Πέμπτη 1 Αυγούστου 2013

Περνάμε ωραία εδώ, στην εξοχή.

Πωπω, πότε πέρασε ένας μήνας; Πότε πέρασε όλο το καλοκαίρι, γενικώς, κι όλη η σεζό, μη σας πω, όπως λένε κι εδώ στη Σαντορίνη.
Εγώ δεν έχω νέα, εδώ, δουλειά, ηφαίστεια, τουριστάκια, τα γνωστά. Προχτές λέω στα πελατάκια να μην είναι βρεγμένα όταν μπούνε στο λεωφορείο, γιατί ξέρετε τι φρίκες τρώνε οι οδηγοί με τα λεωφορεία τους, μην τυχόν πέσει μισό ψίχουλο από πατατάκι ή κάνα σπυρί από καλαμπόκι, παθαίνουνε παράκρουση, κι άσε πια με τους βρεγμένους, ποιός είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Σε ρωτάνε, λοιπόν, οι οδηγοί 17 φορές αν τους είπες να είναι στεγνοί και δε σε πιστεύουν κιόλας. Τεσπαν, τους το λέω εγώ και τους απειλώ κιόλας ότι αν δεν είναι στεγνοί θα τους δέσουμε στην οροφή να στεγνώσουν κι έρχεται ένας κυριούλης, Γάλλος, απ' αυτούς που κάνουν γλου-γλου, μου τουρλώνει τον ποπό του και μου λέει "θέλετε να πιάσετε, να δείτε αν είμαι στεγνός;"-ψύχραιμη εγώ, απαντώ "εγώ, κύριε, όχι, αλλά, αν θέλετε, να φωνάξω τον οδηγό". Έχω, δε, κι έναν οδηγό, το Λευτεράκη, που έχει ένα μεγάλο πινέλο και τους ξεσκονίζει τα πόδια από την άμμο, ο Μηνάς έχει μια πετσέτα και τους σκουπίζει, αλλά, εντάξει, ο Μηνάς είναι και Λατίνος εραστής, θέλει να πιάνει και τους ποπούς, να ελέγχει. Είναι κι ο Αντρέας, ο οποίος μια φορά παραλίγο να πάθει εγκεφαλικό, αλήθεια σας λέω, διότι αυτός έχει τρελή πέκα με τους βρεγμένους και μία των ημερών μία ευειδής νεαρά, εύσαρκος, με ένα μαγιό όχι πολύ μεγαλύτερο από το νύχι μου βγαίνει στάζουσα από τη θάλασσα και πίεζε το πάνω μέρος του μαγιό και να σουρώνει νερά κι ο Αντρέας τι να πρωτοκοιτάξει; Την εύσαρκο και να αγαλλιάσει ή τα νερά που σούρωναν και να φρυάξει; Σας λέω, από τη σαστιμάρα είχε μείνει ξερός. Η ξεναγός, από την άλλη, είχε πέσει κάτω, όπως καταλαβαίνετε, από τα γέλια.
Επίσης, εδώ, στη Σαντορίνη, που είναι γενικά ένα μέρος ασυνήθιστο και ξεχωριστό σε όλα του, έτσι κι ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας είναι ασυνήθιστος και ξεχωριστός. Καταρχάς, τα πεζοδρόμια εδώ δεν είναι για τους πεζούς-καλά, γενικά, τα πεζοδρόμια εδώ δεν είναι. Τελεία. Δεν υπάρχουν, κι όπου υπάρχει ένα ελάχιστο δείγμα πεζοδρομίου, ξέρετε, μισή, κι αυτή ριγέ, πλάκα στη μία άκρη του δρόμου, λες κι ο τυφλός δεν τη θέλει τη ζωή του και θα'ρθει στη Σαντορίνη να περπατήσει, όπου, λοιπόν, υπάρχει, είναι κατειλημμένη από μηχανάκια, μίνι βαν και γουρούνες, αυτά τα φονικά τετράτροχα που τα καβαλάνε ημίγυμνοι παρανοϊκοί τύποι, κι εσύ, ο άμοιρος πεζός, το ελεεινό σκουλήκι που έχεις το θράσος