Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Έχουμε πάθει κάτι άσχημο.



Εδώ, στο σπίτι που μένω στη Θεσσαλονίκη (διότι έχω διάφορα σπίτια που μένω σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, καθώς πάνω που νόμιζα πως είχα φτάσει επιτέλους στο Σπίτι, καποιανού του γύρισε η βίδα και ξεσπιτώθηκα για άλλη μία φορά, αλλά, είπαμε, αυτό είναι άλλο θέμα, άλλο άρθρο, άλλη ζωή), Εγνατία(ς) 75 με Αγίας Σοφίας, η φράση αυτή είναι σήμα κατατεθέν. Τουλάχιστον 5 φορές τη μέρα παθαίνουμε εμείς ή κάποιος άλλος κάτι άσχημο, που σημαίνει ότι παραξενευόμαστε ή χαιρόμαστε ή στενοχωριόμαστε πολύ με κάτι. Γενικώς, το σπίτι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον: είναι μεγάλο (πολύ), έχει ωραίο παλιομοδίτικο γυαλιστερό παρκέ, τέλεια κουζίνα, άπειρες ντουλάπες, δύο συγκατοίκους (τώρα 3) και συνέχεια κόσμο. Τώρα, που μόλις ήρθε μία από τις συγκατοίκους, έχει και ωραία κουλουράκια, απ’ ότι ακούω. 

Σ’ αυτό το σπίτι, νιώθω λες και είμαι σε ταινία, άνθρωποι μπαινοβγαίνουν, είναι σε μια μεγάλη παλιά πολυκατοικία στο κέντρο μιας μεγάλης παλιάς πόλης, τρώει ο καθένας ότι θέλει όποτε θέλει, είναι γεμάτο με χρωματιστά πράγματα και παπούτσια κι έχει κι έναν φοίνικα στο μπαλκόνι. Με τα κορίτσια εδώ περνάμε πολύ ωραία, αυτές φεύγουν για τις δουλειές τους κι εγώ χαζεύω με το καινούργιο μου έξυπνο κινητό, κάνω κάνα φαγητό και τρώω τα λεφτά της σεζό, είπαμε, σε καφέδες και ταβέρνες.
Μερικές φορές φλερτάρω με την ιδέα να γυρίσω πίσω στη Σαντορίνη, εγώ, τα βράχια κι οι Κινέζοι, αλλά μετά από λίγο πετάγεται μπροστά μου ένα H&M και ξεχνιέμαι. Πήγα μια φορά για τρέξιμο στην παραλία κι είναι τόσο όμορφα, έχει κι έναν ξύλινο διάδρομο δίπλα στο νεράκι και δεν πονάνε τα γόνατα στα τσιμέντα, πήγα και μ’ ένα σχολειό να του κάνω μια ξενάγηση στην Αρχαία Αγορά κι άρχισα να τους λέω για το Ακρωτήρι, μεγάλη επιτυχία. Συνάντησα τις αγαπημένες μου ξεναγίνες της Θεσσαλονίκης και τους περιέγραψα πως ζούμε, τρώμε και ντυνόμαστε στο νησί κι ακόμα γελάνε, νομίζω. Περιμένω να πάω στη μεγάλη πολιτεία και να δω όλους μου τους φίλους, που είναι άπειροι παρεμπιπτόντως, πραγματικά, δεν ξέρω αν θα προλάβω να τους δω όλους από μία φορά και να ζουζουνίσω και αρκούντως με το μωρό της Βίβιαν (η φράση αυτή, το μωρό της Βίβιαν, από μόνη της είναι κάτι το ισοπεδωτικό). Προσπαθώ και να μη σκέφτομαι, παράλληλα, αλλά αυτό δεν είναι και πολύ εύκολο-για τα δύσκολα είμαστε, όμως.
Επίσης, τώρα που το ξαναδιαβάζω, παρατηρώ ότι μιλάω συνέχεια στο πρώτο πρόσωπο, εγώ τα κάνω όλα, με συμπαθάτε κιόλας, δεν είμαι τόσο εγωκεντρικό άτομο, αν και δεν ξέρω γιατί θεωρείται πια τόσο μεμπτό να είσαι εγωκεντρικό άτομο, απλά τον τελευταίο καιρό νομίζω ότι γενικώς έχω στραφεί προς τα μέσα μου, λίγο ξαποσταίνει ο εξωστρεφής ξεναγός κι αφήνει χώρο στον εσωστρεφή αρχαιολόγο, αλλά λίγο μόνο, πολύ συντομότερα απ’ όσο θα θέλαμε, ξανά προς τη δόξα θα τραβήξει. Κάποτε, θα σας μιλήσω για αυτό που αν έγραφε ο Στίβεν Κινγκ αντί για μένα, θα το ονόμαζε Η Μεγάλη Δυστυχισμένη Στιγμή, αλλά θέλω ακόμα λίγο χρόνο.
Ως τότε, θα διαβάζω Το Θόλο του Στίβεν Κινγκ και θα παρηγοριέμαι.
Ως συνήθως, σας αγαπώ όλους και μου λείπετε. Οι εδώ, οι εκεί, οι πολύ προσωπικοί.

2 σχόλια:

Calliope είπε...

Μοιάζει σαν να μένεις σε χόστελ... Η φωτογραφία πάντως δείχνει γουστόζικο σπιτάκι!

Κατερίνα είπε...

Καλλιόπη, αγαπημένη, είσαι η μόνη που σχολιάζει στο ιστολόγιο, ως σοβαρή αναγνώστις που είσαι. Επίσης, εντάξει, δεν είναι τόσο χύμα όσο ακούγεται, πραγματικά.