Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

Οι κακές γλώσσες.

Ο Παύλος, ένας φίλος εδώ στην Κατερίνη, έχει μια θεωρία γι’ αυτή την πόλη (καλά, ο συγκεκριμένος Παύλος έχει μια θεωρία για το κάθε τι, δεν μπορείτε να φανταστείτε, νομίζω πως και για τη σταυροβελονιά στο κέντημα έχει μια θεωρία, θα τον ρωτήσω και θα σας το επιβεβαιώσω). Λέει, λοιπόν, ο Παύλος πως στο σύμπαν υπάρχουν διάφορες μαύρες τρύπες, έτσι; Έτσι. Ε, η Κατερίνη είναι η μαύρη τρύπα μιας από αυτές τις μαύρες τρύπες, η οποία σε καταπίνει ανεπιστρεπτί. Πιθανόν. Πιθανόν να με έχει καταπιεί ήδη και μένα και γι’ αυτό να έχω χάσει τον ειρμό μου.
Πάντως, είναι τουλάχιστον ενθαρρυντικό πως ξανακάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο, τις τελευταίες μέρες εφεύρισκα διάφορες δικαιολογίες για να μην ανοίξω καν τον υπολογιστή. Σήμερα, πια, εξαντλήθηκαν οι δικαιολογίες, έπιασε και βροχή, τελείωσε επιτέλους και το βάψιμο του σπιτιού, οπότε κι εγώ αποφάσισα να αντιμετωπίσω τον δαίμονα που κρύβεται μέσα στα πλήκτρα και πίσω από την οθόνη. Παρεμπιπτόντως, το σπίτι μας είναι λίγο παρανοϊκό. Έχει 6 διαφορετικά χρώματα, μαύρες κολώνες, ριγέ πόρτες και κουρτίνες κρεμασμένες από μανταλάκια, τα οποία, ως καλοί crafters, τρυπήσαμε ένα ένα για να περάσουν από το συρματόσκοινο που βάλαμε αντί για κουρτινόξυλο, αρρώστια, σας λέω. Ο καθένας, αγαπητοί μου, έχει τον τρόπο του να αντιμετωπίσει την κρίση, την οικονομική, την αξιών, την ηθική, την οποιαδήποτε κρίση, βρε αδερφέ. Εμείς τρυπάμε μανταλάκια.
Έχει και χειρότερα: η Δώρα βρίσκει ονόματα για αρχαίες σερβιέτες, «Εσαεί» (Always), «Καθεκάστην» (Every Day), «Ελευθεριάζουσα μετά πτερυγίων» (Libresse με φτερά) και άλλα. Και μετά, μου λέτε γιατί δε γίνεσαι φιλόλογος, μωρέ, δε βλέπω εγώ πως καταντούν οι φιλόλογοι, χίλιες φορές ξεναγός κι ας είμαι μόνο στα χαρτιά, διότι δε βλέπω μέλλον, το τηλέφωνο χτυπάει μόνο όταν παίρνουν από τις τράπεζες κι ως τώρα δεν το σήκωνα όταν έβλεπα άγνωστο κινητό, έκανα τον Κινέζο, αλλά τώρα που δεν ξέρεις από πού και πότε θα σε πάρουν για ξενάγηση αναγκαστικά σηκώνεις όλα τα τηλέφωνα, άγνωστα και γνωστά, οπότε την πατάς όταν είναι από την τράπεζα, δηλαδή 11 φορές στις 10. Δεν πειράζει, που θα πάει, θα με δει κι εμένα το Δίον, θα λάμψει και το δικό μου άστρο στη Βεργίνα, ως άλλο δεκαεξάκτινο, και θα καταπλήξω τα πλήθη των αλλοδαπών τουριστών (πρέπει κανείς να έχει στόχους στη ζωή του).
Μέχρι να γίνω, ωστόσο, μια φοβερή και καταξιωμένη ξεναγός, επειδή η ενεργητικότητά μου είναι άσβεστη και ανεξάντλητη, βάφω ταβάνια και ανακαινίζω ιατρεία. Φοβάμαι, όμως, πως αυτό το θέμα με το ιατρείο θα μας δημιουργήσει προβλήματα. Η εξώπορτα του ιατρείου-σπιτιού είναι από αυτές, που όταν δεν κλειδώνεις, ανοίγουν και απέξω, με ένα σπρώξιμο, ξέρετε, για να μπαίνουν οι ασθενείς-πελάτες, έτσι; Η δικιά μας έχει ένα γλωσσάκι που όταν το κατεβάζεις, κλείνει κανονικά, για να μη χρειάζεται να κλειδαμπαρώνεσαι και να μη μπορεί να μπει ο καθείς που νομίζει ότι ακόμα είναι