Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Καλημέρα, κι αν δε σας ξαναδώ, καλησπέρα και καληνύχτα.



Ξανάρθα!
Λοιπόν, καταρχάς, η τραγωδία μας συνεχίζεται, εκεί που είπαμε θα φύγουμε από τη βραχονησίδα, να δούμε κάνα δέντρο, που ’χει μαυρίσει το μάτι μας, πάρε άλλη μια βδομάδα δουλειά, να γουστάρεις, διότι οι Γάλλοι δεν έχουν τελειωμό και γενικώς οι τουρίστες δεν έχουν τελειωμό, ρε, θα χιονίσει, ρε, θα ‘ρθει ο Αη Βασίλης κι εμείς ακόμα «the most beautiful island of the world».
Επίσης, έχω εδώ έναν γείτονα πολύ καψουρεμένο, μιλάμε, το παιδί έχει πάθει μεγάλη ζημιά, νυχθημερόν ακούμε όταν έχω εσένα και να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμή σου, αυτό που με κυνηγάνε οι καψουρεμένοι γείτονες, μήπως να το προσέξω: θα ξεχάσω την Κέρκυρα, που ο απέναντι άκουγε περίπου 14 φορές κάθε απόγευμα επί 2 μήνες εκείνο το σιχαμένο «Κοίτα τι έκανες»;
Τώρα που θυμήθηκα την Κέρκυρα, θυμήθηκα και που πήγαινα σε διάφορες εκδηλώσεις εκεί, διότι στην Κέρκυρα ήμουν και μία προσωπικότητα του νησιού, κοτζαμάν αρχαιολόγος στο Μουσείο Ασιατικής Τέχνης, εδώ είμαι ένα τίποτα, μια ταπεινή και καταφρονεμένη ξεναγίδα, που λεν κι οι οδηγοί, κι ούτε καν από τις καλές. Αλλά, πήγα, ωστόσο, σε μια ημερίδα κι εδώ χτες, όπου βέβαια, μέχρι να πάμε στην ημερίδα είχε πάει 8 η ώρα κι είχε γίνει νυχτερίδα, όπως πολύ πετυχημένα παρατήρησε κι η φίλη Θεοδώρα. Η ημερίδα είχε ως θέμα και στόχο τη στήριξη του αρχαιολογικού χώρου του Ακρωτηρίου, που, ομολογουμένως, είναι ένας χώρος που χρειάζεται στήριξη, διότι, είναι παρατημένος στο έλεος του Θεού, του φαντάσματος του Μαρινάτου και των ξεναγών. Γινόταν, το λοιπό, και μία κλήρωση στην ημερίδα, με πλούσια δώρα, και περάσαμε μία εβδομάδα πουλώντας (αναμετάξυ μας, μη φανταστείτε) λαχνούς. Αφού πουλήσαμε και τους τελευταίους λαχνούς, πήγαμε στην ημερίδα, ακούσαμε την ομιλία του κυρίου Ντούμα, εγώ κοπάνησα το κεφάλι μου σε ένα τοιχάκι από πάνω μου κι έγινα ρεζίλι σε κάτι συντηρητές που καθόντουσαν δίπλα μας και μετά πήγαμε να φάμε σουβλάκια γιατί μας είπανε ότι τα έσοδα από τα σουβλάκια θα πηγαίνανε κατευθείαν στη στήριξη του Ακρωτηρίου. Εκεί που τρώγαμε τα σουβλάκια, εγώ παρατήρησα κάτι αναρχοαυτόνομους και πρώτον σκιάχτηκα, διότι ήμαρτον, Παναγία μου, και στη Σαντορίνη αναρχοαυτόνομοι, και δεύτερον ξεράθηκα στα γέλια, διότι σκέφτηκα τι τραγωδία να είσαι αναρχοαυτόνομος και να σε ρίξει η μοίρα σου στη Σαντορίνη. Τουλάχιστον στην Κέρκυρα είχε κάτι κορφοβούνια και κάτι παραλίες, πηγαίνανε, είχε και κάτι καφενεία, κάτι καταγώγια, καμιά πλατεία με γρασίδια, κάτι γινότανε, εδώ που είναι όλα στην τρίχα, όχι καφενείο, ούτε καρέκλα ξύλινη δε βρίσκεις, τι διάτανο κάνουνε οι αναρχοαυτόνομοι; Πάνε στις ημερίδες για το Ακρωτήρι, είναι η απάντηση. Όσο για την κλήρωση, εγώ δεν κέρδισα τίποτε, η Ευγενία κέρδισε 3 λιθογραφίες, που αναρωτιόμαστε γιατί τις λένε λιθογραφίες, αφού είναι ζωγραφιές και διάφοροι άλλοι κερδίσανε κυρίως παντόφλες cocomat.
Μετά, ξύπνησα να πάω στη δουλειά κι ήταν πάλι καλοκαίρι, εδώ ζούμε στη χώρα του Ποτέ Ποτέ, να το ξέρετε, καμιά φορά νιώθω πως δεν είναι εδώ η πραγματική ζωή, ζούμε σε ταινία, να μου το θυμηθείτε, μια μέρα θα το καταλάβουμε, όπως το κατάλαβε κι ο Τζιμ Κάρεϊ στο Τρούμαν Σόου.
Σας αγαπώ και μου λείπετε όλοι, εσείς και τα μωρά σας, τώρα ακόμα πιο πολύ.

Δεν υπάρχουν σχόλια: