σαντορινιά προφορά είναι ξεκάθαρη. Είναι, τώρα, ο ηλεκτρολόγος ανεβασμένος σε κάτι δυσθεώρητα ύψη και παλεύει με κάτι καλώδια. Έρχεται ένας άλλος από κάτω και διαμοίβεται (αρκούντως μεγαλοφώνως) ο εξής διάλογος:
Από κάτω: Άρη, θέλεις τίποτα από μένα ή να φύγω;
Από πάνω: Άμα σου πω ότι θέλω να σε πηδήξω, θα κάτσεις;
Από κάτω: Ε, θα κάτσω, θα σου χαλάσω εγώ χατίρι;
Καταλαβαίνετε ότι εμείς έχουμε γονατίσει.
Σήμερα, που λέτε, με μεγάλη απροθυμία, αφήσαμε αυτή την ωραία ατμόσφαιρα για να πάμε στη ΔΕΗ να κάνουμε αίτηση ηλεκτροδότησης για το εργαστήριο. Μπαίνουμε στη ΔΕΗ. Καθόμαστε μπροστά σε έναν κυριούλη. Μας κοιτάει. Τον κοιτάμε. Του λέμε γιατί ήρθαμε. Πολλαπλά εγκεφαλικά. Δύσκολο, μας λέει. Του λέμε και που είναι το ακίνητο-στοά, ανακαίνιση, κλπ. Κρατάει το κεφάλι του και τρίβει το μέτωπό του. Κοιταζόμαστε. Άδεια, απαιτεί. Εννοεί την οικοδομική άδεια, θεωρημένη από την Πολεοδομία. Περήφανοι εμείς, διότι έχουμε ΚΑΙ φωτοτυπία, την πετάμε πάνω στο γραφείο. Στο μεταξύ, ο κυριούλης προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ κι έχει κατεβάσει όλα τα ντοσιέ της ΔΕΗ. Μελετάει την άδεια, μας κοιτάει (με συμπόνια, πρέπει να ομολογήσω) και εξηγεί ότι χρειάζεται μια συγκεκριμένη σφραγίδα από την Πολεοδομία, συγκεκριμένη για ηλεκτροδότηση. Πάμε στην Πολεοδομία. Κυρία με Louis Vuitton στο γραφείο. Προσπαθούμε να της εξηγήσουμε. Αδύνατον. Με τα πολλά, η κυρία μας λέει πως για να πάρετε αυτή τη συγκεκριμένη σφραγίδα πρέπει να φτιάξετε καινούργια άδεια, διότι αυτή είναι από το 78.
Τώρα, αυτό το δωματιάκι που έχουμε νοικιάσει εμείς ανήκει σε ένα ευρύτερο συγκρότημα (τη στοά) και υπάρχει ΜΙΑ άδεια για ΟΛΑ τα καταστήματα εκεί (και τα 35). Επίσης, για να γίνει καινούργια οικοδομική άδεια πρέπει να γίνει καινούργιο σχέδιο, κατόψεις, φωτογραφίες και φυσικά, να είναι όλα νόμιμα, τοίχοι, επεκτάσεις, στέγες, κλπ. Και στα 35 καταστήματα. Πόσο πιθανό είναι αυτό; Προσπαθούμε να το εξηγήσουμε στην κυρία. Αδύνατον-άλλη μία φορά. Όχι, μας λέει, για να πάρετε σφραγίδα καινούρια άδεια. Εμείς, με την ιδέα και μόνο ότι θα πούμε σε όλους ότι θα έρθει η Πολεοδομία να κάνει αυτοψία στη στοά, βάζουμε τα κλάματα. Γυρνάμε στη ΔΕΗ. Άπραγοι σαν τα κρινάκια του αγρού. Ακόμα, δεν έχουμε βγάλει άκρη. Υποθέτω πως κατά τον Αύγουστο, μπορεί και να έχουμε ρεύμα. Ως τότε, θα παίξει φυσερό στο εργαστήριο αργυροχρυσοχοΐας.
Σε γενικές γραμμές, αγαπημένοι μου φίλοι, να ξέρετε πως αν προσπαθήσετε ποτέ να ανοίξετε μία μικρούλα επιχειρησούλα σε αυτή τη χώρα, όχι μόνο δε θα σας υποστηρίξει κανείς, παρά θα έρθει κάποιος (η ΔΕΗ, η Εφορία, η Πολεοδομία, δεν έχει σημασία ποιός, κάποιος θα βρεθεί) και θα σας πει: σκουλήκι της κολάσεως, τολμάς να κάνεις κάτι; Και νομίζεις ότι θα τη γλιτώσεις; Τώρα θα δεις.
Μιλάμε για καφκικό σύμπαν.
Λοιπόν, αυτά τα ολίγα είχα να σας διηγηθώ σήμερα. Την άλλη φορά, που θα πάμε στην Εφορία, θα έχω να σας πω κι άλλα. Σας φιλώ τώρα και πάω κάνα κερί στον καλό μου.