Οι παπαγάλοι του Κόσμου.

Αγαπημένοι μου φίλοι, συναγωνιστές, πιστοί μου αναγνώστες και συνοδοιπόροι, καταρχάς διάβασα προχτές κάπου ότι τα μπλογκζ έχουν πεθάνει και αγχώθηκα. Μήπως κάνω κάτι που δεν έχει θέση στο σύγχρονο κόσμο; Δε θα το ήθελα αυτό καθόλου, δεν ξέρω, εσείς τι λέτε;

Μετά σκέφτηκα ότι ο Κόσμος δε γίνεται να πεθάνει, ο Κόσμος είναι ιδεολογία, είναι ο Κόσμος, δε γίνεται να πεθάνει. Μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει.

Ξαποσταίνει λοιπόν για λίγο, διότι, όπως λέει και μια παλιά κινέζικη παροιμία, όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κότες. Κότες δε με φάγανε, αλλά μ’ έχουν φάει οι προπονήσεις προς το παρόν, κι επειδή ανέβασα λέει ταχύτητα κι άρχισα να τρέχω πιο γρήγορα, έλαπαναγίαμου, έζησα να το ακούσω κι αυτό, μ’ έπιασε ένας πόνος στο ισχίο, μάλλον κάτι έχει τραυματιστεί και πρέπει λίγο να ξαποστάσω.

Έχω να τρέξω μια βδομάδα, σήμερα έχασα κι έναν αγώνα, απ’ αυτούς τους ωραίους, στα βουνά, με μπόλικες λάσπες, ανηφόρες, κοτρώνες, μονοπάτια, απόλαυση, ο σημερινός είχε κι ένα νταμάρι έμαθα, να πάρει, χάσαμε το νταμάρι, και πολύ έχω στενοχωρηθεί. Ελπίζω να μη χάσω τον ημιμαραθώνιο και πάνε στράφι όλα τα πρωινά που άσθμαινα μέσα στο καυσαέριο.

Αφού δεν τρέχω, το λοιπό, έπρεπε να βρω κάτι άλλο να κάνω.

Ξεκίνησα να δουλεύω. Μεγάλη επιτυχία. Καταρχάς, ήταν σα να μην είχε περάσει μια μέρα από την τελευταία φορά που δούλεψα, που ήταν πριν από 3 μήνες. Το γκρουπ, σαν ανέκδοτο, 3 Ινδοί, 2 Αμερικάνοι κι ένας Πακιστανός. Ο οδηγός, μορφή. Πολύ άσπρος είναι αυτός, μου λέει. Σίγουρα είναι Πακιστανός; Μαύροι δεν είναι αυτοί; Έχει και άσπρους Πακιστανούς, του λέω. Ρε, απαντάει, δεν είναι Πακιστανός, μας δουλεύει. Δεν έδωσα συνέχεια.

Πήγαμε, ήρθαμε, οι Ινδοί κουνούσαν τα κεφαλάκια τους, οι Αμερικάνοι κοιτούσαν τα κινητά τους, εγώ πετούσα κάτι μαργαριτάρια, Θεέ μου, καμιά φορά τι ακούνε κι αυτοί οι τουρίστες, να τα λέμε κι αυτά, σα να μην πέρασε μια μέρα, σας λέω. Τι θα ζήσουμε και φέτος.

Είμαι έτοιμη, όμως, να αντιμετωπίσω τα πάντα. Μόνο τον αποκλεισμό από τον ημιμαραθώνιο δε θα αντέξω, όλα τα άλλα θα τα δεχτώ. Έχω και καινούργιες ιστορίες να λέω για την Αθήνα, είμαι πανέτοιμη, σας λέω.

Να, προχτές, έμαθα κάτι πολύ ενδιαφέρον. Μπαίνω σ’ ένα ταξί, Δευτέρα πρωί, είχε τρελή κίνηση, έβρεχε κιόλας, με τα πολλά φτάνουμε στην Αμαλίας, περνάμε έξω από τον Εθνικό Κήπο, να κοπελιά, μου λέει ο ταξιτζής, βλέπεις εκεί τους παπαγάλους στα δέντρα;

Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι εδώ στις Αθήνες υπάρχει τωόντι μια πολυπληθής κοινότητα πράσινων παπαγάλων, που έχει πάρει τις διαστάσεις αστικού μύθου. Από πού ήρθαν οι παπαγάλοι; Γιατί; Τι σκοπό έχουν; Μιλάνε; Τι λένε; Εδώ, μου τα αποκάλυψε όλα ο ταξιτζής.

Τους βλέπω, λέω. Ξέρεις, με ρωτάει, ποιος τους έφερε; Όχι, λέω, αφενός γιατί όντως δεν ξέρω αφετέρου γιατί ήθελα να μάθω.

Εγώ, μου λέει, είναι 2500 παπαγάλοι κι είναι όλοι δικοί μου.

Άλαλα τα χείλη των ασεβών.

Ναι, συνεχίζει ο προμηθευτής παπαγάλων, πριν από 30 χρόνια που ήμουν ναυτικός (ο τύπος δεν ήταν άνω των 40), είχα φέρει από τη Σρι Λάνκα 6 παπαγάλους για αναπαραγωγή, αλλά επειδή δεν γεννούσαν, αποφάσισα να τους αφήσω ελεύθερους. Ε, έξω από τη σκλαβιά, οι παπαγάλοι γέννησαν και τώρα είναι 2500. Το ξέρω, μου λέει, γιατί όταν ήρθα εδώ στον κήπο να τους ελευθερώσω, είπα σ’ έναν τύπο να τους έχει στο νου του (ο τύπος τους παπαγάλους, με παρακολουθείτε;), κι αυτός, λέει, τους είδε που έφτιαξαν φωλιές και μετά πήγαν και σε άλλα μέρη της πόλης (και έφτιαξαν κι εκεί φωλιές, προφανώς).

Δε μιλώ. Τι να πω, άλλωστε.

Συνεχίζει, παιδιά, ο ταξιτζής. Ακούς, μου λέει, κοπελιά, δεν πέταξαν να πάνε στην Αφρική, έμειναν εδώ, γιατί ξέρεις αυτοί οι παπαγάλοι πετάνε πολύ γρήγορα, σε 3 ώρες μπορούν να είναι στην Αφρική. Αλλά, όχι, έμειναν, τους άρεσε η Αθήνα, κι έμειναν και πολλαπλασιάστηκαν κι είναι όλοι από τους δικούς μου παπαγάλους, αλλά εγώ τώρα, να, τους αφήνω, δεν τους παίρνω πίσω, δώρο στην πόλη, γιατί είναι πολύ όμορφα πουλιά.

Που θα τους βάλετε 2500 παπαγάλους, καλεκύριε, και πίσω να τους θέλατε.

Λοιπόν αυτά με τους παπαγάλους. Δε θα πω εγώ τώρα την ιστορία για τους παπαγάλους στους τουρίστες; Δε θα εντυπωσιαστούν με τους πράσινους παπαγάλους που προτίμησαν την Αθήνα από την Αφρική; Μα φτάνει πια με τα αρχαία.

Ελπίζω ειλικρινά να ξεκινήσω σύντομα πάλι το τρέξιμο, διότι ο Κόσμος δεν πάει καλά, καθόλου καλά.