Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Μόνο μη μου πείτε να βάλω ούζο. Το βαρέθηκα.


Με πονάει ο φρονιμίτης μου: ούτε στον εχθρό μου τέτοιο πράγμα. Χωρίς να είναι κανονικός πόνος, απ’ αυτούς δηλαδή που δε στέκεσαι και δεν κοιμάσαι, είναι πολύ ενοχλητικό, άστε που το είδα και λίγο μαύρο τώρα που κοιταζόμουν στον καθρέφτη κι έχει πάει η ψυχή μου στην κούλουρη, πέθανε ποτέ κανείς από δόντι; Ή θα είμαι εγώ η πρώτη;
Έχει, βέβαια, κι ένα καλό ο πονόδοντος: δεν μπορώ να φάω, διότι φοβάμαι μην το πονέσω αν πάει η τροφή εκεί κι επίσης δεν μπορώ και να μασήσω πολύ καλά. Λέτε να κρατήσει καμιά βδομάδα, τόσο χρειάζεται το στομάχι για να κλείσει και να μη χρειάζεται μετά πολλή τροφή για να γεμίσει, τι λέω, Χριστέ μου, δεν πάω καλά. Αλλά ξέρω εγώ ποιος φταίει, είχα την προηγούμενη βδομάδα το διαιτολόγο σπίτι μου, τι, μου έλεγε, όλο αυτό θα φας; Ούτε εγώ, που είμαι αγόρι, δεν τρώω τόσο πολύ. Όπου το «όλο αυτό» ήταν ένα μπουτάκι από κοτόπουλο και δυο κουταλιές ρύζι. Τι να πω κι εγώ, άδειασα με πόνο ψυχής το ρύζι πίσω στο τάπερ, μασούλησα καρτερικά το κοτόπουλο και λιμοκτόνησα την υπόλοιπη μέρα, ώσπου το βράδυ με μπούκωσε με 3 κομμάτια πίτσα. Είναι λογικό τώρα αυτό; Να μη σε αφήνει το μεσημέρι να φας δυο κουταλιές ρύζι και το βράδυ να σε ταΐζει πίτσα;
Αλλά, τι περιμένω κι εγώ, λογική από αγόρια; Αυτά, από μικρά, δεν έχουν κανέναν ειρμό στις πράξεις και τις σκέψεις τους κι επίσης, κανένα επιχείρημα για να υποστηρίξουν αυτά που κάνουν. Να, πάρτε για παράδειγμα το μαθητή μου τον Άλεξ: πάει τώρα πέμπτη Δημοτικού, κοντεύει τα 10, το χρυσό μου, αλλά επιμένει, όταν γράφει αρχικούς χρόνους (αυτή την πολύ δύσκολη άσκηση στη γλώσσα, όπου πρέπει να γράψεις ένα ρήμα σε όλους τους χρόνους, στο πρώτο πρόσωπο, δηλαδή στο εγώ), να γράφει τους μισούς με κεφαλαίο και τους άλλους μισούς με μικρό. Ο ενεστώτας είναι στάνταρ με μικρό, ο παρατατικός παραμένει αδιευκρίνιστο, διότι το σχήμα δε σε βοηθάει να καταλάβεις αν πρόκειται για μικρό ή κεφαλαίο και το μέγεθος δεν είναι κριτήριο (έτσι κι αλλιώς, τα μισά γράμματα απειλούν να φάνε τα άλλα μισά), ο αόριστος ανυπερθέτως με κεφαλαίο κι οι υπόλοιποι χρόνοι κατά βούληση, συμβαίνει δε το εξής παράδοξο: στους μέλλοντες, η πρώτη λέξη, εξακολουθητικός ή στιγμιαίος ή συντελεσμένος, είναι με μικρό, αλλά ο μέλλοντας πάντα με κεφαλαίο. Στη αρχή πάλευα να το τακτοποιήσουμε, αλλά τώρα έχω παραιτηθεί, μπορεί το παιδί να είναι καλλιτεχνική φύση και να το εκφράζει έτσι.
Κι επειδή σας έχω μπερδέψει, θα διευκρινίσω πως έχω όντως μαθητές, αλλά είναι μόνο δύο, δεν είμαι δασκάλα, απλά είναι δυο παιδάκια που οι μαμάδες είναι η μία Γαλλίδα κι η άλλη Ιταλίδα και τα βοηθάω λίγο στο διάβασμα. Τα είχα βρει τον πρώτο χρόνο που ήμουν στο νησί και η οικονομική μου κατάσταση ήταν αξιοθρήνητη κι έκτοτε δεν μπορούν να με αποχωριστούν, οπότε συνεχίζω κι ας σημαίνει αυτό ότι φεύγω από το σπίτι στις 7 το πρωί και γυρνάω στις 6 το απόγευμα.
Ο άλλος μαθητής μου, ο Θωμάς, είναι λίγο βαρύς, έτσι, δε μιλάει πολύ κι ούτε σηκώνει πολλά πολλά, θυμώνει εύκολα. Και δε με πολυχωνεύει κιόλας ή έτσι θέλει να δείχνει, για να μη του πάρω και τον αέρα. Όταν χτυπάω το κουδούνι, φωνάζει «μαμά, πάλι ήρθε αυτή». Την άλλη φορά, είχε η μαμά του ένα περιοδικό που το είχε διαβάσει κι ήθελε να μου το χαρίσει να το διαβάσω κι εγώ. Μου το δίνει, λοιπόν, και μου δίνει και μια σκιά που είχε δώρο το περιοδικό. Και να σηκωθεί, παιδιά μου, ο Θωμάς και ν’ αρχίσει να φωνάζει «της δίνεις και τα πράγματά σου, δε φτάνει που της δίνουμε τόσα λεφτά, της χαρίζεις και το περιοδικό από πάνω και να της το πάρεις πίσω», καλά, η μαμά καταντράπηκε κι εγώ είχα ξεραθεί στα γέλια. Ο Θωμάς είναι καλός μαθητής, αλλά όταν βαριέται, πράγμα που συμβαίνει κυρίως τις Παρασκευές, μπορείς να φτάσεις κι ως την παιδοκτονία. Ειδικά τα Αγγλικά, διότι πάνε και Αγγλικά, δεν τα θέλει καθόλου, τα λέει Άγγλικα, από τότε που έμαθε ότι το ugly σημαίνει άσχημος.
Ο δε Άλεξ, όταν λέει κοτσάνα κι εγώ ρίχνω απελπισμένη το κεφάλι μου στα χέρια, μου λέει «μην απελπίζεσαι, Κατερίνα, είμαι μισός Γάλλος και γι’ αυτό δεν μπορώ να ξεχωρίσω το ρήμα από το ουσιαστικό και δυσκολεύομαι στην ορθογραφία, δε φταις εσύ», το σκασμένο, κι εγώ του απαντάω πως και στα Γαλλικά το ρήμα και το ουσιαστικό είναι δύο διαφορετικά πράγματα και κάποτε θα τα βρει μπροστά του και με λέει κακεντρεχή-εγώ φταίω που του έμαθα τι σημαίνει αυτή η λέξη.
Βέβαια, ο Άλεξ είναι και πιο ερωτιάρης: έχει ένα κορίτσι, την Αθηνά, και κλέβει τα κοσμήματα της μαμάς του για να τα χαρίζει στην Αθηνά κι ευτυχώς τα βρίσκει η μαμά της και τα επιστρέφει στη μαμά του Άλεξ. Επίσης, προχτές μου περηφανευόταν πως φίλησε το κορίτσι του φίλου του πριν το φιλήσει ο ίδιος ο φίλος του, διότι παίζανε μπουκάλα και του έτυχε.
Ο Θωμάς, με τα κορίτσια δεν τα πάει πολύ καλά: λέει ότι είναι χαζά κι εγώ του λέω πως πάντως ένα κορίτσι θα διάβαζε τι πρέπει να κάνει στην άσκηση πριν ξεκινήσει να την κάνει και πελαγώσει κι επίσης ένα κορίτσι θα είχε επιτέλους μάθει πως η ορθογραφία γράφεται με όμικρον κι όχι με ωμέγα, μα είναι δυνατόν; Μάλιστα, γράφει στο βιβλίο «ορθω» για να μην ξεχάσει ποιές λέξεις έχει ορθογραφία, σας λέω, καμία λογική.
Μετά από όλα αυτά, πώς να διατηρήσω εγώ την ψυχική μου ηρεμία; Το δόντι συνεχίζει να πονάει, έχω και να μαγειρέψω, τουλάχιστον σταμάτησε να ουρλιάζει η απέναντι, η οποία έχει παράπονο πως κάποιος περαστικός αφόδευσε χτες έξω από την πόρτα της κι όλο το πρωί «ρίχνω χλωρίνες, κυρα-Βάσω μου, που να του χέσω τη μάνα και τον πατέρα, εδώ δεν είναι οι Άγιοι Πατέρες (το όνομα της συνοικίας), μπουρδέλο είναι, έρχεται και χέζει ο καθένας κι ο Γιωργάκης (ο ΓΑΠ, ντε!) τσεπώνει». Τι σχέση να ‘χει τώρα ο Γιωργάκης και με ποιόν τρόπο τσεπώνει, αυτό δεν το έχω διευκρινίσει ακόμα.
Αν δε φανώ μες στη βδομάδα, θα έχω πεθάνει από το δόντι. Σας αφήνω παρακαταθήκη.

7 σχόλια:

vivian είπε...

Tous xrwmatistous fiogous sou na mou afiseis!

Κατερίνα είπε...

Εννοείται, όλους! Πήρα κι έναν καινούργιο, ροζ ριγέ, τέλειο.

astakoulis είπε...

Όχι ρε φίλε Άγιοι Πατέρες, στο παλιό μου σπιτάκι, στο "Οκαζιόν" από πίσω πα'να πει, δλδ γιατί μου το κάνεις αυτό τώρα μεσημεριάτικα να χαρείς. Και αυτός ο μαθητής πολύ νιοράντες πες του, άκου να φιλάει τη μικρή πριν τη φιλήσει ο άλλος. Μόνο οι Κερκυραίοι τα κάνουν αυτά! Πα πα πα...

vaso είπε...

χαχαχα!!!! τα παιδάκια είναι όλα χαρά θεού! το δόντι μάλλον θα πρέπει να το βγάλεις γιατί άμα σου κάνει απόστιμα άστα να πάνε!!! τα έχω περάσει και ξέρω! φιλιά πολλά!

Κατερίνα είπε...

Όχι ρε αστακούλη, πλάκα μου κάνεις, εκεί έμενες; Μα πόσο μικρός παίζει ναναι αυτός ο κόσμος;

Ανώνυμος είπε...

ΔΕΝ ΑΦΉΝΕΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΤΥΧΙΕΣ ΛΕΩ ΕΓΩ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ. ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΥΝΕ ΜΕΣΑ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΜΑΣ. ΑΝΤΕ!

Η ΔΟΛΙΑ ΜΑΝΑ
(δόλια ή δολία)

Calliope είπε...

Βιβλία πήραν τα παιδάκια στο σχολείο;
Εδώ, στη Ρόδο, την ημέρα του αγιασμού πουλούσαν αντιγραμμένα cd έξω από ένα λύκειο με τα ψηφιακά βιβλία!
Επίσης, ο Τσακ Νόρις έχει βιβλία...