να περπατάς στη Σαντορίνη, ρισκάρεις τη ζωή σου για μια διαδρομή 7 λεπτών και κάνεις παρκούρ για να φτάσεις από το Φηροστεφάνι στα Φηρά. Μιλάμε, έχω γίνει εξπέρ στο παρκούρ, μα, πρέπει να με δείτε, με τι άνεση υπερπηδώ τροχοφόρα, πιωμένα γκομενάκια, κινεζοοικογένειες και ασπροκαλτσικά ζόμπι και ταυτόχρονα αποφεύγω τη νταλίκα (είναι μια συγκεκριμένη πράσινη που με παίρνει στο κατόπι κάθε πρωί) κι επιζώ.
Αυτές τις άσπρες γραμμές στο δρόμο, τις θυμάστε, που στον υπόλοιπο κόσμο τις λένε διάβαση πεζών; Εδώ τις λένε γκιλοτίνα. Εδώ, όχι μόνο δε σταματάνε οι οδηγοί στις διαβάσεις, παρά τρέχουνε πιο γρήγορα, μην τυχόν και γλιτώσει κάνας τουρίστας. 
Και το παρκάρισμα; Πρόβλημα; Στη Σαντορίνη; Ε, όχι δα! Που σε βολεύει; Εδώ, στη στροφή; Εδώ, στη μέση του δρόμου; Εκεί, παιδί μου, όπου σε βολεύει, σοβαρά μιλάς τώρα, που θα περπατήσεις 10 μέτρα; Πάρκαρε κι εξαφανίσου κιόλας, να κλείσεις όλο το δρόμο, ως την Οία. 
Επίσης, πιστεύω ακράδαντα πως όταν ένα αυτοκίνητο έρχεται στη Σαντορίνη, περνάει ειδικό ΚΤΕΟ, όπου του κόβουνε τα φρένα. Δεν εξηγείται αλλιώς. Καλέ, τρέχουνε σαν τους δαιμονισμένους. Τι να σας πω, αν γυρίσω ζωντανή από τη Σαντορίνη, σκέφτομαι να μάθω να οδηγώ. 
Για το ΚΤΕΛ σας έχω πει; Αχ, το ΚΤΕΛ, τι εμπειρία! Μοναδική. Του τουέντις φορ Περίβολος να φωνάζει ο εισπράκτωρ, γκόου του δε μπακ να ξαναφωνάζει, οι έρμοι τουρίστες δωσ' του να στριμώχνονται κι ο οδηγός να νομίζει πως είναι ο γιος του ανέμου και στις στροφές να βλέπεις την καλντέρα να 'ρχεται. Άλλο να σας λέω κι άλλο να το ζείτε.
Λοιπόν, αυτά εν ολίγοις. Που είστε και γιατί δεν έχετε έρθει ακόμα στην εξωτική Σαντορίνη και πάτε όλοι σε διάφορες παραλίες κι ανεβάζετε φωτογραφίες από ποτά και μπάνια και παρέες κι εγώ, ο μοναχικός λύκος, ζηλεύω; Αυτό, που όλοι πάνε σε ένα μέρος κι όταν πάω εγώ εκεί δεν έρχεται κανένας, μήπως να με ανησυχήσει; Αλλά, θα δείτε, ρε, θα έρθει ο Οκτώβριος, θα επιστρέψω στην Κατερίνη δημήτρια και θα γίνει χαμός (όσο για σένα, Παύλε, φυλαμένα σου τα'χω, ετοίμαζε από τώρα σφουγγαρίστρες και ξεσκονόπανα-βλέπετε, τώρα που λείπω, ο Παύλος κι ο Γιάννης έχουν μετατρέψει το σπίτι μου σε στάβλο). Σας φιλώ γλυκά και θα τα ξαναπούμε.

3 σχόλια:

Vasia είπε...

Ευχή και κατάρα σου δίνω: πιάσε κανένα γαλλικό ποπό τώρα που μπορείς!!!

Κατερίνα είπε...

χαχα! Άμα τον έβλεπες, καλέ, τον γαλλικό ποπό όχι να πιάσεις, ούτε να κοιτάξεις δεν θα ήθελες!

Unknown είπε...

Χούφτωσ' τον, χούφτωσ' τον !!! Πάντως, Κατερίνα, αν βρεις κανένα καλό γαλλάκι, ξέρεις...εμείς,εδώ είμαστε να του δείξουμε την ελληνική φιλοξενία ;)