Τελικά, απλά είδαμε Dexter.

Εντάξει, το παραδέχομαι: δεν ξέρω τι να γράψω. Δύο τινά: ή δε μου συμβαίνει πια τίποτε αστείο ή αξιόλογο ή έστω ενδιαφέρον (αν κι αυτό δεν το πιστεύω και πολύ – να, χτες κιόλας, παραβρέθηκα στα εγκαίνια ενός γυμναστηρίου, όπου έγινε και αγιασμός, ω, ναι, αγιάσανε τα μηχανήματα, μη ρωτάτε πως και τι, αυτά συμβαίνουν μόνο σε μένα) ή δεν μπορώ εγώ αφ’ εαυτού μου να γράψω. Κάθομαι, λοιπόν, εδώ, μυρίζω τη βροχή που μας πέτυχε σήμερα στην παραλία, διότι είχαμε το γκαντέμη μαζί μας, παίζω Zuma και βλέπω Dexter, μία πολύ ωραία σειρά για έναν τύπο που είναι ταυτόχρονα μπάτσος και δολοφόνος κατά συρροή στο Μαϊάμι. Με έναν περίεργο τρόπο, είναι πολύ συμπαθής αυτός ο μπάτσος-δολοφόνος, διότι ο θετός μπαμπάς του τού είχε μάθει αφενός να σκοτώνει μόνο τους κακούς (άλλους δολοφόνους, δηλαδή, ή δουλεμπόρους) κι αφετέρου να κρύβει πολύ καλά τα ίχνη του, οπότε δεν τον πιάνει ποτέ κανείς. Επίσης, τον συμπαθείς, διότι υποτίθεται ότι δε νιώθει τίποτα-όχι ότι δεν κρυώνει ή δεν τον πονάει το κεφάλι του, ας πούμε, αλλά δεν αγαπάει ή δε μισεί, δε νιώθει χαρά ή θλίψη ή αγωνία ή ανακούφιση ή όλα αυτά. Εγώ, βέβαια, αυτό δεν το πιστεύω, γιατί τώρα τα έχει φτιάξει με μια ανόητη ξανθιά την οποία πιθανότατα έχει ερωτευτεί κι ας λέει «νιώθω άδειος» και διάφορες τέτοιες βλακείες. Επίσης, διαβάζω ένα βιβλίο για έναν τύπο που έχει πάθει αμνησία και προσπαθεί να ξαναθυμηθεί τη ζωή του μέσα από τα αποσπάσματα των βιβλίων που έχει διαβάσει, πράγμα το οποίο είναι ενθαρρυντικό για μένα, διότι πρέπει να ξέρετε πως έχω κι εγώ ένα τεράστιο αρχείο με τα βιβλία που έχω διαβάσει, τίτλο, υπόθεση, συγγραφέα και αποσπάσματα, οπότε τώρα ξέρω πως δεν είναι τελείως άχρηστο: αν πάθω αμνησία, έτσι θα ξαναθυμηθώ τη ζωή μου.

Και αυτά είναι, αγαπημένοι μου αναγνώστες, οι δραστηριότητες ενός ανθρώπου που δεν έχει τι να κάνει, διότι από δουλειά γιοκ, που λέμε και στην καθομιλουμένη. Δε θα γκρινιάξω, όμως, όχι, είναι θέμα αρχής (και τέλους). Μπορεί να είμεθα άνεργοι, αλλά άεργοι δε θα γίνουμε ποτέ.

Με αυτά τα δεδομένα, τι λέτε; Μήπως να το κλείσω το μαγαζί, να ησυχάσω κι εγώ κι εσείς και να φτιάξω εκείνο με τις χειροτεχνίες; Ή να κάνω υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός; Πάω τώρα, γιατί ο Γιάννης θέλει να μιλήσουμε κι αυτό δεν είναι ποτέ καλό, όταν ένα αγόρι θέλει να μιλήσετε, πάντα να ανησυχείς γι’ αυτό που θα ακούσεις. Καλό καλοκαίρι.