Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Περεστρόικα.



Καλά, η τεμπελιά του ανθρώπου δεν έχει όρια. Πίνω καφέ και τρώω ψωμί με τη μαρμελάδα της θείας της Βίβιαν, αντί να διαβάσω, να καθαρίσω ή έστω να πλύνω τα πιάτα ή να κάνω μπάνιο-όχι, τρώω μαρμελάδα.  Παράλληλα, χαζεύω στα craftosites μου και σκέφτομαι ότι έχω μαζέψει τόσα crafts to do, που πρέπει να μην ξανανοίξω το κραφτγκαουκερ (μια εξαιρετική σελίδα για χειροτεχνίες, τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους τους κραφτερς αναγνώστες, αν και φαντάζομαι πως θα την ξέρετε ήδη) για κάνα δίμηνο μπας και προλάβω να τα φτιάξω όλα αυτά. Δεν υπάρχει, βέβαια, περίπτωση, διότι δεν υπάρχει χρόνος ούτε για φτύσιμο, όχι για χειροτεχνίες. Αλλά που θα πάει, θα έρθει μια στιγμή και για μένα στη ζωή μου που θα μπορώ ανεμπόδιστα να αφοσιωθώ στη χειροτεχνία και τη ραπτομηχανή μου, η οποία έχει κλειδωθεί προς το παρόν σε ένα ντουλάπι όπου την καταπίνει το σκοτάδι της αχρησίας και της ανυπαρξίας, διότι το δωμάτιο που έραβα έχει μεταβληθεί σε γιαπί.
Επειδή εμείς το έχουμε χούι, κάθε φορά που χειμωνιάζει και πιάνει ο μαύρος ψόφος (αναρωτιέμαι καμιά φορά, αν υπήρχε έστω κι ένας έρμος αλλοδαπός που μαθαίνει ελληνικά και διαβάζει ελληνικά ιστολόγια για να συνηθίσει τη γλώσσα, όπως κάνω εγώ με τα αγγλικά και τα γαλλικά και τα bloody ρώσικα, κι έπεφτε ο προαναφερθείς έρμος στο δικό μου και διάβαζε για το μαύρο ψόφο, πχ, τι γνώμη θα σχημάτιζε για τα ελληνικά; ‘Η για μένα; Επίσης, έχω να πω ότι βρήκα κι ένα φιλανδικό ιστολόγιο για χειροτεχνίες, πολύ ωραίο, μήπως να μάθω φιλανδικά; Φαίνονται γοητευτικά.), να ξεκινάμε οικοδομικές εργασίες στο σπίτι, αποφασίσαμε πως τώρα είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να αλλάξουμε κουφώματα. Αλλά επειδή θέλουμε στη θέση ενός από τα κουφώματα να χτίσουμε έναν τοίχο, έπρεπε να βγάλουμε τα παλιά κουφώματα και να χτίσουμε τον τοίχο πριν έρθουν να πάρουν τα μέτρα για τα καινούργια κουφώματα. Αυτή η ενέργεια είχε σαν αποτέλεσμα να έχουμε στον τοίχο μια τρύπα σε σχήμα μπαλκονόπορτας ακριβώς δίπλα σε μία άλλη σε σχήμα παράθυρου. Αυτός ο τοίχος είναι της κουζίνας, η οποία ευτυχώς απομονώνεται από το υπόλοιπο σπίτι με δύο πόρτες, οπότε δεν κοιμόμαστε μέσα στην παγωνιά. Φτιάχνουμε καφέ, όμως, μέσα στην παγωνιά-με παλτό και κασκόλ. Αφού, για να πιούμε νερό, περιμένουμε, περιμένουμε μέχρι να κορακιάσουμε, γιατί πρέπει να ντυθούμε πλήρως για να πάμε στην κουζίνα και βαριόμαστε. Προχτές, ο Γιάννης ήθελε να φτιάξει κρέπες και φόρεσε τις πυτζάμες του, 2 ρόμπες κι ένα μαύρο γούνινο καπέλο του ρώσου, το οποίο στην πραγματικότητα προορίζεται για την αδελφή μου (να τη δω να φοράει το καπέλο του κοζάκου