Ιστορίες από την κρύπτη.

Εδώ είμαι, αγαπημένοι, στο μικρό μου κόσμο, με τα τουριστάκια που είδανε στην τηλεόραση riots in Greece και αγχώθηκαν για το αεροπλάνο τους κι όταν κατάφερα να τους εξηγήσω, με τα φτωχά αγγλικά μου, τι συνέβη, βάλανε τα κλάματα για το εθνικό κανάλι και με τους οδηγούς-σας έχω πει ότι δεν έχω κοινωνική ζωή, έτσι; Μόνο με τους οδηγούς των λεωφορείων μιλάω, οι οποίοι, βέβαια, αποτελούν ειδική κοινωνική ομάδα που χρήζει ανάλυσης, πιστεύω και μεταπτυχιακή εργασία σηκώνουν οι οδηγοί τουριστικών λεωφορείων στην Ελλάδα, που είπα σε έναν προχτές αυτό που κυκλοφορεί για την ΕΡΤ, "βρε ζώα, πλύσιμο τισέρτ είπα, όχι κλείσιμο της ΕΡΤ" και με κοίταζε σα χάνος, δεν αντελήφθη το αστείον. Ο ίδιος, βέβαια, μου έκανε παράπονα πως όταν είμαι με τους άλλους οδηγούς φοράω φούστα, ενώ μ' αυτόν φοράω μόνο παντελόνι-αντιλαμβάνεστε, αυτοί, είμαι σίγουρη, ξέρουνε και τι χρώμα βρακί φοράω.
Εκτός από αυτά τα ευτράπελα, έχω κι άλλα να σας πω, να, χτες, για παράδειγμα, έχουμε σταματήσει με τα τουριστάκια σε μια ειδυλλιακή κατίμαυρη (because of the volcanic origin, you see) παραλία για φαγητό και μπάνιο κι εγώ έχω πέσει με τα μούτρα σ' ένα σουβλάκι κοτόπουλο και βλέπω τη σύζυγο ενός Τεξανού, που είχε την ατυχία να είναι ασιατικής καταγωγής, να έρχεται έντρομη και ουρλιάζοντας. Μου κάθεται, παιδιά μου, το σουβλάκι κοτόπουλο στο λαιμό, χάνω 10 χρόνια απ' τη ζωή μου και λέω, πάει, κάποιος πέθανε, κάτι έγινε, κάποιος πνίγηκε κι ίσαμε να κατέβω στην παραλία κόντεψα να μείνω εγώ. Και πάω στην παραλία και ανακαλύπτω πως είχανε βγει περιπολία οι του λιμενικού για να μαζέψουνε τους παράνομους Κινέζους μασέρ και παραλίγο να μπουζουριάσουνε τον πελάτη μου, διότι είχε σκιστά μάτια κι είχε σκύψει πάνω από τη γυναίκα του. Μεγάλη επιτυχία; Και να τους λέει ο έρμος Τεξανός πως, όχι, δεν είμαι Κινέζος, κι αυτοί εκεί, να του έχουνε γυρίσει το χέρι πίσω από την πλάτη και να τόνε τραβολογάνε, αφού δεν του χώσανε και καμιά μπουνιά δηλαδή, τυχεροί είμαστε.
Με τα πολλά, λύεται η παρεξήγησις, όχι, παιδιά, δικός μας είναι, αφήστε τον, και γυρνάμε όλοι στα φαγητό μας, ποιό φαγητό, δηλαδή, που μου είχε κοπεί η όρεξη κι ο Τεξανός να ωρύεται "μα, μοιάζω εγώ με Κινέζο μασέρ;", ο κύριος Νίκος (από το γραφείο μου) να έχει βρίσει θεούς, δαίμονες και το λιμενικό ολόκληρο και οποία η θέσις μου; Εξήγησα στον Τεξανό την κατάσταση, έβρισα κι εγώ από μέσα μου την αμορφωσιά (συγγνώμη, είσαι λιμενικός στη Σαντορίνη και δε μιλάς Αγγλικά; Στα τρένα, τουλάχιστον) και τη μαλακία, ζήτησα συγγνώμη και στο τέλος τους έμαθα να λένε "είμαι αθώος" στα ελληνικά, γιατί μάλλον θα το χρειαστούνε, εδώ που ήρθανε.
Έλεος, έτσι; Ωραία, βγήκες να μαζέψεις τους παράνομους, μπράβο, πολύ καλά, πριν βγεις να κάνεις αυτές τις ηλίθιες επιχειρήσεις σκούπα, φαράσι, σφουγγαρίστρα και δεν ξέρω γω τι άλλο, έχε έναν καλό έλεγχο της παραλίας γενικώς και καθημερινώς και μην έρχεσαι να μου το παίξεις Ράμπο μια φορά την εβδομάδα. Κι επίσης, ξαναλέω, είσαι λιμενικός στη Σαντορίνη, έτσι, στη Σαντορίνη, μιλάμε παγκόσμιος προορισμός κι έτσι, και δε μιλάς Αγγλικά; Γιατί; Γιατί; Πως γίνεται; Παράλογο; Δεν απαντά. Άρα λογικό. Τέλος, ωραία, οκ, είναι παράνομος μασέρ, είσαι σίγουρος και θέλεις να τον μαζέψεις. Πρέπει να προσφέρεις στον επισκέπτη που έχει έρθει κι έχει πληρώσει κάνα δυο τρία χιλιάρικα από την Αμερική και τον Καναδά, χώρια όλα τα ωραία του λεφτάκια που έρχεται να σου αφήσει, εσύ, πρέπει να του δώσεις αυτή τη συγκεκριμένη εικόνα, του μπάτσου να γυρίζει το χέρι ενός Ασιάτη πίσω από την πλάτη; Αυτή τη συγκεκριμένη εποχή; Γιατί, ξανά; Γιατί;
Τι να πω, έχω κι εγώ καμιά φορά, κάτι απορίες παράλογες. Λοιπόν, αυτά τα ωραία συμβαίνουν εδώ στη Σαντορίνη. Βέβαια, μετά πάμε στην Οία το βράδυ για το ηλιοβασίλεμα και τα ξεχνάμε όλα, τρώμε και κάνα κιουνεφέ στο Μελένιο και σιάζουν όλα, να ξέρετε. Σας φιλώ, πάω να βολτάρω στην καλντέρα και να σώσω ανυποψίαστους τουρίστες από τα νύχια μοβόρων λιμενικών.