Πως να ξεκινήσετε τη χρονιά σας.

Καλή χρονιά. Καλή, ήρεμη, απλή, τρυφερή, μυρωδάτη, νόστιμη, πλούσια χρονιά. Αλλά, πάνω απ’ όλα, αστεία χρονιά. Το 2013 είναι η χρονιά του φιδιού κι οι Κινέζοι λένε πως μια τέτοια χρονιά, όλα μπορούν να συμβούν, και είναι γνωστό από παλιά πως οι Κινέζοι ποτέ δε λένε κάτι δίχως να είναι σίγουροι γι’ αυτό. Οπότε, καλύτερα να είστε προετοιμασμένοι για όλα, ούτως ώστε το φίδι να μη σας καταλάβει εξαπίνης. Καλό είναι, γενικά, να μη σας καταλάβει κανείς, διότι τότε όλο και κάποια δουλειά θα σας βάλουν να κάνετε. Εν πάση περιπτώσει, καλή χρονιά, καλή τύχη κι ελπίζω να ακολουθήσατε τη συμβουλή μου για την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, αλλιώς εκείνα τα όλα που μπορεί να συμβούν, μάλλον θα συμβούν σε κάποιον άλλον.

Εμείς, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, μαγειρεύαμε. Λέτε να μαγειρεύουμε όλο το χρόνο; Δε θα με πείραζε. Πρώτα, φτιάξαμε μια βασιλόπιτα, που έκανε 3 ώρες να ψηθεί, κανείς δεν ξέρει γιατί, ούτε καν οι Κινέζοι. Επίσης, όλο το κονιάκ που βάλαμε έπεσε στη μία πλευρά, με αποτέλεσμα αν σου τύχαινε κομμάτι από εκείνη την πλευρά, μεθούσες. Όταν επιτέλους ψήθηκε η βασιλόπιτα και πασπάλισα όλο το σύμπαν με άχνη και κακάο για να φτιάξω το 2013, βάλαμε στο φούρνο ένα μπουτάκι από ένα γουρουνάκι που ο Γιάννης το είχε στουμπώσει στο σκόρδο, κακόμοιρο ζωντανό. Στο τέλος, ψήσαμε κι εκείνο το γλυκό που μου είχε αποτύχει εμένα τις προάλλες και τελικά μόνο ο κύριος Μάκης το έφαγε (και το τρώει ακόμα, απ’ ότι ξέρω). Μετά, όλα αυτά που μαγειρέψαμε, τα φάγαμε κι ο Γιάννης ξάπλωσε ανάσκελα στο πάτωμα και βογκούσε. Κόψαμε και τη μεθυσμένη βασιλόπιτα, τα γνωστά, του Χριστού, της Παναγίας, του Αι Βασίλη, του φτωχού, του ασανσέρ, του σπιτιού, του περιπτερά και πάει λέγοντας. Με το ζόρι έφτασαν για μας τα κομμάτια-περίεργα εθίματα. Εγώ έφαγα και του Αι Βασίλη το κομμάτι, διότι με νευρίασε κι άμα θέλει, ας έρθει να ζητήσει τα ρέστα.

Δεύτερη μέρα της χρονιάς, εγώ μόλις έχω ξυπνήσει και περιφέρομαι σα ζόμπι με ροζ ρόμπα. Ξαφνικά, κάποιος αρχίζει να βροντάει την πόρτα-να τη βροντάει όμως, με μπουνιές. Αγριεύτηκα. Ο Γιάννης ούτε βλέφαρο δεν κούνησε, μόνο μούγκρισε κάτω από το πάπλωμα «ρώτα ποιος είναι», αχ, έλα βρε παιδί μου, πως το σκέφτηκες; Εγώ έτοιμη ήμουν να ανοίξω και να κεράσω και μελομακάρονο. Ρωτάω, δεν απαντάει κανείς, μόνο άκουσα που ακούμπησε κάτι γυάλινο στο πάτωμα κι έφυγε. Τώρα, εγώ δεν ανησύχησα, διότι συχνά πυκνά έρχεται ο μπάρμπα-Γιάννης κι αφήνει βάζα από μέλι, οπότε θεώρησα πως ήταν αυτός. Το μεσημέρι, ανοίγω να δω τι μας άφησε και βρίσκω, στο Θεό σας, ένα μπουκάλι από κρασί γεμάτο όχι με κρασί, αυτά είναι συνηθισμένα πράματα και πότε μου έτυχαν εμένα συνηθισμένα πράματα; Ποτέ. Το μπουκάλι, που λέτε, είχε μέσα ούρα. 24ώρου κιόλας, όπως απεφάνθη ο Γιάννης. Προφανώς, κάποιος περιμένει ακόμα τα αποτελέσματα από την καλλιέργεια. Ή μας έκαναν μάγια. Τι να πω.

Τρίτη μέρα της χρονιάς, το σκηνικό επαναλαμβάνεται: ροζ ρόμπα, μπουνιές, ποιος είναι; Αυτή τη φορά ήταν κάποιος που «είχε ραντεβού με το γιατρό». Μπαίνει μέσα και πάει κατευθείαν δεξιά, διότι, όταν ήταν ιατρείο το σπίτι μας, το γραφείο ήταν δεξιά. Τώρα όμως δεξιά έχει μια ριγέ πόρτα κι έναν τοίχο εκεί που ήταν το γραφείο. Μα, τόσο ηλίθιοι είναι οι άνθρωποι; Κύριέ μου, δε βλέπετε ότι δεν είναι πια ιατρείο κι ότι έχει τοίχο εκεί που πάτε; Με το ζόρι τους κρατάω να μην κοπανήσουν. Δηλαδή, αν εμείς είχαμε ανοίξει εκεί μια τρύπα, έτσι μας τη βάρεσε, βρε αδερφέ, κι ανοίξαμε τρύπα, θα έπεφταν μέσα; Δεν κοιτάνε μπροστά τους; Ήμαρτον. Τελοσπάντων, μπαίνει ο κύριος κι έρχεται ο Γιάννης να συνεννοηθεί. Χαχα. Ο κύριος είναι θεόκουφος. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συνεννοηθείς. Τι δουλειά κάνεις εσύ, παιδί μου, ρωτάει το Γιάννη, φτιάχνω κοσμήματα, απαντάει αυτός, τι φτιάχνεις, ξαναρωτάει ο κουφός κύριος, προβλήματα; Τι δουλειά είναι αυτή; Εγώ είχα γονατίσει δίπλα στο κρεβάτι, να μη φαίνομαι, και γελούσα. Έπειτα, μάθαμε πως ο κύριος είναι 92 ετών και έχει ένα κάμπινγκ(!). Οπωσδήποτε θα πάμε το καλοκαίρι, θα πέσει πολύ γέλιο. Μέχρι να έρθει ο γιατρός, λοιπόν, ο Γιάννης, διότι εγώ εξαφανίστηκα, όπως καταλαβαίνετε, προσπαθούσε να συνεννοηθεί με τον κουφό κύριο. Τελικά, παραιτήθηκε από την προσπάθεια και τον άφησε να μονολογεί για τον Τζένγκις Χαν και τον Αττίλα τον Ούνο-ναι, μη ρωτάτε καλύτερα.

Λοιπόν, έτσι, με τούτα και με κείνα, ξεκίνησε η χρονιά. Αναρωτιέμαι πως θα συνεχιστεί. Σας φιλώ και εύχομαι να διατηρείτε την ψυχραιμία σας πάντα.