Σε ένα βιβλίο του ο Λένος Χρηστίδης (τον
ξέρετε; Όχι; Να τον μάθετε πάραυτα) περιέγραφε ένα μελλοντικό κόσμο, όπου όλοι
είχανε εμφυτευμένο ένα τσιπάκι στον εγκέφαλο, το οποίο, με το που ξυπνούσες,
διοχέτευε αυτομάτως στον εγκέφαλό σου και στις ακουστικές σου οδούς όλα τα νέα
κι όλες τις πληροφορίες της ημέρας, σα μια καταιγίδα από πληροφορίες, ένα ασταμάτητο
βουητό. Καμιά φορά, ξυπνάω και νιώθω κι εγώ έτσι, περιμένω να συνειδητοποιήσω
εκ νέου ολόκληρο τον κόσμο και τότε μία είδηση χτυπάει το συνειδητό μου σαν
ηφαιστειακός μύδρος από το 1620 π.Χ. και δε μένει εκεί, παρά κατεβαίνει στο
λαιμό μου και κάθεται όλη μέρα εκεί, ένας σκληρός κόμπος, ένα ψίχουλο θλίψης
που δεν κατεβαίνει με τίποτα παρακάτω.
Ξυπνάω και σηκώνομαι, συνεχίζω κανονικά,
έχω ξεκινήσει κι ένα πρόγραμμα γυμναστικής 90 ημερών, πάω στις ξεναγήσεις μου,
γκρινιάζουμε όλοι μαζί και περιμένω να φύγω από αυτό το μέρος του κόσμου
επιτέλους. Αλλά, ο κόμπος εκεί.
Κατά τα άλλα, δεν έχω και πολλά να σας πω,
όχι μόνο εγώ, όλοι μαζί περιμένουμε να φύγουνε, να πάνε αλλού, εδώ χειμώνιασε,
κοντεύει να χιονίσει, δεν έχουνε σπίτια αυτοί οι άνθρωποι;
Ομολογώ πως δεν ξέρω αν έχω το ψυχικό
σθένος να συνεχίσω να γράφω στο ιστολόγιο, ειλικρινά θα προσπαθήσω, αλλά δεν
υπόσχομαι. Και μένα θα μου λείψετε. Και σας αγαπώ όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου