Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Αυτή η σχολή ήταν μια κάποια λύσις.

Αυτές οι Κυριακές, που πάντα αργοπεθαίνουν, στην Κέρκυρα είναι ακόμα χειρότερες: κάθεσαι και ιδρώνεις, καυτός αέρας μπαίνει στα πνευμόνια σου και νιώθεις σαν επισκέπτης στα βουνά της Μόρντορ. Κινείσαι αργά, σα γιγάντιο καλαμάρι στο βυθό ενός καζανιού, η ζέστη σε αποχαυνώνει και τα 5 λεπτά έξω από το ντους σου φαίνονται αιτία αυτοκτονίας.
Μόλις γύρισα από τη θάλασσα και αναρωτιέμαι γιατί. Έχω πάρει αγκαλιά ένα μπουκάλι παγωμένο νερό και δεν αποφασίζω να μπω για μπάνιο, διότι ξέρω πως θα ιδρώσω αμέσως πάλι, οπότε λέω να κάνω μία και καλή, πριν κοιμηθώ. Από την άλλη, όμως, χτες μετά τη θάλασσα (διότι αυτό τουλάχιστον το καλό το έχουμε, πάμε κάθε μέρα για μπάνιο) δε λούστηκα, με αποτέλεσμα το μαλλί μου να θυμίζει στην αφή, την όψη και τη μυρωδιά το σύρμα για τα πιάτα. Κι επειδή το βράδυ θέλουμε και να βγούμε, τρομάρα μας, εδώ ως την κουζίνα πας και εξαντλείσαι, οι μαργαρίτες μας μάραναν, καλύτερα να κάνω ένα μπάνιο και να λουστώ εγκαίρως, διότι η Ελένη θα με βρίσει αν αργήσω.
Και ξέρετε γιατί θα βγούμε, έτσι; Διότι, επισήμως, με χαρτί, με τη βούλα, που λένε, είμαστε ξεναγοί. Τώρα, θα μου πείτε, σιγά τα λάχανα. Όχι, όμως, φίλοι μου, καθόλου σιγά δεν είναι τα λάχανα, διότι όταν επί 3 χρόνια έχεις περάσει των παθών σου τον τάραχο για να τελειώσεις τη σχολή, μέσα στην απόλυτη ένδεια αφού δεν προλάβαινες ούτε να φτύσεις, όχι να δουλέψεις, όταν έχεις μετρήσει με τις σταγόνες του ιδρώτα σου κάθε πετραδάκι σε κάθε αρχαιολογικό χώρο αυτής της συγκεκριμένης χώρας, όταν έχεις μελετήσει ενδελεχώς κάθε ράφι κάθε προθήκης κάθε μουσείου κι όταν, μετά από όλα αυτά, περιμένεις τον υπουργό (μη ρωτάτε ποιόν υπουργό, εδώ που ζούμε ο υπουργός είναι μια οντότητα συνεκδοχική, φανταστική ίσως, αλλά σίγουρα παντοδύναμη, κάτι σαν το Άγιο Πνεύμα, ας πούμε) να υπογράψει το χαρτί σου και αφού εδεήσει και το υπογράψει-κι αυτό γιατί δεν ανασχηματίστηκε, αλλιώς θα μας τις έφερνε ο Άγιος Βασίλης τις άδειες-περιμένεις να έρθουν από την Αθήνα στην Κέρκυρα μάλλον με μουλάρι, ε, όταν πια πάρεις την πολυπόθητη άδεια, έχεις μια χαρά και δύο, μη σας πω.
Όταν ήμασταν ακόμα στη σχολή, κάθε φορά που ερχόταν καινούργιος καθηγητής (περίπου μια φορά την εβδομάδα δηλαδή) μας ρώταγε τον καθένα λίγα πράγματα για τον εαυτό του. Φαντάζεστε, λοιπόν, με αυτή τη συχνότητα να ακούμε οι υπόλοιποι (τα ίδια κάθε φορά) λίγα λόγια του καθένα για τον εαυτό του, στο τέλος είχαμε μάθει ακριβώς τι λέει ο καθένας κι αν ξεχνούσε κάτι, του το υπενθυμίζαμε με μια φωνή, σαν τη χορωδία Τρικάλων. Επίσης, επειδή βαριόμασταν κάθε φορά να βρίσκουμε άλλη διατύπωση, τα λέγαμε και με τις ίδιες φράσεις ακριβώς, η μέρα της μαρμότας, σας λέω.
Εγώ, λοιπόν, σ’ αυτές τις απαγγελίες έλεγα ότι η ξενάγηση ήταν όνειρο ζωής για μένα, φυσικά με κοροϊδεύανε όλοι, δεν ξέρω γιατί, αφού ήτανε, να μην το πω; Εγώ έγινα αρχαιολόγος για να έχω επιστημονικό υπόβαθρο ως ξεναγός (τώρα βέβαια ξέρω πως μεγαλύτερη βλακεία απ’ αυτό δεν υπάρχει, ο ξεναγός δεν θέλει επιστημονικό, καλλιτεχνικό υπόβαθρο θέλει), επίσης έδωσα εξετάσεις δύο φορές για να περάσω σε μια σχολή, που όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο όλοι τη θεωρούσαν εξευτελισμό του πτυχίου μου (παλιά όσο κι ο χρόνος η διαμάχη μεταξύ ξεναγών και αρχαιολόγων, οι πρώτοι ζηλεύουν τη μόρφωση των δεύτερων κι οι δεύτεροι τις αποδοχές των πρώτων) κι επίσης ήρθα στην άκρη του κόσμου για να γίνω ξεναγός. Οπότε, ναι, βεβαίως και ήταν όνειρο ζωής και τώρα που πραγματοποιήθηκε, τι κατάλαβα; Καταρχήν, πάλι με βρίζουν όλοι, γιατί δεν κάνω ξεναγήσεις (αφού δεν προλαβαίνω η γυναίκα, άσε που δεν έχω διαβάσει και τίποτα, τι θα λέω στον τουρίστα, just columns, move on;) κι επίσης, σε λίγο καιρό, θα έρχεται ο τρελαμένος Γερμανός και θα ξεναγεί ο ίδιος και στα αρχαία ελληνικά κιόλας.
Δεν έχει σημασία, όμως, αυτό, σημασία έχει η πραγματοποίηση του ονείρου και το ότι είμαστε πια οι ξεναγοί της νέας εποχής, που κατά τη γνώμη μου, είναι οι πρεσβευτές της χώρας μας κι επίσης, οφείλω να σας πληροφορήσω πως ουδεμία σχέση έχουν με τη Νία Βαρντάλος στο My life in ruins, αν το έχετε δει, είμαστε σοβαροί και αξιοπρεπείς επαγγελματίες και μην πιστέψετε τίποτα από όσα σας πουν, εντάξει;
Και τώρα πρέπει να πάω για μπάνιο κι η Ρενάτα με νευρίασε γιατί λέει ότι δεν θα προλάβω να ετοιμαστώ κι αυτή κάθεται αραχτή και θέλει, λέει, να της ξεβάψω και τα νύχια, βρε ουστ.
Δεν πρόλαβα να σας γράψω μια πραγματεία για τις πραγματοποιήσεις των ονείρων και το κενό που σου αφήνουν, αλλά καλύτερα, ψυχοπλακωτικό θα ήταν. Θα σας περιγράψω την πρώτη μου ξενάγηση, να γελάσετε.

