Ε, να, εδώ, τα λέμε.

Λοιπόν, έχω ανοίξει το βιντεάκι με τη γυμναστική να με περιμένει, διότι δε σας έχω πει, αλλά ξεκίνησα το φθινόπωρο (που φθίνουν οι οπώρες και αυξάνουν οι θλίψεις) ένα challenge, δηλαδή ένα πρόγραμμα γυμναστικής 90 ημερών, το οποίο έχω τηρήσει με ευλάβεια ως τώρα, αλλά σήμερα, που είναι, η Παναγιά μαζί μου, η 80^η μέρα, εμένα με έχουν φάει οι συναναστροφές κι έχω ανοίξει, όπου λέτε, το βιντεάκι και προσπαθώ να σηκωθώ να το κάνω το ρημάδι κι η έρμη μάνα έρχεται κάθε τόσο και με ρωτάει «τελείωσες, παιδί μου, τη γυμναστική;» γιατί θέλει να πλύνει τη βεράντα αλλά δε μπορεί να πλύνει τη βεράντα χωρίς εγώ να έχω κάνει ντους, αντιλαμβάνεστε, οπότε τώρα της λέω, πλύνε, μανούλα, τη βεράντα, διότι μου ήρθε και όρεξη να γράψω και πάει η γυμναστική περίπατο. Ας πάρω μια ανάσα τώρα.

Καταρχάς, έχω σήμερα να δηλώσω πως είδα μια παλιά φωτογραφία στο facebook, όπου σχολίαζαν η Ρενάτα κι η Ελένη και ήθελα να κλαίω, γιατί μου λείπουνε και οι 2 πάρα πολύ, αλήθεια. Θυμήθηκα που καθομάστι (λαμιώτικη ντοπιολαλιά) στην κουζίνα μας στην Κέρκυρα και τρωγοπίναμε εμείς κι η Ελένη κάπνιζε αρειμανίως και γελούσαμε. Επίσης, θέλω να δηλώσω πως είμαι ευτυχής και ευλογημένη που τις έχω, κι αυτές και όλους τους άλλους.

Και μετά από αυτά τα δακρύβρεχτα, ευπειθώς αναφέρω πως αύριο βγαίνω στους δρόμους. Ξεκινάω μαθήματα οδήγησης. Πιάνω τιμόνι στα χέρια μου. Ελπίζω μόνο, που λέει κι η Βιβή, να μη σκοτώσω κάναν άνθρωπο. Υποψιάζομαι πως μετά από μένα, ο δάσκαλος θα συνταξιοδοτηθεί πρόωρα. Θα σας κρατώ ενήμερους για την πρόοδό μου. Το απώτερο και, για μερικούς, σατανικό σχέδιό μου είναι το Μάρτιο να πάω στη Σαντορίνη με αυτοκίνητο-βέβαια, έχω δύο βασικά άγχη: πως θα το βάλω στο καράβι χωρίς να βουλιάξει το ίδιο το καράβι και πως θα ανέβω τον Αθηνιό (όπου Αθηνιός είναι το λιμάνι της Σαντορίνης με έναν δρόμο που ομοιάζει με ειδική διαδρομή). Για το καράβι, μου είπανε πως έχει εκεί ανθρώπους του καραβιού που σε βοηθάνε-ε, και, τι; Θα πάω εγώ στο μούτσο και θα του πω, συγγνώμη, μου το βάζετε λίγο στο καράβι; Θα έχουμε πρόβλημα. Και για τον Αθηνιό, το έχω αποφασίσει, τόσοι οδηγοί εκεί πέρα, θα πάρω έναν τηλέφωνο, να έρθει να το ανεβάσει, μη σας πω, θα το αφήσω στο λιμάνι μέχρι τον Οκτώβριο που θα ξαναφύγω, α, ωραίο αυτό, τώρα το σκέφτηκα. Το σίγουρο είναι ότι θα γελάσουμε.

Ακόμα ένα θα σας πω και θα πάω επιτέλους να κάνω τη γυμναστική μου (ντους, βεράντα, κλπ), σήμερα, παιδιά μου, βρέθηκα μπροστά στο θησαυρό του Σολομώντα. Η αδελφή του νονού μου, ναι, ξαναδιαβάστε το, η αδελφή του νονού μου, έκλεισε τη μπουτίκ ρούχων που είχε και μας έστειλε μία απίθανη ποσότητα υφασμάτων, χειμωνιάτικα, καλοκαιρινά, πουά, ριγέ, λινά, παρδαλά, δαντέλες, κουμπιά, μιλάμε όμως για μια απίθανη ποσότητα, καταλαβαίνετε, εγώ έπαθα ντελίριουμ τρέμενς, άνοιγα τα υφάσματα, τα τυλιγόμουνα, οραματιζόμουνα φουστάνια και κολιέ, δε μπορώ να σας περιγράψω, μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, θα ράβω μέχρι την άνοιξη. Ήθελα να βγάλω και μια φωτογραφία, να σας δείξω, αλλά θα τα δουν οι αδερφές μου και θα προλάβουν τα καλά, ενώ τώρα θα διαλέξω εγώ πρώτη.

Έτσι που λέτε. Τώρα, μόλις τελείωσε η βεράντα, οπότε θα διακόψω το παραλήρημά μου και θα πάω επιτέλους να κάνω γυμναστική. Να μην επαναλαμβάνομαι, σας αγαπώ όλους και μου λείπετε.