Κι όμως είμαι ακόμα εδώ. Κι αυτό το καλοκαίρι.

Πλάκα κάνεις. Από την 1^η Αυγούστου; Έχω να φανώ 25 μέρες; Κι είστε εδώ ακόμα; Μπράβο μου, κάτι καλό θα είπα για να μη φύγετε. Πως περνάει ο καιρός. Ίσως αυτό να είπα, μεγάλη κουβέντα και πρωτότυπη κυρίως. Πάντως, αλήθεια, πως περνάει ο καιρός. Οι μέρες φεύγουν από μπροστά μου και από πάνω μου, μερικές φορές (ευτυχώς όχι πολλές) με σιχαίνονται κιόλας, που λέει κι ο ποιητής, και τρέχουν μακριά μου.

Δεν έχει αλλάξει και τίποτα, εδώ που τα λέμε. Ζω στη μαύρη τρύπα της μαύρης τρύπας του σύμπαντος, υποκρίνομαι ότι δουλεύω και ζουζουνίζω στο εργαστήριο του Γιάννη, ανακατεύοντας τις χάντρες του και χαλώντας τα ψαλίδια του, διαβάζω τα ρωσικά μου (για καθαρά φιλολογικούς λόγους, όχι ότι θα μου χρειαστούν και ποτέ) και πάω για τρέξιμο με τον κόουτς, τον οποίο πιάνει κανονικό παραλήρημα την ώρα που τρέχουμε και μου αναλύει όλα τα σημαντικά θέματα της ζωής. Μπορώ να κάνω ένα ξεχωριστό ιστολόγιο με τις θεωρίες του Παύλου. Προχτές μου περιέγραφε ακριβώς πως κατανέμει τις διάφορες δραστηριότητές του και πως έχει υπολογίσει πόσο χρόνο καταναλώνει για κάθε μία από αυτές κι επειδή θέλει να εντάξει και μια καλλιτεχνική δραστηριότητα, θα τρώει σπιρουλίνα (η οποία είναι φύκι, έτσι;) για να έχει περισσότερη ενέργεια. Γιατί εγώ πέφτω πάντα πάνω στους βλαμμένους, σε όποιο μέρος και να πάω;

Επίσης, κάναμε ένα μεγάλο πάρτι, πράγμα που κατανάλωσε πάρα πολλή από τη δική μας ενέργεια, γιατί το κάναμε στην ταράτσα κι έπρεπε να ανεβάσουμε ως εκεί τραπέζια, καρέκλες, πιάτα, ποτήρια, ποτά, φαγητά, δυο ηχεία ολυμπιακών διαστάσεων και μετά να τα ξανακατεβάσουμε κιόλας. Το αποτέλεσμα ήταν πως ήρθαν 67 άτομα, χορέψαμε μακαρένα περιχαρείς, ήπιαμε και στο τέλος ήρθε και η αστυνομία, ως επιστέγασμα. Ο Παύλος (που σχετικά με τα πάρτι έχει 2 θεωρίες: πως μόνο αν έρθει η αστυνομία είναι πετυχημένα και πως πρέπει να έχει αποκλειστικά κεφτεδάκια και τυροπιτάκια για φαγητό) είπε στα όργανα πως κακώς ήρθαν, διότι το πάρτι δεν ήταν μασκέ. Μετά, έφυγαν όλοι και ανακαλύψαμε πως μας είχαν μείνει 6 κουτιά με παγωτίνια, περίπου 12 μπουκάλια με διάφορα κρασιά, 2 μακαρονοσαλάτες, ίσα με 4 χιλιόμετρα λουκάνικα και κάτι πολύ ωραία πουγκιά με λαχανικά που έφτιαξε η Έλενα. Εγώ πάντως έμεινα πολύ ευχαριστημένη, διότι επιτέλους έγινε το μεγάλο πάρτι που θέλω εδώ και κάνα 4-5 χρόνια να κάνω, αλλά ήμουν στην Κέρκυρα, όπου, ως γνωστόν, είναι όλοι ξενέρωτοι, οπότε δύσκολο να κάνεις πάρτι.

Ταυτόχρονα με το πάρτι, τα Σάββατα του καυτού καλοκαιριού παραδίδωμε (ο Γιάννης δηλαδή, εγώ ζουζουνίζω, όπως προανέφερα) μαθήματα κατασκεύης χειροποίητου κοσμήματος (με γκασμά, στην κοινή καθομιλουμένη) σε παιδιά και ενήλικες. Όπως φαντάζεστε, καταλήγουμε να φτιάχνουμε εμείς όλα τα κοσμήματα όλων των ενηλίκων και όλων των παιδιών, αφού μας έχουν κουρελιάσει τα νεύρα, διότι τελείωσαν οι κόκκινες χάντρες και «Κατερίνα, δώσε μου λίγο σύρμα» και «Κατερίνα, τι χρώμα Swarovski να βάλω;» και «Γιάννη, τι ωραία μπράτσα που έχεις, πας γυμναστήριο;» (το άκουσα και αυτό) και «κυρία, δε μπορώ να το κάνω, θα μου το κάνετε;», «κυρία, πόσο νήμα να κόψω για το βραχιόλι;», παναγία μου, πως γίνεστε δάσκαλοι; Ευτυχώς τελείωσαν τα μαθήματα, πιστεύω δε θα αντέχαμε για πολύ ακόμα, έχουμε δει και πολύ Dexter, έτοιμα τα είχαμε τα νάιλον. Τέλοσπαντων, το κάναμε κι αυτό.

Τι άλλο έγινε; Μου λείπει το νησί και οι φίλες μου, αλλά αυτό δεν έγινε τώρα, είναι γενικώς κι επίσης, το παλεύω κι εδώ να βρω καινούργιους φίλους, μου κρύβονται, βέβαια, αλλά θα δείτε, θα τους ξετρυπώσω. Επίσης, η Δώρα τα ‘φτιαξε με έναν πολιτικό μηχανικό, που ακούγεται να είναι πολύ καλός, αλλά του αρέσει το χρώμα ασβεστί στα νύχια κι η Δώρα έχει πρόβλημα γιατί ως τώρα τα έβαφε στην καλύτερη περίπτωση κόκκινα, πώς να την παλέψει με το ασβεστί; Εγώ της είπα πως αυτός μάλλον το ‘χει πάθει από τις οικοδομές που τριγυρίζει, ως πολιτικός μηχανικός, και πως μια χαρά είναι το ασβεστί, σκέψου να ήταν αυτός, ξέρω ‘γω, βοθρατζής ή κάτι τέτοιο.

Επίσης, έχω πολλά ακόμα να σας πω, κάτι ιστορίες με το μπαμπά του Γιάννη που θα γελάτε 5 μέρες, αλλά νυστάζω μέχρι λιποθυμίας και αύριο φεύγουμε επιτέλους για «τύπου διακοπές» στο απόλυτο καλοκαιρινό μέρος (το Φανό, όπου πέρασα όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια) και πρέπει να ξυπνήσω νωρίς, οπότε σας αφήνω κι όταν γυρίσω θα έχω να σας πω και για τη βάφτιση των ανιψιών μου. Τα γλυκά μου.

Καλό καλοκαίρι!