Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Ε, να, με τούτα και με κείνα, πέρασε ένας μήνας.



Ειλικρινά, θα κάνω μια σοβαρή προσπάθεια να κυνηγήσω το όνειρό μου, που είναι να γράφω λίγο κάθε μέρα-βέβαια, εμένα αυτό το λίγο κάθε μέρα (μου το έλεγε και μια δασκάλα μου στα ρωσικά, κάποιος Ρώσος συγγραφέας, δε θυμάμαι ποιος, ο Τολστόι νομίζω, έλεγε ότι για να μάθεις μια ξένη γλώσσα πρέπει κάθε μέρα να διαβάζεις λίγο, να γράφεις λίγο και να ακούς λίγο-τρίχες, εγώ ποτέ δεν τα έκανα αυτά, γι’ αυτό και δεν έμαθα ρωσικά) καθόλου δε με βολεύει, αλλά καμία σοβαρή προσπάθεια ποτέ δεν περιλαμβάνει κάτι που σε βολεύει. Οπότε, θα αποδυθώ στη σοβαρή μου προσπάθεια, με την προσήλωση και την αφοσίωση που δείχνουν η Εμμανουέλα και ο Τριαντάφυλλος στην Πέππα το γουρουνάκι.
Λοιπόν, φεύγω σε λίγες μέρες, επιτέλους, Παναγία μου, θα πάω στο νησί, στη βραχονησίδα, κάτι έχω με τα νησιά, από σπόντα γεννήθηκα στη στεριά εγώ, θα ξαναντικρίσω τα ανεμοδαρμένα ύψη και τα καλντερίμια και την Τάνια, επιτέλους, πέρασε αυτός ο βαρύς, ασήκωτος, ατελείωτος, νοτισμένος και πικραμένος, σαν τραγούδι του Μάλαμα, χειμώνας-καλά, δεν πέρασε τελείως, εδώ κάνει κρύο και βρέχει λες και είναι Νοέμβριος.
Λοιπόν, θα σας πω 5-6 άσχετα, ως συνήθως, κι από την επόμενη φορά, όμως, θα προσπαθήσω να αλλάξω το ύφος του ιστολογίου, διότι νομίζω πως γι’ αυτό έχει υπάρξει, έτσι, αυτή η ύφεση και η κοιλιά και η έλλειψη αναρτήσεων: διότι το ιστολόγιο πρέπει να αλλάξει ύφος ή μάλλον να βρει επιτέλους ένα. Που θα πάει, θα το καταφέρω. Και μόνο που το έχω κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια και τους μήνες και τις βδομάδες, εμένα με γεμίζει υπερηφάνεια, το ιστολόγιο είναι το παιδί μου (και τώρα θυμάμαι κάτι παλιούς φίλους των αδερφών μου, που εμένα από τότε μου φαινόντουσαν εντελώς ηλίθιοι, οι φίλοι, όχι οι αδερφές μου, ζευγάρι, όταν εγώ ήμουν καμιά 11, 12, που λέγανε ότι η θάλασσα θα είναι το παιδί τους κι η αδερφή μου τους κορόιδευε και τους έλεγε: πωπω, που θα βρίσκετε παντελόνια για το παιδί σας;).
Κάτι άλλο που μπορεί να σας ενδιαφέρει ή και όχι, αλλά εικάζω ότι σας ενδιαφέρει, ειδικά αν κυκλοφορείτε με αυτοκίνητο, κάτι εξαιρετικά πιθανό, είναι πως πήρα το δίπλωμα οδήγησης. Παρά τα κακεντρεχή σχόλια διαφόρων (δεν υπάρχει κράτος, μας είπε η Μαρίνα, τα δίνουνε τα διπλώματα όπου βρούνε), το πήρα το δίπλωμα, αυτοκίνητο, βέβαια, δεν κατάφερα ακόμα να πάρω, μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι, τον Οκτώβριο, που θα γυρίσω από τη βραχονησίδα και θα κυκλοφορώ ανά την Ελλάδα, θα σας ενημερώσω να ξέρετε να φυλάγεστε (ασφλάουσαν, που είπε κι ο Ντάισελμπλουμ στον Υπουργό Οικονομικών της καρδιάς μας).
