ΠΕΣ

Π. Ε. Σ.

Το αρκτικόλεξο που χρησιμοποιείται ευρέως (ποιος είναι πάλι αυτός ο Εβραίος;) για να δηλώσει το ΠροΕμμηνοροϊκό Σύνδρομο, παροδικό σύνδρομο που παρατηρείται σε άτομα γυναικείου φύλου, στις ηλικίες 15-45 (χοντρικά), κατά τις ημέρες που προηγούνται της μηνιαίας συνδρομής των εν λόγω ατόμων στην αιματοχυσία του πλανήτη.

Τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου είναι δυνατόν να ποικίλλουν ανάλογα με το ιστορικό (και το αρχαιολογικό) και τη φυσική (αλλά και την οικονομική, την ερωτική, την επαγγελματική και όποια άλλη μπορείτε να σκεφτείτε) κατάσταση της ασθενούς. Επίσης, είναι δυνατόν να ποικίλλουν ανάλογα με την εποχή, τη χρονολογία, τις καιρικές συνθήκες, το δείκτη του ΧΑΑ, την τιμή της βενζίνης, κα.

Εν ολίγοις, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να προβλεφθούν τα χαρακτηριστικά του Συνδρόμου και κατ’ επέκτασιν οι αντιδράσεις της ασθενούς (οπότε, απλά κάντε το σταυρό σας). Ωστόσο, η πρόοδος της επιστήμης και η ενδελεχής παρατήρηση πλείστων περιπτώσεων φίλων, συγγενών, συναδέλφων και αγνώστων στο δρόμο επέτρεψαν στη γράφουσα να συγκεντρώσει, να καταλογογραφήσει και να καταγράψει αλλά όχι να ερμηνεύσει ορισμένα κοινά σε όλες χαρακτηριστικά του Συνδρόμου.

1.Ακατάσχετη και ανεξέλεγκτη επιθυμία να φας τα πάντα. Τα πάντα, όμως, ακόμα και πράγματα που σε κανονικές συνθήκες, δε θα μύριζες καν. Επίσης, μπορείς να τρως συνέχεια, δίχως διακοπή, και σίγουρα οι τετριμμένοι διαχωρισμοί τύπου πρωινό, μεσημεριανό, κλπ, δεν ισχύουν επ’ ουδενί. Εγώ, για παράδειγμα, σήμερα, έφαγα στις 7.15 κέικ καρότου και στις 8.30 σάντουιτς με μαγιονέζα, ντομάτα, τυρί και πάριζα. Μια άλλη φορά είχα φάει 8 αυγόφετες στην κατσιά.

2.Σου τη σπάνε όλοι: η μαμά σου, το αγόρι σου, το κορίτσι σου, ο διπλανός σου, ο πισινός σου, οι τουρίστες  που σταματάνε στη μέση του πεζοδρομίου απροειδοποίητα για να βγάλουν φωτογραφία, ο διευθυντής σου, ο υπολογιστής σου, αυτοί που γράφουν greeklish στα σχόλια του protagon, όλοι, γνωστοί, άγνωστοι, κοντινοί, μακρινοί, δεν έχει σημασία, εσένα σου τη σπάνε κι αυτό φτάνει.

3.Κλαις. Σε άσχετες, ανύποπτες, ενίοτε ακατάλληλες στιγμές, δίχως προφανή (ή και αφανή) λόγο, με λυγμούς, λες και σου συνέβη κάτι πάρα πολύ κακό, θυμάσαι τα πεθαμένα σου και κλαις με μαύρο δάκρυ. Και μετά, σα να μην πέρασε μια μέρα, σκουπίζεις τα μάτια, ρουφάς (με ανείπωτη κομψότητα) τη μύτη, μουντζουρώνεις πιο πολύ το μολύβι, και καλά άποψη κι όχι μουντζούρα, κι ησυχάζεις (αυτό με τα κλάματα, πριν συνειδητοποιήσω ότι οφείλεται στο ΠΕΣ, πολύ με είχε τρομάξει, νόμιζα ότι είχα καμιά πολύ σοβαρή αρρώστια).

Προκειμένου τα συμπτώματα του Συνδρόμου να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά και ανώδυνα για την ασθενή και το περιβάλλον της, μόνο μία είναι η συνταγή: υπομονή.

Επίσης, έχω να προσθέσω πως εκτός από το να κάθομαι και να γράφω τέτοιες κοτσάνες, σήμερα, όπως και κάθε μέρα άλλωστε, γύρισα όλη την πόλη μέσα στην καταρρακτώδη βροχή. Αυτό ούτε πρόβλημα είναι ούτε ασυνήθιστο για την όμορφη Κέρκυρα, το πρόβλημα ήταν πως εγώ φορούσα τις ροζ πλαστικές μπαλαρίνες μου (διότι έχω κάνει ένα τάμα να μην φορέσω μπότες πριν από τις 28 Οκτωβρίου, χάρη μου κάνει να ρίξει και βατράχια κι ακρίδες από τον ουρανό), οι οποίες, από ένα σημείο και μετά γέμισαν νερά σαν τη σκούνα Βαγγελή κι εκεί που πανευτυχής πλατσαρνούσα (εξαιρετικά δόκιμος όρος, προλαβαίνω τα κακεντρεχή σχόλια), μου έφευγε η μπαλαρίνα από το πόδι και βρισκόμουν μονοσάνδαλη στη μέση του πεζοδρομίου. Μια φορά, μάλιστα, τινάχτηκε με φόρα και προσγειώθηκε μπροστά στα πόδια μιας Γαλλίδας, η οποί γελάει ακόμα, είμαι σίγουρη. Θα πάτησα ίσαμε 12 φορές ξυπόλητη στα καντούνια τση Κέρκυρας. Στο τέλος, τις έβγαλα και γύρισα απόδετη στο σπίτι, α σιχτίρ πια.