Αλλάζω παράγραφο.

Εδώ, fighting her, που λέμε κι οι αγγλομαθείς, κάθομαι στην Εγνατία 75 και βλέπω τα αυτοκίνητα να περνούν όπως τα χρόνια και φωτογραφίζω τα δέντρα, διότι είχα πολύ καιρό πραγματικά να δω δέντρα και νομίζω ότι είχα ξεχάσει πως είναι, οπότε βγάζω τώρα καμιά φωτογραφία (εννοείται με το καινούριο τηλέφωνο-δώρο-μίνι υπολογιστή-καφετιέρα) για να τα έχω να τα βλέπω, να μην τα ξαναξεχάσω.

Έχω πάρα πολλά να πω, πάντα έχω πολλά να πω, το θέμα είναι ποιος με ακούει αλλά δεν θα το θίξω τώρα αυτό, 4 χρόνια πάνε πια κι αυτό το ιστολόγιο παραμένει άσημο, ταπεινό και καταφρονεμένο και περισσότερο ένας τρόπος να μαθαίνουν οι φίλοι μου τα νέα μου, παρά οτιδήποτε άλλο. Δε θα τα παρατήσω, όμως, όχι, κάποτε θα αναγνωριστεί το συγγραφικό μου ταλέντο.

Ως τότε, να, θα μιλήσω για όλα αυτά που έχω να πω, επειδή όμως είναι πολλά, όπως προείπα, θα γράψω μια παράγραφο για το καθένα και συγγνώμη αν παραμελήσω κάποια.

Καταρχάς, έφυγα από το νησί-όχι αμετάκλητα, ελπίζω. Αυτό που, όπου πάω, αγαπάω το μέρος και μετά που φεύγω μου λείπει, δεν ξέρω που θα καταλήξει. Μάζεψα τα πράγματά μου, φόρτωσα το ηρωικό πορτοκαλί πτώμα, αποχαιρέτησα όλους μου τους φίλους και τους συνεργάτες σε ατελείωτα δείπνα και γεύματα, μπήκα σε ένα μεγάλο καράβι κι έφυγα με το κεφάλι μου ψηλά και την ψυχή στα πόδια. Πριν φύγω, παρέστην σε ένα αποχαιρετιστήριο δείπνο, όπου συνέβησαν διάφορα ευτράπελα και υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα, τα οποία μετά από χρόνια θα εκδώσω σε ένα βιβλίο σχετικό με την ιστορία του τουρισμού στη Σαντορίνη. Αλήθεια λέω, καταρχάς, είχα την ευκαιρία να είμαι ανάμεσα στην παλιά φρουρά πρακτόρων και ξεναγών του νησιού, μεγάλη τιμή για ένα άβγαλτο φυντάνι σαν και του λόγου μου, κι αυτά τα πράματα, ξέρετε, σε σημαδεύουν. Μετά από αυτό το δείπνο, παρέστην σε ένα γεύμα, με συνδαιτυμόνες τους πιο στενούς και αγαπητούς συνεργάτες και ομολογώ ότι έφυγα απ’ εκεί βαθύτατα συγκινημένη, που έλεγε κι εκείνος ο άλλος. Είμαι τυχερή, διότι στη βραχονησίδα γνώρισα πολλούς και πολύ καλούς ανθρώπους. Όπως αντιλαμβάνεστε, παραλίγο να μη με βάλουν στο καράβι, λόγω υπέρβαρου. Τελικά, δωροδόκησα ένα μούτσο και με βάλανε. Στην καμπίνα, που σοφά είχα κλείσει, κοιμήθηκα σαν το τούβλο.

Πριν μπω στο καράβι, ωστόσο, εκτός από το νησί, αποχαιρέτησα και περίπου 10 χρόνια από τη ζωή μου. Στη συνέχεια, αποχαιρέτησα το σπίτι-ιατρείο, τον κύριο Μάκη, τον Παύλο, την Κατερίνα και την Έλενα και επισήμως, καρτερικά και ψύχραιμα εχρίσθην κάτοικος εθνικής οδού. Γι’ αυτό, επειδή μία παράγραφος δεν αρκεί, όπως δεν αρκεί κι ο Νείλος να τον ξεπλύνει, θα γράψω ένα άλλο άρθρο. Ίσως. Κάποτε.

Η άλλη παράγραφος αφορά μια ταινία που γυρίστηκε από έναν σκηνοθέτη με αστείο όνομα και χαριτωμένο μούσι και στην οποία συμμετείχε και το αδέρφι μου, με μεγάλη επιτυχία. Σίγουρα φορούσε το καλύτερο φόρεμα σε όλη την ταινία κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Να πάτε να τη δείτε, οπωσδήποτε, και όχι, δεν είναι η πρωταγωνίστρια-όχι ακόμα, τουλάχιστον! Η ταινία μιλάει για μια κοπέλα που έχει ζήσει, όπως λέει κι η ίδια, μια μάταιη ζωή και μια μέρα τα βροντάει όλα και, όπως είπε κι η συγκάτοικος αδερφής, βλέπεις αυτές τις ζωές και λες μια χαρά είμαστε. Θα είμαι ολιγόλογη σε αυτή την παράγραφο, διότι θα αφήσω το Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο να κάνει τη δουλειά του και τα ταλέντα να λάμψουν απρόσκοπτα.

Τα άλλα που έχω να πω είναι ότι βαριέμαι φριχτά να ξαναδιαβάσω και να δουλέψω, τι βλασφημία, Θεέ των ξεναγών, αλλά θα το κάνω, επίσης, περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να περάσω ένα μήνα στη μεγάλη πολιτεία και να ζουλήξω το καινούργιο μωράκι στη ζωή μου και να ξοδέψω τα λεφτά μίας σεζό σε καφέδες και ταβέρνες και περιμένω με εξίσου μεγάλη ανυπομονησία να περάσω άλλον ένα μήνα στο άλλο νησί και να κάθομαι με την Ελένη στο Bristol και εγώ να βρίσκω ωραίους τους πάντες κι αυτή να τους βρίσκει όλους μαλάκες. Έχω, επίσης, να πω ότι το επάγγελμά μας πάει κατά διαόλου και οι ξεναγοί, επίσης, όσο πάνε και χαζεύουν, οπότε αναπόφευκτο να πάει το επάγγελμα κατά διαόλου. Με τα συνδικαλιστικά, ωστόσο, δεν έχει έρθει ακόμα η στιγμή να ασχοληθώ… Αυτή η τελευταία παράγραφος είναι σύντομη, γιατί με περιμένει η Όλγα.

Λοιπόν, αυτά. Τώρα που είμαι εδώ, μου λείπετε όλοι εσείς που είστε εκεί και σας αγαπώ, κι ας έχει μικρύνει λίγο η καρδιά μου, νομίζω.