Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Η ζωή στο χωριό.

Επανειλημμένα έχω πει πως η αποκέντρωση είναι πολύ σημαντικό πράγμα για την αναβάθμιση της ποιότητας ζωής και τώρα που άρχισα με μια φράση-υπόδειγμα για πρόλογο έκθεσης ιδεών για τις Πανελλήνιες (ή Πανελλαδικές, ποτέ δεν κατάλαβα τη διαφορά και, σας παρακαλώ, μη βαλθείτε να μου την εξηγήσετε, ειλικρινά), μπορώ να επανέλθω στο χειμαρρώδη και περήφανα μακροπερίοδο λόγο μου (εξαιτίας του οποίου πήρα εξευτελιστικό για τριτοδεσμίτισσα βαθμό στην έκθεση στις προαναφερθείσες εξετάσεις) και να σας μιλήσω με παραστατικότητα για τη ζωή στο χωριό, η οποία τόσο έχει εκθειαστεί τον τελευταίο καιρό από διάφορους που λένε πως θα πάνε να καλλιεργήσουν πατάτες και άλλα εδώδιμα και αποικιακά.
Στο χωριό, ξυπνάς το πρωί και μυρίζεις την ομίχλη και χαίρεσαι. Όταν δεν έχει ομίχλη, βλέπεις τη φορτωμένη αμυγδαλιά και πάλι χαίρεσαι. Πριν φορτωθεί η αμυγδαλιά ανθάκια και χρειαστεί τίναγμα, ξύπναγες το πρωί κι έχωνες το πόδι ως το γόνατο στο χιόνι, στην αρχή σιχτίριζες, αλλά μετά έφτιαχνες ένα πιάνο από χιόνι και χαιρόσουνα για άλλη μια φορά.
Στο χωριό, ακούς την καρδιά σου που χτυπάει, γιατί δεν έχει αυτοκίνητα και η τηλεόραση είναι πολύ μακριά για να την ανοίξεις και να σε ταράξει και να σταματήσει η καρδιά σου να χτυπάει. Ακούς και το σκύλο να γαβγίζει στις αλεπούδες που πεινούν και κατεβαίνουν μέχρι κοντά στο σπίτι και αγριεύεσαι, όχι από τις αλεπούδες, αλλά επειδή σκέφτεσαι εσύ, άμα πεινάσεις, που κοντά θα κατέβεις; Ακούς και τα ροζ μπουμπούκια της μανόλιας να ξεμυτάνε, ακούς και τα αστεράκια να λαμπυρίζουν εκατοντάδες από πάνω σου κι είναι όμορφα, να κλαις (όπως βλέπετε, την ακούς γενικά)!
Στο χωριό, τρως τα μπρόκολα δίχως αλάτι και λεμόνι, γιατί είναι τόσο νόστιμα, τρως πορτοκαλί λωτούς από το δέντρο και ξέρεις γιατί οι σύντροφοι του Οδυσσέα τα ξέχασαν όλα, γενικά τρως του σκασμού και μετά πας να κόψεις ξύλα, να κλαδέψεις το φοίνικα και να σκαλίσεις το μπαξέ, για να διασκεδάσεις τις τύψεις, αλλά τζάμπα, διότι αυτές οι τύψεις είναι πολύ μουντρούχες και ξενέρωτες, δε διασκεδάζουν με τίποτα.
Στο χωριό, ρίχνεις το γέλιο της αρκούδας με το γείτονα που μάλωνε με την αλεπού διότι δεν του επέστρεφε την κότα που του είχε κλέψει (σοβαρά, πάντως, αυτό είναι γεγονός, μιλάμε, ο τύπος είχε πιάσει κουβέντα με την αλεπού, δως μου, ρε, της έλεγε, την κότα πίσω, κι αυτή τίποτα, εκεί, κρατούσε την κότα στο στόμα και δεν έφευγε κιόλας παρά καθόταν και τον κορόιδευε πίσω από το θάμνο, απαπά, ανάγωγη αλεπού) και με το Μένιο, τη γάτα, που χτυπάει τη μουσούδα του στο παράθυρο σα σπουργίτι, για να του ανοίξεις να μπει μέσα.
Στο χωριό, έρχεται και για επίσκεψη ένας ξάδελφος από τον Καναδά με το κορίτσι του κι υποχρεώνεσαι να μεταφράσεις ποντιακά ανέκδοτα στα αγγλικά (και όμως γίνεται) και να εξηγήσεις στον κ. Μάκη πως όχι, δεν τον είπε βουβάλα η γαλλιδούλα, απλά είπε “voila!” όταν είδε το σοκολατένιο γλυκό που σερβιριζόταν.
Και μετά από όλα αυτά, στο χωριό, κλείνεις τον υπολογιστή και τον απαρατάς εκεί να σκονίζεται και κατεβαίνεις στο υπόγειο-εργαστήριο-γραφείο-λέβητα-στούντιο να χορέψεις τάνγκο μέσα στην ερημιά με χάρι.

6 σχόλια:

vaso είπε...

πιάνο από χιόνι!!!!??? κι αυτοί που δεν έχουν χωριό που θα πάνε??? ε? ε? ε? που ο μπαμπάς είναι από τον πόντο και μεγάλωσε στην αθήνα και η μαμά ήρθε από την σμύρνη και μεγάλωσε στην λαμία? ε? ε? ε? σνίφ, κλάψ, λίγμ!

Κατερίνα είπε...

Παιδί μου Βάσω, μην ταράζεσαι έτσι και μπορείς να έρθεις στο δικό μου χωριό, άσε που χωριό εσύ θα λες ότι έχεις την Κέρκυρα.
Πάντως, έχεις ενδιαφέρουσες ιστορικές ρίζες, αυτό δεν μπορείς να το αρνηθείς!

Ανώνυμος είπε...

τα λουλούδια της μανόλιας είναι άσπρα.
Ζω σε μία πόλη όπου ο Δήμαρχος προφανώς βρήκε φτηνά δενδρύλλια μανόλιας και γέμισε τον τόπο με αυτά, γι αυτό το ξέρω.

Ανώνυμος Φύτουκλας

Fri είπε...

Η ζωή στο χωριό είναι χαρά! Να δούμε πότε θα το καταλάβουμε όλοι μας να γυρίσουμε εκεί και να κάνουμε τη ζωή μας...

υ.γ. Αυτό με το πιάνο στο χιόνι μου άρεσε τόσο σαν εικόνα! :-)

Κατερίνα είπε...

Ανώνυμε Φύτουκλα,
Τα λουλούδια είναι άσπρα. Τα μπουμπούκια, όμως, είναι ροζ.

Φρι,
Ήταν ωραία εικόνα, φτιάξαμε και ένα ποτήρι μπίρας πάνω στο πιάνο, θέλαμε να κάνουμε και το μαύρο πιανίστα, αλλά αντιλαμβάνεσαι πως ήταν αδύνατο.

Ανώνυμος είπε...

το μονο που μαρεσε ηταν το πιανο στο χιονι ειναι η αληθεια... μονο που δεν εχω χωριο.. :Ρ για τα υπολοιπα δε θα τρελαινομουνα κιολας να παω να μεινω σε χωριο..