Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Εκτελούνται μεταφοραί (και κυριολεξίαι).

Έφαγα όλα τα πτι μπερ της Ρενάτας, πρώτον διότι η Ρενάτα είναι άρρωστη και δεν κάνει να τρώει μπισκοτάκια και δεύτερον διότι δεν είχα τίποτε άλλο να φάω για πρωινό, πράγμα το οποίο είναι μεγάλο δυστύχημα για μένα, μπορώ να παραλείψω όποιο γεύμα θέλετε, αλλά όχι το πρωινό, αυτό που σηκώνονται και φεύγουν δίχως να βάλουν μια μπουκιά στο στόμα τους, δεν το καταλαβαίνω, εγώ έχω φάει και κρύο παστίτσιο για πρωινό. Και τώρα που έχω πάρει δύναμη και θάρρος από τα ξένα πτι μπερ (το ξένο είναι πιο γλυκό, ως γνωστόν) μπορώ να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα, η οποία συνίσταται σε μία μετακόμιση, 3 απογεύματα στο γραφείο, έναν πόλεμο στην Αθήνα κι άλλον έναν στην Κέρκυρα. Από όλα αυτά, θα ασχοληθώ με τη μετακόμιση, τα υπόλοιπα είναι πολύ οδυνηρά και εξαιρετικά αδιαχείριστα και, ως γνωστόν, είμαι άνθρωπος φυγόπονος και αιθεροβάμων.
Εν ολίγοις, η φίλη μου ήρθε για να μαζέψει τα πράγματά της και να μετακομίσει κι εγώ, έχοντας φέρει εις πέρας με τεράστια επιτυχία 9 μετακομίσεις (στην ενήλικη ζωή μου), της προσέφερα την εμπειρία μου και τη γνώση μου, παράλληλα με την ψυχολογική υποστήριξη, εξίσου απαραίτητη για να μετακομίσεις.
Δηλαδή, ενώ τύλιγα τις σανίδες της βιβλιοθήκης με αυτό το πράγμα με τις φουσκίτσες (μπορεί κάποιος να μας πει πως το λένε, παρακαλώ, διότι δε βρήκαμε κανένα δόκιμο όρο, οπότε κατέφυγα στην περίφραση), τραγουδούσα «μετακόμιζα, θυμάμαι, μ’ ένα αμάξι, τώρα όλα τα ζητώ για να ‘μαι εντάξει» και «χαρτοκιβώτια ΝΟΥΝΟΥ και πράγματα συσκευασμένα», η Βίβιαν σιωπηρά παρακαλούσε να το βουλώσω, η Μαργαρίτα κάπνιζε στενοχωρημένη στον καναπέ κι ένας φίλος μας έστρωνε εφημερίδες στα σκαμπό για να καθήσει κι όλοι μαζί με κοίταζαν τι ωραία που τα έκανα κι ήμασταν (όπως είπε κι η Μαργαρίτα) λίγο σαν τους εργάτες της ΔΕΥΑΚ: ένας σκάβει κι οι υπόλοιποι κοιτούν και λένε «σκάψε λίγο πιο δεξιά, να βρούμε τη σωλήνα».
Σωλήνα δε βρήκαμε, αλλά βρήκαμε διάφορα άλλα πράγματα, καθώς, φίλοι μου, μια μετακόμιση μπορεί να αποκαλύψει πολλά: νυχτερίδες κι αραχνοοικογένειες πίσω από τη βιβλιοθήκη, παιδικά ρουχαλάκια πεσμένα πίσω από τα συρτάρια της συρταριέρας που είχες πάρει από την αποθήκη του Πάκη, πόσα άχρηστα πράγματα είχες μαζέψει, 3 σακούλες σκουπιδιών με ρούχα για τη γειτόνισσα της Ελένης, πόσο αγάπησες το σπίτι αυτό και τον τόπο εκείνο, μια λάμπα κινέζικη για να τη χαρίσεις στην Κατερίνα, την ικανότητα να ξεφορτώνεις καναπέδες από αγροτικά μέσα στη νύχτα στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης κι άλλα τέτοια.
Επίσης, με αφορμή τη μετακόμιση της Βίβιαν, θυμήθηκα τις δικές μου, που με είχανε γυρίσει σχεδόν σε όλη τη Θεσσαλονίκη. Σε μία από αυτές, την πιο επεισοδιακή, είναι η αλήθεια, μετακόμιζα στη Ναβαρίνου, που είναι πεζόδρομος και όπου το φορτηγό του μπαμπά της Δώρας που είχαμε επιστρατεύσει δε μπορούσε να μπει. Τα παίρναμε, λοιπόν, τα πράγματα στα χέρια, μεγάλη επιτυχία, το κονβόι: δύο ήταν μπροστά και κουβαλούσαν την τηλεόραση κι άλλοι δύο ακολουθούσαν σπρώχνοντας την κουζίνα στο πεζοδρόμιο, ώσπου κάτι τύποι που έλιωναν εκεί στα πεζούλια, μας ρωτούν «παιδιά, είστε μ’ αυτούς με την τηλεόραση;» και σηκώνονται όλοι μαζί και μας ανέβασαν την κουζίνα στον ένατο όροφο. Μετά, όταν είχαμε ανεβάσει τα πάντα στον ένατο όροφο, πλάκωσαν κάτι μπάτσοι κι εμείς φοβηθήκαμε ότι είχαν έρθει να μαζέψουν το φορτηγό, αλλά μετά απεδείχθη ότι κάποιος είχε αυτοκτονήσει πέφτοντας από τη διπλανή πολυκατοικία. Εμείς ούτε που πήραμε χαμπάρι και φυσικά μετά εγώ φοβόμουν πως ήταν κακός οιωνός, αλλά τελικά εκείνο το σπίτι ήταν το αγαπημένο μου κι ας έκανε μαύρο ψόφο κι ας έπρεπε κάθε φορά που έβγαινες από ένα δωμάτιο να κλείνεις αμέσως την πόρτα για να μη φύγει η ζέστη, λες κι ήσουν σ’ αυτή την ταινία «Οι άλλοι», τη θυμάστε; Που έπρεπε να κλείνεις τις πόρτες για να μη μπει το φως και πεθάνουν τα βρικολακάκια παιδάκια;
Μετά από εκείνο το σπίτι, μετακόμισα σε ένα άλλο τεράστιο και τη μέρα της μετακόμισης, ο Γιάννης ορκιζόταν φαντάρος κάπου στας Σέρρας, οπότε το πρωί πήγα στην ορκωμοσία και το μεσημέρι γυρίσαμε στη Θεσσαλονίκη και μετακομίσαμε, πως τα κάναμε αυτά τα πράγματα, δεν ξέρω. Σε μια άλλη μετακόμιση, ξεχάσαμε την τηλεόραση στο πεζοδρόμιο και τη θυμηθήκαμε μετά από 3 ώρες. Φυσικά, η τηλεόραση είχε κάνει φτερά κι εγώ αγόρασα καινούργια, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Επίσης, στην τελευταία μετακόμιση που κάναμε στη Θεσσαλονίκη, τελευταία στιγμή βρήκα το ανοιχτήρι και το έριξα στην τσάντα μου, αλλά μετά έμεινε εκεί ξεχασμένο. Την επόμενη μέρα, όμως, εγώ πετούσα για Κέρκυρα, με το ανοιχτήρι-πολυεργαλείο-ελβετικό σουγιά στην τσάντα, οπότε, όπως φαντάζεστε, στο τσεκ ιν, παραλίγο να με μπουζουριάσουνε.
Τέλοσπαντων, στο τώρα, εγώ από τη μετακόμιση της Βίβιαν απεκόμισα μια λάμπα, έναν καναπέ, ένα κομοδίνο και ένα σαλονάκι ταράτσας, διότι, όπως σοφά έχει πει η Δώρα, πάντα να βρίσκεσαι εκεί που η φίλη σου πετάει πράγματα. Βέβαια, τώρα που τα γράφω και τα ξανασκέφτομαι όλα, στενοχωριέμαι που φεύγει η Βίβιαν από το νησί (δεδομένου ότι πριν από κάνα μήνα, έφυγε κι άλλη μια φιλενάδα μου από το νησί, πώς να το εκλάβουμε τώρα αυτό; Μήπως πως όλοι φεύγουν από αυτό το νησί;) και στενοχωρήθηκα που θυμήθηκα κι όλες αυτές τις μετακομίσεις και τα σπίτια μου στη Θεσσαλονίκη κι όλα τα συμπαρομαρτούντα και στενοχωρήθηκα ακόμα περισσότερο που σκέφτηκα ότι κάποτε θα έρθει κι η ώρα της δικής μου μετακόμισης κι ότι όσες μετακομίσεις και να κάνεις, ποτέ δε συνηθίζεις, πάντα αφήνεις κάτι πίσω κι όταν τελειώσουν αυτά που έχεις να αφήσεις πίσω, τι κάνεις;
Θα πάω να φάω μερικά πτι μπερ ακόμα, μου φαίνεται.