10 σχόλια:

Ευγένιος Σαχλοσοφίξ είπε...

just columns, move on , θεικό.

just pieces of rock sticking out of the ground like dicks, προτείνω εγώ

TB είπε...

Για ξεναγούς προτείνω κι αυτά:

- Do you know what is this? No? Then why are you here?

- What ever questions you have, look for the answers in yourselves. We are all part of the global power of knowledge. Now, close your eyes, take a deep breath and let's all feel that power.

- I won't say anything, unless you pay. ( http://youtu.be/teMlv3ripSM )

Κατερίνα είπε...

Αγαπητέ μου Ευγένιε, μόνο χάριν συντομίας θα προτιμούσαμε την πρώτη εκδοχή.

ΤΒ, αυτό το τελευταίο πολύ με άρεσε. Αν έχεις κι άλλα τέτοια, εδώ είμαστε!

Ανώνυμος είπε...

Καλή αρχή και καλή επιτυχία!
Ο γιατρός σας!
:-)

Κατερίνα είπε...

Ω, γιατρέ, ευχαριστώ, απ' το στόμα σας και στου θεού τ' αυτί.

Marouli είπε...

Καλη σταδιοδρομια θα πω!!! Οντως η ζεστη μας εξαντλει.. Υπομονη θα ερθει ο χειμωνας..

Μαρουλοφιλακιαααααααα!

astakoulis είπε...

Δηλαδή τι σε κάνει να πιστεύεις ότι γουστάρουν columns οι τουρίστες, κάντους εκεί μια ξενάγηση στο φαληράκι να πιείτε κοκτέιλ πλαί στο κύμα να το φχαριστηθείτε βρε αδερφέ

Κατερίνα είπε...

Μαρούλια, αστακούλια και διάφορα άλλα εδώδιμα και αποικιακά, καταρχήν, γιατί διαβάζω πάντα τα σχόλιά σας τη δύσκολη ώρα της 3ης μεσημβρινής, όπου έχει κολλήσει η κοιλιά στην πλάτη από την πείνα, και κατά δεύτερον, ευχαριστώ για τις ευχές και την υποστήριξη και τέλος, όντως οι τουρίστες ποσώς ενδιαφέρονται για κόλιουμνς και δενξέρωγωτι αρχαιολογικά, το μόνο που τους νοιάζει είναι τα κοκτέιλς, εμείς γιατί τους ταλαιπωρούμε τους ανθρώπους, δεν ξέρω.

Calliope είπε...

Καλή σταδιοδρομία λοιπόν! Πού έκανες την πρώτη σου ξενάγηση;

Κατερίνα είπε...

Δεν έχω κάνει ακόμα ξεναγήσεις, παρά μόνο σ' ένα μουσείο στην Κέρκυρα...