Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Το πορτοκαλί ράσο μου λείπει.


Το καλοκαίρι αυτό είναι πρώτον ατελείωτο, δεύτερον μοναχικό τουλάχιστον και τρίτον καθοριστικό.  Κάτι σαν εσωτεριστικό ταξίδι με την καθοδήγηση του Δαλάι Λάμα, μόνο που εγώ δεν είμαι ο Μπραντ Πιτ ούτε έχω περάσει 7 χρόνια στο Θιβέτ, παρά είμαι η Κατερίνα, έχω περάσει 3 μήνες στο νησί και είμαι καλά.
Τουλάχιστον, αν ήμουν στο Θιβέτ δε θα έκανε τόση ζέστη και υγρασία, όσο να πεις, μια δροσιά παραπάνω θα την είχε, εκεί στα βουνά. Εδώ κοντεύουμε να βράσουμε στο ζουμί μας. Και δεν έχει και καμιά πηγή να βρέξουμε το κεφάλι μας από κάτω να ξεθολώσει.
Επίσης, στο Θιβέτ, θα είχα κι άλλους τριγύρω μου, αμίλητους μεν, παρέα δε. Εδώ, αν εξαιρέσεις το μικρό φαντασματάκι (οι αδελφές μου λένε έτσι τη συγκάτοικό μου, γιατί δεν την έχουν γνωρίσει ποτέ κι υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει, αλλά την έχω εφεύρει εγώ για να τις ξεφορτώνομαι και κάνω εγώ και τις δύο φωνές στο τηλέφωνο για να τους ξεγελάω, ξέρω, τρομακτικό, αλλά είναι αδελφές μου και τις αγαπάω), είμαι μόνη μου. Οι μισοί μου φίλοι είναι φευγάτοι κι οι άλλοι μισοί παντρολογιούνται, δουλεύουν, δε με χωνεύουν πια και διάφορα άλλα πολύ ανασταλτικά για τη διατήρηση κοινωνικών και φιλικών σχέσεων. Με αποτέλεσμα να περνάω ολόκληρα Σαββατοκύριακα (όπως το προηγούμενο, που ήταν και τριήμερο, τρεις μέρες στην Κόλαση, να ταινία, την Αντζελίνα θα βάλω να με παίξει) μόνο με τις χειροτεχνίες μου και τη Ρενάτα, η οποία στο τέλος θα με σκοτώσει και μετά θα αυτοκτονήσει από ανία, διότι πόσο χρόνο πια να περάσεις με τον ίδιο άνθρωπο με τον οποίο μένεις και στο ίδιο σπίτι; Πόσο να αντέξει η κακομοίρα; Εν τω μεταξύ, εγώ, από τη βαρεμάρα μου και τη δυστυχία μου, μαγειρεύω συνέχεια και μετά τη μπουκώνω με μακαρόνια και κουλουράκια, στο τέλος δε θα χωράμε στο ίδιο σπίτι, μία θα πρέπει να φύγει.
Θα καταγγείλω ακόμα εδώ, στην ανάρτηση κόλαφο, τους άλλους φίλους μου, από τα υπόλοιπα μέρη του κόσμου και της Ελλάδας, που χρυσούς τους έχω κάνει να έρθουν στην Κέρκυρα-στην Κέρκυρα, έτσι, το σημειώνετε, όπου οι υπόλοιποι άνθρωποι πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά για να έρθουν κι οι δικοί μου, 3 χρόνια τώρα, ένας δεν το έχει πατήσει το ποδάρι του, που θα είχε και τζάμπα σπίτι. Πώς να το εκλάβω εγώ αυτό; Αποφάσισα να μην το εκλάβω καθόλου κι απλά να το αφήσω να περάσει, σαν αυτό το καλοκαίρι, που στην ευχή του θεού να πάει και να μην ξαναγυρίσει.
Τελικά, όντως, οι ψυχές κι οι ζωές είναι σαν τις αυλές: αν τις έχεις ορθάνοιχτες, μπαίνουν όλοι, πίνουν από έναν καφέ, μη σας πω κατουράνε κιόλας όπου βρούνε και μετά εσύ πρέπει να καθαρίσεις μόνος σου και να ποτίσεις και τα λουλούδια. Βέβαια, πάλι, αν την έχεις την αυλή σου κλειστή, κανείς δεν έρχεται να θαυμάσει τα λουλούδια σου, οπότε δώρον άδωρον. Αντιλαμβάνεστε το πρόβλημά μου;
(Επειδή μαύρισε η καρδιά μου σήμερα, σε αντίθεση με την κοιλίτσα μου, η οποία κοντεύει να γίνει άσπρη σαν του ψαριού, αφού έχω να πάω στη θάλασσα 2 βδομάδες, κι ως εκ τούτου μαύρισα και τις δικές, θα σας γράψω αύριο πως περάσαμε σε μια συναυλία που πήγαμε, με τη Ρενάτα, φυσικά, και κάτι ημίτρελους μεθυσμένους, να γελάσει το χειλάκι σας.)