και να βγάζει βόλτα τα μωρά στη Λαμία και τι στον κόσμο-δεν είναι και πρώτο μπόι το αδέλφι, με το καπέλο θα είναι σα βελανίδι πρώιμο, απ' αυτά με τις τρίχες), και μπήκε στην κουζίνα να φτιάξει τις κρέπες. Έχει και κάτι μούσια σαν του Σουλεϊμάν τα οποία ενοποιούνται με το καπέλο, αντιλαμβάνεστε. Όταν ήρθε ο Παύλος και τον είδε, κόντεψε να μείνει στον τόπο από τα γέλια. Να, κάτι τέτοια γίνονται και μας παρεξηγεί ο κόσμος ότι είμαστε περίεργοι, ο κόσμος, ποιος κόσμος, ο Παύλος δηλαδή, και λέει ότι γι’ αυτό μας θυμούνται όλοι ενώ εμείς δε θυμόμαστε κανέναν. Διότι, λέει ο Παύλος, που είναι σαν τη Ράνια, έχει μια θεωρία για όλα, το τσίρκο δε θυμάται ποιος ήρθε να το δει, ενώ όλοι θυμούνται που πήγαν να δουν το τσίρκο. Αντιπαρέρχομαι.
Χτίζει, λοιπόν, ο Γιαννάκης κι εγώ κάνω τον επιστάτη, με τα χέρια πίσω από την πλάτη, κι όταν κάνω διάλειμμα από τη σκληρή δουλειά διαβάζω γαλλικά ή ρώσικα. Έχω μπερδευτεί εντελώς. Ανοίγω το στόμα μου και δεν ξέρω τι θα βγει από μέσα, γαλλικό θα είναι, ρώσικο, ελληνικό, ποιος ξέρει; Πάω στη γαλλίδα, της λέω χαρασό, πάω στη ρωσίδα, της λέω νουζ αβόν. Και καλά η γαλλίδα, είναι άνετη, χαίρεται, της λέω εκεί και δυο λέξεις στα ρώσικα και γελάμε, η ρωσίδα; Που είναι αυστηρή και μετενσάρκωση του Στάλιν; Μιλάει μόνο στα ρώσικα κι ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες.  Θεέ μου, τι άλλο πρέπει να κάνω για να δουλέψω; Πόσο χαμηλά θα πέσω ακόμα;
Κάθε μέρα, πριν βάλω το μέικ απ μου, ο Γιάννης με ρωτάει αν θα τα καταφέρουμε κι εγώ τι να του απαντήσω; Λέω, ναι, θα τα καταφέρουμε, αγάπη μου, δεν πας τώρα να σοβατίσεις μπας και κλείσει η τρύπα στον τοίχο και γλιτώσουμε τη διπλή περιπνευμονία; Κι εγώ κάθομαι, κυρία, στο ψηλό σκαμπό μου και γράφω τα καλλιγραφικά μου ρώσικα, που ανάθεμα κι αν θα τα καταλάβει ποτέ ρώσος, διαβάζω το «Άλμπατρος» για 8η φορά και τρώω μαρμελάδα, κι αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρουμε. Σας φιλώ κι αν ποτέ θελήσετε να ανακαινίσετε το σπίτι σας, μην πάτε και δώσετε τα λεφτά σας σε τίποτε άχρηστα μαστόρια, εδώ είμαστε, ολοκληρωμένες υπηρεσίες: ιντέριορ ντιζάιν, γυψοσανίδες, ψευδοροφές, σοβατίσματα, μερεμέτια, ελαιοχρωματισμοί και με μουσική υπόκρουση τάνγκο, όχι αστεία.

(Περεστρόικα στα ρώσικα σημαίνει ανακατασκευή, ξαναχτίσιμο. Στα ελληνικά σημαίνει πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσης.)

3 σχόλια:

Calliope είπε...

Το "πριν βάλω το μέικ απ μου" γιατί παραπέμπει στην Α. Φράνκλιν; Είναι πολύ σκούρο;

Κατερίνα είπε...

Αμάν, βρε Πιπίτσα, μόνο εσύ με καταλαβαίνεις. Κοιμήθηκες καθόλου τελικά;

Ανώνυμος είπε...


ΜΗΝ ΜΑΣΑΤΕ ΡΕΕΕΕΕ!!

DO NOT CHEW!!

το βελανίδι με τις τρίχες.

the belanidi with the hair.