«Αυτό είναι η κόλαση, αφέντη: δύο άνθρωποι μαλωμένοι μες στο σκοτάδι. Το γράφουν τα βιβλία σου αυτό;»

Αχ, αγαπημένοι μου φίλοι, συναγωνιστές και αναγνώστες, εδώ είμαι, δε σας ξεχνώ ούτε κοιμήθηκε η μούσα μου, εμένα με πήρε ο ύπνος, με φάγανε οι συναναστροφές και τα ταξίδια (τα ‘χει πει ο κύριος Μάκης όλα, κάτοικος εθνικής οδού) και γι’ αυτό εξηφανίσθην. Κατοικοεδρεύω στην εξωτική και κοσμοπολίτικη Λαμία, με κάποια μικρά διαλείμματα στην κάπως λιγότερο εξωτική Αθήνα, όπου εγώ περνάω πολύ ωραία όταν πάω για διακοπές, διότι οι περισσότεροι φίλοι μου είναι εκεί, με όλα τους τα παιδιά, και νομίζω πως θα μετοικήσω μόνιμα στην Αθήνα, ω του θαύματος, ναι, εγώ, που έβριζα και καταριόμουν κάθε φορά που πήγαινα. Αλλά, τι να σας πω, αγαπημένοι μου, οι σταθερές είναι για να κουνιούνται και οι απόψεις για να αναθεωρούνται. Και η Αθήνα, άμα έχεις λεφτά, χρόνο, φίλους και αυτοκίνητο, είναι τέλεια. Κι επειδή είμαι πολύ άπλα, που λέει κι η φίλη Ευγενία, τα έχω όλα αυτά ή θα τα έχω του χρόνου το χειμώνα.

Ως τότε, όμως, θα μείνω εδώ, στη Λαμία, στην κάμαρά μου την παιδική, όπου η ζωή τσουλάει τρίζοντας δυνατά, γιατί εδώ είναι όλοι κουφοί και δεν ακούνε. Έχω βραχνιάσει από τις φωνές, αλλά τώρα το έχω μάθει και αρθρώνω μικρές, σύντομες, περιεκτικές φράσεις αρκούντως μεγαλοφώνως. Η δε τηλεόραση παίζει σε ντεσιμπέλ ασύλληπτα για το ανθρώπινο αυτί, πιστεύω πως όπου να ‘ναι, θ’ αρχίσουν να μαζεύονται φάλαινες και δελφίνια έξω από το σπίτι μας, υπακούοντας στο απόκοσμο κάλεσμα που ξεχύνεται από τα παράθυρά μας. Χτες, ακούγαμε το Θεοδωράκη σε dolby stereo surround, παραλίγο να παρεξηγηθούμε από τη γειτονιά, να μας σταμπάρουν ως φιλελεύθερους, όπως γινόταν παλιά με τον άλλον τον Θεοδωράκη-ξέρω, τώρα, βλασφημία θα πείτε, αλλά πότε ισχυρίστηκα εγώ ότι δεν είμαι βλάσφημη;

Κατά τα άλλα, η Λαμία είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πόλη, έχει περίπου 14 εκ. καφετέριες, όλες ίδιες, έχει και κάνα δυο ουζερί, τα οποία τα μετρήσαμε με τις αδερφές μου, όλα. Είναι μια πολύ τυπική επαρχιακή πόλη, τόσο τυπική να φανταστείτε, που ένα ηλιόλουστο μεσημέρι, σε έναν από τους πεζόδρομους του κέντρου, είχε κινητοποιηθεί όλη η πυροσβεστική δύναμη για να σώσουν ένα γατάκι που είχε παγιδευτεί στα ρολά ενός καταστήματος, πιο γραφικός πεθαίνεις, σας λέω.

Πήγα κι άλλη μια βόλτα στη μεγάλη πολιτεία και τώρα που γύρισα, εκτός του ότι χαζεύω με τα ανίψια μου (-μαμά, δε θέλω να φύγει η θεία Κατερίνα, -ούτε εγώ, αγάπη μου, ποιος θα πλένει τα πιάτα μετά;), αποφάσισα να κάνω κι εγώ μια ανασκόπηση, αν κι εμένα αυτή η λέξη μου θύμιζε ανέκαθεν τη λέξη ανασκολοπισμό, αίσχος, και παράλληλα να κάνω μια ευχή για το νέο έτος.

Το 2014 εγώ προσωπικά πρώτον έβγαλα περισσότερα λεφτά, πράγμα που από μόνο του είναι μια μεγάλη πρόοδος, δεύτερον έκανα κι άλλους φίλους, if it is possible, τρίτον έφαγα έναν ηφαιστειακό μύδρο στο κεφάλι, που μου το άνοιξε με κάθε έννοια που μπορείτε να φανταστείτε και τέταρτον διάβασα μερικά πολύ ωραία βιβλία. Οπότε, το 2014 για μένα ήταν τουλάχιστον μια όχι βαρετή χρονιά. Για τα λεφτά δεν έχω τίποτε άλλο να σας πω πέραν του ότι τα ξοδεύω αναιδώς και θα χρειαστώ έρανο ή προκαταβολή από το αγαπημένο μου τουριστικό γραφείο για να πάω το Μάρτιο στο νησί και να πιάσω δουλειά, αλλά what the fuck, τα λεφτά είναι για να τα τρως. Για τους φίλους , αν σας πω, θα κλάψω και δεν το θέλω, οπότε δε θα σας πω, είναι παλιά κινεζική παράδοση, να μην κλαις την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, διότι φέρνει ατυχία. Για τον ηφαιστειακό μύδρο επίσης δε θα σας πω, και επειδή τα έχει πει όλα η Μποφίλιου: παρέα μόνο σας ζητώ, δε θέλω να το συζητώ, αν θέλεις να μιλήσεις, το κάνεις πριν κυλήσεις.

Οπότε θα σας πω για τα βιβλία, είναι γνωστό ότι εγώ μετράω τις μέρες με λέξεις και τα χιλιόμετρα με σελίδες. Φέτος, για μένα ήταν η χρονιά του Ισίδωρου Ζουργού, ο οποίος είναι ένας δάσκαλος που ζει στη Θεσσαλονίκη και στις καρδιές μας. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την Τάνια και τη Θεοδώρα να διαβάζουν την Αηδηνόπιτα το καλοκαίρι στην καλντέρα και κάθε μέρα να ανακαλύπτουν το δυσνόητο και ταυτόχρονα λαγαρό σύμπαν του Ισίδωρου. Οπότε, το καλύτερο βιβλίο του 2014 για μένα, ήταν οι Σκηνές από το βίο του Ματίας Αλμοσίνο. Τι να λέμε τώρα, ο Ματίας Αλμοσίνο έγινε ο κολλητός φίλος όσων διάβασαν αυτό το βιβλίο, ταξίδεψαν μαζί του σε ολόκληρη τη μεσαιωνική και πολύχρωμη Ευρώπη, άκουσαν μαζί του όλες τις ιστορίες του κόσμου, έμαθαν όλα τα γιατροσόφια της γης, περπάτησαν στη Βενετία, τη Βασιλεία, το Σελανίκ, τη Ρωσία, αγάπησαν όλους τους ανθρώπους που αγάπησε αυτός. Ο Ματίας Αλμοσίνο, τι ωραίο βιβλίο, πολύχρωμο, πολυεθνικό, καταιγιστικό.

«Η δίψα του ταξιδευτή είναι άσβεστη, Λουντοβίκο, και οι κοίτες απ’ τις ιστορίες είναι ρηχές, δε φτάνουν, γιατί φλέγεται να συναντήσει το Θεό μέσα από τους δρόμους του κόσμου», είπε ο Ισίδωρος και μας έστειλε αδιάβαστους, που λένε.

Εκτός, όμως, από το Ματίας Αλμοσίνο, έχω για φέτος άλλα δύο βιβλία: Η καρδερίνα και, φυσικά, πως θα μπορούσα εγώ να ζήσω δίχως το Χαρούκι, Ο άχρωμος Τσουκούρου Ταζάκι και τα χρόνια του προσκυνήματός του.

Το πρώτο, της Ντόνα Ταρτ, που όταν εμείς (εγώ κι οι αδελφές μου, δηλαδή) διαβάζαμε Ντόνα Ταρτ, οι υπόλοιποι πηγαίνανε ακόμα είναι πραγματικά συγκλονιστικό, μιλάει για την ιστορία του Θίο, άλυτα δεμένη με την ιστορία ενός (υπαρκτού) ζωγραφικού πίνακα, που απεικονίζει μια καρδερίνα. Τεράστιο, αλλά διόλου βαρετό, συναρπαστικό και άνευ προηγουμένου. Κι ο Τσουκούρου Ταζάκι; Ε, τι να λέμε τώρα, Χαρούκι, τα βιβλία του θυμίζουν ήσυχα ρυάκια το φθινόπωρο σε έναν πράσινο, υγρό, σκοτεινό και φιλικό κήπο ζεν. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή;

Μιλάμε για το άτομο που έχει γράψει τη φράση :«Η κουζίνα γέμισε από τη μυρωδιά του καφέ. Μυρωδιά που χωρίζει τη μέρα από τη νύχτα.» και σ’ αυτές τις λέξεις, πράγματι, χώρισε τη μέρα από τη νύχτα.

Αγαπώ τα βιβλία, όλα, έχω ζήσει χίλιες ζωές με τα βιβλία και θα ζήσω άλλες τόσες κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Εύχομαι, το λοιπό, για το 2015, να συνεχίσω έτσι και να διαβάσω ακόμα μερικά όμορφα βιβλία κι εύχομαι να έρθει σε όλων σας τις ζωές ένας έρωτας καταιγιστικός σαν τη ζωή του Ματίας, ήσυχος και ταυτόχρονα πολυεπίπεδος σαν τις ιστορίες του Χαρούκι και φωτεινός σαν τα κίτρινα φτερά της καρδερίνας. Επίσης, εύχομαι το 2015 να γελάσουμε όσο δε γελάσαμε όλες τις υπόλοιπες χρονιές, να πονέσουν οι κοιλιές μας από τα γέλια.

Σας αγαπώ όλους και μου λείπετε-και να περάσετε όμορφα απόψε, να προσέχετε να μη θαφτείτε από τα χιόνια. Χαρούμενη, χρυσή Πρωτοχρονιά από τον Αη Βασίλη με το λαούτο.