Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Μπορώ και ξαναζώ.


Μετά από μια βδομάδα, 21 έδρες, ένα ταξίδι, 5 μέρες διαβάσματος, 2 ξεναγήσεις, ένα μπάνιο στη θάλασσα, ίσαμε 38 άρθρα κι ένα αυτοκόλλητο πληκτρολόγιο ρώσικων σας ξαναβρίσκω.
Ας τα πάρουμε ένα ένα.
Εντάξει, η βδομάδα είναι γνωστή, είναι, εν πάση περιπτώσει, άλλη μία βδομάδα, με μόνη διαφορά ότι περιέκλειε μέσα της τη 12η Μαΐου, ημερομηνία κατά την οποία ξεκίνησα το ιστολόγιο, πριν από 2 χρόνια-δε σας είπα πως όλα τα σημαντικά Μάιο συμβαίνουν; Κι επίσης, 2 χρόνια; Θεέ μου. Έκτοτε, δεν έχω κάνει και μεγάλη πρόοδο, εκτός αν θεωρείται πρόοδος το ότι ρώτησα το Γιάννη αν και πως έχει αλλάξει η ζωή του τώρα που ήρθα (ναι, μου ‘ρθε τώρα να κάνω αυτή την ερώτηση, άστε τα, κι εγώ τις μετανιώνω τις μαλακίες που κάνω) κι αφού πέρασε δεκάλεπτο βαθιάς περισυλλογής, μου απάντησε ένα βαρύγδουπο και τουλάχιστον αμφίσημο ναι, παίζοντας παράλληλα τέτρις στο facebook με μια κινέζα. Πάει, λοιπόν, η βδομάδα.
Τις 21 έδρες δε θα τις σχολιάσω, πρώτον λόγω του χαζοχαρούμενου προφίλ που προωθώ, στα πλαίσια της προσπάθειάς μου για ανάκτηση της ελαφρότητας και του χιούμορ στη ζωή, και δεύτερον διότι δεν έχω καταφέρει να διευκρινίσω αν όντως πρόκειται για κάτι ενδεικτικό ή παροδικό (λέω μόνο πως και στη δεκαετία του 30, στη Γερμανία, γινόντουσαν ακριβώς τα ίδια, με μόνη διαφορά ότι τότε ήταν της μόδας και το σουίνγκ-τουλάχιστον να ήταν και τώρα, κάπως θα το άντεχα).
Το ταξίδι ήταν ένα ταξίδι όπως όλα τα άλλα, με εξαίρεση ένα νεαρό στο τρένο που με ρώτησε αν διαβάζω για το proficiency κι όταν του είπα, με κάπως ψαρωτικό ύφος, είναι η αλήθεια, κι εγώ, ότι, όχι, για αγγλόφωνη ξενάγηση στο Δίον διαβάζω, πήγε να πιει καφέ και δεν ξαναγύρισε.
Οι ξεναγήσεις είχαν, ως συνήθως, πλάκα. Στο Δίον ήρθε μια ομάδα στρατιωτικών από διάφορες χώρες: οι Τούρκοι κι οι Ιταλοί με άκουγαν πολύ προσεχτικά και με ρωτούσαν κιόλας, ένας Βούλγαρος με διόρθωσε διότι έλεγα λάθος το όνομα της Δήμητρας στα αγγλικά (κατά τη γνώμη του, έτσι, μην αμφισβητούμε και τις αυθεντίες τώρα, τα έχουμε ισοπεδώσει όλα, να πούμε) κι οι Έλληνες έπιναν φραπέ και κάπνιζαν. Όπως πάντα, δηλαδή. Είχα και κάτι Ρουμάνους, όχι στο Δίον, αυτοί, για κακή μου τύχη, ήθελαν να πάνε σε ΟΛΕΣ τις εκκλησίες της Θεσσαλονίκης κι ενώ εγώ ξεσκίστηκα να διαβάζω για τους τρούλους και τις πεντάκλιτες και τους σταυροειδείς (μέχρι και τα αρκοσόλια έμαθα πως τα λένε στα αγγλικά, που ούτε στα ελληνικά δεν ξέρω καλά καλά τι είναι-όσοι ξεναγοί με διαβάζετε, έχω όλη την ορολογία της βυζαντινής αρχιτεκτονικής στα αγγλικά, μην παιδευτείτε), αυτοί θέλανε να προσευχηθούν μόνο. Αφού μέσα στον Άγιο Δημήτριο, πάνω που είχα πάρει φόρα κι είχα ξεκινήσει τη διάλεξή μου για το ψηφιδωτό, μα δεν ξέρετε ένα ωραίο ψηφιδωτό, μου λέει μία “ok, but let us pray a little”. Ε, μετά από αυτό, έκανα κι εγώ τουμπεκί και τα θαύμαζα μόνη μου τα ψηφιδωτά. Μετά, τους έχασα κιόλας μέσα στον Άγιο Δημήτριο και πάνω που είχα αγχωθεί τους βρήκα να πλένονται σε μια καθαγιασμένη προφανώς βρυσούλα που είχε εκεί μέσα. Εδώ κολλάνε και οι 5 μέρες διαβάσματος, αφού μέχρι κι ο Μένιος το γατί έμαθε την ιστορία της Θεσσαλονίκης, και μάλιστα στα αγγλικά, τόσες φορές που την είπα απ’ έξω.
Το μπάνιο το έκανα σήμερα κι ήταν άκρως αναζωογονητικό έως παγωμένο. Τα αγόρια με κοίταζαν που τσαλαβουτούσα και δε βούτηξαν, διότι, όπως εύστοχα το έθεσε ο φίλος Παύλος, «ο μικρός Λάκης που έχουν μέσα στο παντελόνι τους, αν πάνε να βουτήξουν, θα τους πει να πας μόνος σου, εγώ θα κάτσω εδώ να λιάζομαι στην ξαπλώστρα, κι επειδή η κοινωνία δεν είναι ακόμα ώριμη για έναν τέτοιο διαχωρισμό, εφάμιλλο κράτους-εκκλησίας, δε βουτάνε». I rest my case.
Τα άρθρα τα διάβασα μέσα σε αυτή την εβδομάδα κι έγινε το κεφάλι μου κουδούνι κι η καρδιά μου περιβόλι, που έλεγε παλιά κι η μαμά μου, όταν άκουγε κάνα δυσάρεστο. Σημειώνω εδώ κάτι εντελώς άσχετο, πόσες ωραίες παρομοιώσεις έχει αυτή η γλώσσα και γενικά, πόσο ωραίο εργαλείο είναι οι παρομοιώσεις. Πράγματι άσχετο.
Το αυτοκόλλητο πληκτρολόγιο ρώσικων μου έχει κουρελιάσει τα νεύρα. Τα αυτοκολλητάκια έχουν μόνο τα αγγλικά και τα ρώσικα γράμματα πάνω, με αποτέλεσμα να ψάχνω εννοείται το ψ, αλλά και μία γενικότερη σύγχυση. Προηγουμένως, έγραψα γκώσσα αντί για γλώσσα. Ε, θα το συνηθίσω, που θα πάει.
Τώρα πάω να κάνω λίγο ντεκουπάζ, μετά από μήνες απραγίας στο θέμα χειροτεχνία και την άλλη βδομάδα θα σας δείξω τι έφτιαξα. Σας φιλώ.



4 σχόλια:

Vasia είπε...

Και τώρα είναι το σουίνγκ στη μόδα...

Calliope είπε...

Βάσια, με πρόλαβες! Το σουίνγκ πλέον αντικαθιστά το τάνγκο σου λέει!
Επίσης, πήγες και στο Δίον!!! Μπράβο!

Ανώνυμος είπε...

τα αποτελέσματα των εκλογών είναι η άλλη όψη των αγανακτισμένων,μόνο που τότε τουλάχιστον ο κόσμος ήταν στον δρόμο "ειρηνικά", όπως θέλετε, ενώ τώρα πήγε στην κάλπη σαν το πρόβατο. άντε με πρωθυπουργό Αρσένη, ΄πως πρότεινε ο Αλέξης.. μην έχεις εκλογικές αυταπάτες ούτε αυταπάτες για το τι στυλάκι λανσάρεις, αυτή είσαι, Έχω κάνη πωλά λαθι διανοούμενη?

Κατερίνα είπε...

Βάσια, Για καλό το είπες τώρα αυτό;
Πιπίτσα μου, τι εννοείς; Είχα πάει από καιρό στο Δίον...
Ανώνυμε, πρώτον, θα σου απαντήσω αν και υποψιάζομαι πως είσαι ένα απλό τρολλ, δεύτερον, μου τη σπάει όταν γράφετε ανώνυμα, πες, είμαι ο Βασίλης ή η Χαρά ή η τιμωρία σου ή κάποιος, ανώνυμος, τι πάει να πει ανώνυμος, δειλία πάει να πει. Και, τρίτον, με τη γραμματική δεν έχεις θέμα, εγώ στη θέση σου το συντακτικό θα πρόσεχα.
Α, και αυταπάτες; Και ποιός δεν έχει, αγαπητέ.