Επίσης, θα σας μιλήσω για το τρελό γουικέντ στου Μπέρνι που πέρασα με τα 4χρονα δίδυμα ανίψια μου, τα οποία πλέον λένε, βλέπουν και καταλαβαίνουν τα πάντα. Χτες, είδαμε την Εποχή των Παγετώνων, όπου μας κατέτρεχε η αγωνία από τις 6 το απόγευμα μη δεν προλάβουμε να φάμε τα μακαρόνια με κιμά ως τις 9 που θα ξεκινούσε η ταινία (δεν είναι έργο, γιαγιά, δεν ξέρεις, ΤΑΙΝΙΑ το λένε) και όπου οι απορίες ήταν πραγματικά απίθανες-τι χρώμα έχει η μύτη του Σιντ και γιατί νομίζει ότι είναι πόσουμ, αφού δεν είναι; Στο μεταξύ, ο Τριαντάφυλλος έχει μαζέψει όλες τις σακούλες του σούπερ μάρκετ και τις γεμίζει με όλα τα «μικρά παιχνιδάκια» (έννοια ευρεία όσο και ο λιτός βίος), φορτώνει τις σακούλες στο πατίνι και γυρνάει το σπίτι πουλώντας την πραμάτεια του. Το πατίνι παραπαίει από το βάρος κι ο μικροπωλητής έζωσε σήμερα το πρωί το κεφάλι του με ένα λάστιχο, στο οποίο στερέωσε ένα playmobil πειρατή, ακριβώς πάνω στο μέτωπό του. Σκηνές απείρου κάλλους. Η δε Εμμανουέλα πασαλείβεται όλα τα κραγιόν της μαμάς της και μετά δε μιλάει γιατί φοβάται ότι θα φύγει το κραγιόν. Επίσης, της έχω μάθει να παίζει Fruit Ninja (ο άλλος είναι στουρνάρι, αγόρι, τι περιμένεις, δεν του κόβει) και κάθεται με τις ώρες και κόβει φρουτάκια. Την άλλη φορά μου λέει, θεία θέλω φρούτα, και κόψαμε δυο μήλα κι ένα αχλάδι μέχρι να καταλάβω ότι το παιδί ήθελε Fruit Ninja.
Το καλύτερο, όμως, με αυτά τα γουικέντ είναι ο κυριακάτικος καφές στο παρακείμενο πάρκο, όπου εγώ λαγοκοιμάμαι στην καρέκλα, η αδελφή μου σχολιάζει τους γύρω και τα παιδιά αλαλάζουν αφιονισμένα στην παιδική χαρά. Καταρχάς, εκεί ακούς όλα τα περίεργα ονόματα που διάφοροι μουρλοί έχουν βγάλει τα παιδιά τους, και μάλιστα τα ακούς με λαμιώτικη προφορά, την οποία δε μπορώ να αποδώσω γραπτώς. Σεμέλη, Μαργαρίτα-Νίκη, Ρουμπίνη και διάφορα άλλα, διότι φυσικά το Σεμέλη είναι παραδοσιακό ρουμελιώτικο όνομα, τις μισές γιαγιάδες στο Αμούρι Σεμέλη τις λένε. Επίσης, εγώ προσωπικά γελάω πολύ με τις μαμάδες και τους μπαμπάδες που στέκουν σαν το χάρο πάνω από τα παιδάκια την ώρα που παίζουν, στριμωγμένοι ανάμεσα στο σπιτάκι του παγωτατζή και το κάστρο των πειρατών, ενίοτε και μέσα σε αυτά. Μαντάμ, αφήστε το παιδί ήσυχο, σας φοβούνται και τα άλλα παιδάκια. Δεν κοροϊδεύω άλλο, όμως, γιατί είναι γνωστό από καταβολής κόσμου πως ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι.
Θα κλείσω αυτό το κυριακάτικο παραλήρημα με μία θεμελιώδη απορία, που ευλόγως διετυπώθη σήμερα από τη γράφουσα. Στο μεσημεριανό τραπέζι είχαμε χταπόδι στιφάδο (πολύ ωραίο φαγητό, αλλά ο τιτίζης Έλληνας γιος δε θέλει τα κρεμμύδια και έκανε ανασκαφή στο ρύζι κι επειδή βρήκε μια ίνα κρεμμυδιού, έφτυσε ό,τι είχε στο στόμα του και δεν έφαγε και τίποτα). Βάζω, το λοιπό, τη φέτα στο τραπέζι και λέει η αδελφή μου, καλά, με το ψάρι θα φάμε τυρί; Πρώτον, αυτό είναι ένας μύθος ολκής που δεν ευσταθεί με τίποτα και δεύτερον από πότε το χταπόδι είναι ψάρι; Μια άλλη άποψη, η οποία καταγελάστηκε από τους συνδαιτημόνες, είναι πως ό,τι ζει στη θάλασσα, είναι ψάρι. Facepalm. Εσείς τι λέτε; Το χταπόδι είναι ψάρι;

Δεν υπάρχουν σχόλια: