Τριανταδύο.

Ο Μάιος (εκτός που μας έφτασε) είναι πάντα συμβολικός μήνας στη ζωή μου: Μάιο γεννήθηκα, Μάιο έδωσα εξετάσεις για το πανεπιστήμιο, Μάιο γνώρισα το πιο ωραίο αγόρι του κόσμου, Μάιο πήγα οριστικά στο νησί, Μάιος είναι και τώρα που γίνονται ίσως οι πιο καθοριστικές εκλογές στην ταλαίπωρη χώρα. Οκ, ξέρω. Θα μου πείτε οι κυνικοί πως σιγά την καθοριστικότητα, η μοίρα της Ελλάδας είναι προδιαγεγραμμένη, ότι και να κάνουμε ή να ψηφίσουμε εμείς τίποτα δεν θα αλλάξει και θα συμβεί αυτό που έχει αποφασιστεί από όποιον αποφασίζει.

Μπορεί να είναι έτσι. Μπορεί και όχι. Κι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το μάθουμε.

Δεν θα κάνω πολιτική προπαγάνδα, αν και πολύ θα το ήθελα, διότι κατά βάθος είμαι πολιτικό ζώο (μην κοιτάτε που προβάλλω χαζοχαρούμενο προφίλ, είναι για αντιπερισπασμό) . Το μόνο που θα πω είναι πως χαίρομαι που οι περισσότεροι που ξέρω θα πάνε να ψηφίσουν και θα προσπαθήσουν, ας είναι και ατελέσφορα (τρελαίνομαι γι’ αυτές τις λέξεις), να πούνε μια γνώμη: η γνώμη είναι πολύ σημαντικό πράμα και να χαιρόμαστε που την έχουμε και που μπορούμε να τη λέμε πότε πότε.

Όπως ανέφερα, λοιπόν, και προηγουμένως, χτες είχα γενέθλια και έγινα 32 χρονών. Όταν ήμουν 16, νόμιζα πως στα 32 θα έχω τουλάχιστον 2 παιδιά. Αντ’ αυτού, έχω 2 ανίψια, που δεν είναι το ίδιο, αλλά είναι κάτι.

Επίσης, στα 32 έχω πάρα πολλά πράγματα: έχω πολλά ταξίδια στη μνήμη μου, εξαιρετικά σημαντικό πράγμα, όσο δε φαντάζεστε, έχω και τους δύο γονείς μου, έχω άπειρους φίλους σε διάφορα σημεία της χώρας αυτής και άλλων, έχω 2 πτυχία (εντάξει, αυτό το είπα για να γελάσουμε), έχω χρωματιστά ρούχα και φιόγκους για τα μαλλιά σε όλα τα χρώματα, έχω πολλή ευγνωμοσύνη για όλες τις παράξενες, θαυμάσιες μέρες που έζησα. Έχω κάτι μεγάλα, φωτεινά καλοκαίρια και πολύ γέλιο αποθηκευμένο. Ευτυχώς. Έχω και την αγαπημένη μου δουλειά (κι ας μου διηγούνται ανευρέσεις πεθαμένων πατεράδων).

Όταν έγινα 30, επειδή μου την έσπαγαν όλοι αυτοί που γκρίνιαζαν επειδή τριαντάριζαν, έλεγα πως στα 30 μου είμαι πιο όμορφη, πιο έξυπνη και πιο πλούσια από ποτέ. Το ίδιο λέω και τώρα. Στη δεκαετία των 20 είσαι όμορφος και δροσερός. Δεν ξέρεις, όμως, τι σου γίνεται και, πολύ συχνά, εξαρτάσαι σε διάφορα επίπεδα από διάφορους άλλους. Στη δεκαετία των 30, λίγο έχεις αρχίσει και παίρνεις την κάτω βόλτα (αλλά ακόμα κι αυτό είναι καλό, διότι συνειδητοποιείς τη ματαιότητα της ματαιοδοξίας), αλλά τοποθετείς τα πράγματα στο σωστό τους πλαίσιο.

Ακούγομαι σα θυμόσοφος γέρος, σαν αυτούς που κάθονταν στην είσοδο του χωριού του Ωκαταρινεταμπελατσιτσίξ και λέγανε για τη μάχη της Ζεργκόβια; Ωραία. Αυτός ήταν ο σκοπός μου. Η τρομακτική πείρα, λοιπόν, των 32 μου χρόνων, λέει πως η ζωή είναι καταπληκτική, αλλά δεν πρέπει να της αντιστέκεσαι, πρέπει να τη χρησιμοποιείς. Για να ταξιδέψεις, κυρίως. Και να δεις χιλιάδες μέρη, θάλασσες, δέντρα και ουρανούς. Τα οποία σε κάνουν ευτυχισμένο.

Καμιά φορά, αισθάνομαι ελαφρώς ηλίθια και σίγουρα ένοχη που είμαι ευτυχισμένη μέσα στον ορυμαγδό του κόσμου. Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, συγχωρήστε με. Θα πάω, λοιπόν, να μου γελάσει λίγο η μπέμπα μας και να λάμψει το σαλόνι.

(Exit poll από το σπίτι μας: η αδελφή μου μάθαινε στα παιδιά να φωνάζουν «κουκουε, το κόμμα σου, λαέ» η μαμά μου νόμιζε ότι ο μπέμπης έκλαιγε επειδή άκουσε πως θα βγει ο Σαμαράς και στενοχωρέθηκε κι ο μπαμπάς κοιτούσε τα αποτελέσματα στο στοίχημα).