Αγανάκτησα (και λίγο βούρκωσα).

Κρέμασα στο μοβ τοίχο δίπλα στο κρεβάτι 13 ξύλινα καραβάκια, χρωματισμένα με όλα τα χρώματα του κόσμου και μετά βρήκα δυο καρτ-ποστάλ του νησιού κι ευχήθηκα τα καραβάκια να έπλεαν προς εκεί.

Τη μία μου τη χάρισε ένας παλιός συνεργάτης και μου είπε, «για να θυμάσαι που δούλευες κάποτε». Δείχνει το μουσειάκι, όπου διακρίνεται και το παράθυρο του γραφείου και την τύπωσε ένας Μαλτεζοκερκυραίος εκδότης και φωτογράφος, ο Angelo Farrugia.

Την άλλη μου τη χάρισε ένας παλιός καθηγητής και γράφει από πίσω μια όμορφη φράση ταιριαστή σε ξεναγούς: …κι ακούω απ’ τη φωνή σου τις αόρατες αιτίες, για τις οποίες οι πόλεις ζούσαν. Δείχνει το Λιστόν, τον καμαροστόλιστο δρόμο της πόλης, σκοτεινό και βρεγμένο, με τα φανάρια να θολώνουν κάτω από τα βόλτα.

Μπορώ να έχω για μια από τις πατρίδες μου το νησί; Ξαφνικά, μ’ έπιασε μια νοσταλγία. Μα δε θα τις ανοίξω επιτέλους όλες τις κούτες κι όλους τους φακέλους, να τελειώνουμε με τις αναμνήσεις και τις συγκινήσεις;