11 σχόλια:

ΣΚΥΛΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ είπε...

"Τελικά, όντως, οι ψυχές κι οι ζωές είναι .................δώρον άδωρον. Αντιλαμβάνεστε το πρόβλημά μου;"

Τι να κάνεις έναν κήπο πεντακάθαρο , νοικοκυρεμένο που θα τον απολαμβάνεις μόνον εσύ;
Αυτό μου θυμισε ενα παιδικό παιχνίδι:
"θα υπάγω εις στους κήπους!
Δεν περνάς δεν περνάς !!
Θα υπάγω εις τους κηπους!!!!
Δεν περνάς ......περνάς !!
χαχαχα

Κατερίνα είπε...

Τι να τον κάνεις, ντε; Αυτό ακριβώς ήταν το point μου.
Σκύλε των άστρων, παλιμπαιδίζεις ή είναι η ιδέα μου;

Vasia είπε...

Πάντως Κατερινέτα, το ράσο και κόβει και το πορτοκαλί θα σου τονίζει το εναπομείνον μαύρισμα... Οπότε μήπως να το σκεφτείς;

Κατερίνα είπε...

Με φαντάζομαι να πηγαίνω στη δουλειά με το πορτοκαλί ράσο, θα είμαι και ταιριαστή με το θέμα, θαύμα! Άσε που αφήνει και τον έναν ώμο έξω, πολύ της μοδός.

vaso είπε...

ρε συ Κατερινάκι, εγώ ήρθα στην Κέρκυρα, και ε-μέιλ σου έστειλα αλλά μάλλον δεν το πήρες ή θα το διέγραψες γιατί δεν κατάλαβες ότι είμαι εγώ! και δεν το σκέφτηκα να σου στείλω μύνημα στο μπλόγκ! πάντως τώρα είμαι στην κ...λαμία και βράζω στο δικό μου ζουμί γιατί θα ήθελα να είμαι 10 μέρες παραπάνω στο νησί!!! άντε και του χρόνου θα είσαι πολύ καλύτερα!!!! φιλάκιαααα

Vasia είπε...

Κατερινέτα, το πορτοκαλί ράσο θα σου πηγαίνει και άντε ράψτο σε παρακαλώ και κάνε μου και μένα ένα σε τυρκουάζ απόχρωση. Χίαρ ιζ δε λινκ : http://sweet-verbena.blogspot.com/2011/07/boho-maxi-dress-tutorial.html και θα με θυμηθείς

Κατερίνα είπε...

Έλα ρε Βάσω, σοβαρά; Σε ποιό μέιλ μου έστειλες;
Ωχ, έλα ρε! Στο gmail, ε; Τώρα το είδα. Αλλά δυστυχώς δεν το ανοίγω σχεδόν ποτέ, το έκανα μόνο για το μπλογκ...
Έπρεπε να μου αφήσεις εδώ σχόλιο! Δεν πειράζει, θα γνωριστούμε στη Λαμία...
Φιλιά.

vaso είπε...

δεν πειράζει!!! τα μεγάλα πνεύματα θα συναντηθούν κάποια στιγμή! χαχα!!! όποτε έρθεις στείλε μύνημα! το κιν. το έχεις! φιλιά!

Nina είπε...

Το περσινό μου καλοκαίρι μου θυμίζει η κατάσταση!Πρόσθεσε μόνο ότι ήμουν χωρισμένη μετά από 2,5 χρόνια σχέσης κι ο πρώην με έπερνε τηλ μόνο για ,χμ, "αρπαχτές"!Μάλλον τον είχα παρανοίξει τον κήπο μου!

Φιλιά!!!!!!!!!!!

vivian είπε...

Katerinaki ksereis pote erxomai.Mi se akousw na ksestomizeis ti leksi "nystazw"!Tha mpaineis sto spiti mono gia mpanio......!!!!!

Κατερίνα είπε...

@Vasia, το έχω δει το περί ου ο λόγος ράσο-φόρεμα κι είναι το επόμενο πρότζεκτ μου. Σε τιρκουάζ, είπες; Πες πως έγινε!

@Nina, παιδί μου, κάτι είναι κι οι αρπαχτές, όσο να πεις, βρίσκεσαι με έναν άλλον άνθρωπο, μην παραπονιέσαι, διότι εμείς εδώ ούτε από αυτές έχουμε.

@Vivian, δε νομίζω να ξανανυστάξω ποτέ! Κοιμάμαι ατελείωτες ώρες. Σπίτι; Ποιό σπίτι; Σε περιμένω! Φιλιά.