ιατρείο. Οπότε, εμείς, όταν είμαστε στο σπίτι, έχουμε το γλωσσάκι κατεβασμένο. Ο χαζό-Γιάννης, όμως, όταν φεύγει, και καλά για πλάκα (χαχα, γελάσαμε), ανεβάζει το γλωσσάκι χωρίς να μου το πει. Οπότε, είμαι εγώ χτες σκαρφαλωμένη στη σκάλα, με κάτι ελεεινές φόρμες κι ένα σκουφάκι πλαστικό στις πυρόξανθες μπούκλες μου για να μη γεμίσουν μπογιές και ξαφνικά ακούω μια φωνή «γιατρέ!». Αφού κόντεψα να γκρεμοτσακιστώ από την τρομάρα μου, βγαίνω στο χωλ και βλέπω έναν άσχετο κυριούλη, ο οποίος ούτε καν το γιατρό δεν έψαχνε, έψαχνε την Ένωση Διαβητικών που είναι στο απέναντι διαμέρισμα, αλλά απλά μπήκε μέσα να πει ένα γεια στο γιατρό. Κι όλα αυτά επειδή ο Γιάννης δεν κατέβασε το προαναφερθέν γλωσσάκι. Για πλάκα. Φοβάμαι, λοιπόν, πως τουλάχιστον δις ημερησίως θα έχουμε επισκέψεις από διάφορους συνταξιούχους, οι οποίοι, να μου το θυμηθείτε, θα έρχονται και με τα πρωινά τους ούρα ανά χείρας για να τα αφήσουν για καλλιέργεια. Μωρέ, μήπως να γίνω μικροβιολόγος, που θα έχω και έτοιμη πελατεία και τα εργαλεία και όλα; Τι κάθομαι και παιδεύομαι με το ξεναγηλίκι;
Τέλοσπαντων, θα δώσω μια ευκαιρία στην καριέρα μου διάρκειας ενός έτους και μετά θα αποφασίσω. Ως τότε, θα το παλέψω σκληρά και τώρα πάω να συνεχίσω το καθάρισμα και το άδειασμα των κουτών (τόσα βιβλία που τα είχα στην Κέρκυρα, αναρωτιέμαι), διότι ανυπομονώ να δω τι θα συναντήσω μέσα στα ντουλάπια και τα συρτάρια. Σκεφτείτε: προχτές, ανακάλυψα πως στα ράφια μιας ντουλάπας, κάτω από τα πιάτα και τα ποτήρια, ήταν στρωμένα κάτι χαρτιά για να μη λερώνονται τα ράφια (αυτό γενικά δεν το καταλαβαίνω, άμα λερωθούν τα ράφια, τα καθαρίζουμε, γιατί δηλαδή, αν έχεις άθλια χαρτιά να σέρνονται είναι πιο τακτοποιημένα;), τα οποία χαρτιά ανακάλυψα όταν σήκωσα τα πιατοπότηρα ότι ήταν αφίσες, στο Θεό σας, του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου. Παλιά, δίπλα στο ιατρείο-σπίτι υπήρχαν τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ της Κατερίνης, οπότε ότι τους περίσσευε τα έπαιρναν και τα χρησιμοποιούσαν για διάφορες χρήσεις. Έχουμε και κάτι καρέκλες που γράφουν ΠΑΣΟΚ από πίσω. Εντελώς καλτ;
Κλείνω, γιατί ο Γιάννης κάνει φιλότιμες προσπάθειες να με τρομάξει και σέρνεται στο πάτωμα σαν το φίδι και φοβάμαι ότι θα κρυώσει, οπότε πάω να κάνω ότι τρόμαξα, για να μην ταλαιπωριέται. Σας φιλώ (nice to be back).

3 σχόλια:

Fri είπε...

Καλώς επέστρεψες στον e-κόσμο!
Προφανώς 'καλώς' δηλαδή γιατί με έκανες να ξεραθώ στα γέλια :-) :-)
Να είσαι καλά!
Δεν πιστεύω να 'χαλάσετε' το cult στοιχείο του σπιτιού-ιατρείου και να βάψετε/πετάξετε τις καρέκλες; Πού ξέρεις; Σε λίγο καιρό μπορεί να έχουν σπάνια αξία ;-)
Άντε, άντε, σε αφήνω, κάνε ότι φοβάσαι και μάζεψε τον άλλο από τα πατώματα.
Φιλιά σταυρωτά :-)

Κατερίνα είπε...

καλά, σοβαρά μιλάς που θα χαλάσω τις καρέκλες; Αφού σκέφτομαι να τις έχω ανάποδα, να φαίνεται η πλάτη και το ΠΑΣΟΚ. Φιλιά, χαίρομαι που ξεράθηκες στα γέλια, αυτός ήταν ο σκοπός μου!

vivian είπε...

Otan erthw spiti sou na ferw kai kranos?