Εγώ δεν πρόσεξα.

Αμάν, Παναγία μου, δεν αντέχω άλλο, έχει μαυρίσει η ψυχή μου. Προχτές, διάβαζα ένα βιβλίο (το έχω πει εγώ, πως τα βιβλία μου κάνουνε ζημιές, γιατί επιμένω και τα διαβάζω;) κι έπεσα πάνω στη χαράδρα του Μπάμπι Γιαρ, αν την ξέρετε, εννοείτε τι εννοώ, αν όχι, καλύτερα. Εμένα δε μου έφτασε που διάβασα γι’ αυτό το πράμα στο βιβλίο, μου ‘ρθε κι έψαξα και στο διαδίκτυο κι είχα εφιάλτες το βράδυ κι ακόμα έχω. Και σήμερα, 10 Ιουνίου, έπεσα πάνω σ’ ένα κείμενο για το Δίστομο κι αγριεύτηκα πάλι βραδιάτικα. Κι αντί να πάω να κάνω μπάνιο και να γράψω για τη θάλασσα και το καλοκαίρι που μυρίζει πιο μαυλιστικά κι από φρεσκοψημένα κουλουράκια, σκέφτομαι τι τέρατα είμαστε και τι τέρατα, ακόμα χειρότερα, κρύβουμε μέσα μας. Και πως η ανοσία στη βία μας έχει διαποτίσει. Καμιά φορά, φοβάμαι και τον εαυτό μου.

Που ξέρω εγώ με τι ύπουλους μηχανισμούς έχει εισβάλλει το χαστούκι στο χέρι μου κι έχει καταλάβει η μούντζα το μυαλό μου, σαν τους ξενιστές των εξωγήινων που έβλεπα στο X Files και μπαίνανε στη συνείδησή σου και την άλλη μέρα ήσουν ένας ασυγκίνητος καταστροφέας. Που ξέρω εγώ με ποιον κρυφό τρόπο έχω συνηθίσει να βρίζω και να χτυπάω και πότε θα σηκώσω το χέρι μου στο Γιάννη που έβγαλε το Iron Frog πριν από μένα-μετά βέβαια θα σηκώσει κι αυτός το δικό του κι άστα να πάνε, αλλά μπορεί αυτός να μην έχει μολυνθεί από τον ξενιστή της βίας, να έχει ανοσία. Στις ταινίες με ιούς πάντα υπάρχει κάποιος που έχει ανοσία στον ιό και σώζει όποιον είναι να σωθεί.

Εδώ, σε αυτή την ταινία, λέτε να υπάρχει κανείς που να έχει σωθεί από τη βία; Που να μη χειροκροτά ανερυθρίαστα πυροβολούντες, που να μην ξεχνά το «πυκνό σκότος», που να μη ζητά κεφάλια σε πίνακες, που να κλαίει όταν βλέπει θεωρητικά νομοθέτες να πλακώνονται στα χαστούκια; Λέτε να έχει απομείνει κανένας;

Στη Γαλλική Επανάσταση, αφού σφάξανε τους φταίχτες τους, σφάχτηκαν κι αναμετάξυ τους, ώσπου δεν έμεινε ρουθούνι, αλλά αυτοί είχανε και μια δικαιολογία, ήτο επαναστάτες, ιδιότητα εκ φύσεως μοβόρα. Εμείς εδώ; Τι δικαιολογία έχομε διά το να μη φρικάρουμε με τη βία που γεμίζει τις μέρες μας; Οι άλλοι συνελήφθησαν επειδή η Εκκλησία, λέει, δε συμφωνούσε με το θεατρικό έργο που ανεβάζανε. Περίεργα πράματα. Ανατριχιαστικά παρόμοια με κάτι άλλα που έχω στο νου μου.

Διότι έτσι ξεκινάνε αυτά. Πρώτα κλωτσάς ένα γατί στο δρόμο. Μετά βλέπεις να πλακώνονται στα χαστούκια και δε σε νοιάζει ή πλακώνεις κι εσύ όποιον δε συμφωνεί μαζί σου. Και τέλος σφάζεσαι κι ησυχάζεις. Μετά, όλοι ξεχνάνε ό,τι έγινε κι άντε πάλι από την αρχή. Μάλλον είμαστε στην αρχή.

Κι όσο θυμάμαι πως έλεγα ότι ζούμε σε πολύ βαρετή εποχή, όλα τα ενδιαφέροντα γίνανε και τίποτα δεν έχει μείνει για μας. Φάε τώρα, Κατερίνα, τα ενδιαφέροντα στη μάπα. Αλλά, έτσι είναι, πρόσεχε τι εύχεσαι λένε.