5 σχόλια:

Vasia είπε...

αεροπλάστ

Κατερίνα είπε...

φχαριστούμε!

vaso είπε...

εμένα μου αρέσουν πάρα πολύ οι μετακομίσεις!!! πες με τρελή αλλά μου αρέσουν! σκεφτομαι πάντα το καινούριο που έρχεται να μπει στη ζωή μου και μου αρέσει πάρα πολύ να αλλάζω θέση στα πράγματά μου!!!! έλα όμως που έχω έναν άντρα που το σιχένεται και έχω κολλήσει 3 χρόνια σε ένα σπίτι!!!! είναι τέλειο το σπίτι δεν το συζητώ αλλά θα ήθελα να τα μαζέψω όλα σε κούτες νουνού και να πάμε αλλού!!!! χαχαχα!!!! φιλάκιααααα

Κατερίνα είπε...

Ελευθερία, σ' ευχαριστώ! Το είδα το μπλογκ σου και σε ακολουθώ κι εγώ.

Βάσω, παιδί μου, είσαι τρελή, όντως! Εγώ δεν αντέχω άλλο να μετακομίζω. Το περισσότερο που έχω μείνει στο ίδιο σπίτι είναι 2 χρόνια...

vivian είπε...

Katerinaki mi stenoxwriesai giati prwta ap'ola tha eimai ekei kai sti diki sou metakomisi gia na exeis na grapseis 3 arthra meta!Auto to pragma me tis fouskitses (oi opoies se pliroforw ksefouskwsan oles,kai ta 5.000.000) egw to lew bubbles.Mono nyxterides les...ligo akoma kai tha vriskame kai ti swlina tis DEYAK!Episis den eimai kai toso sigouri gia to an mporeis na paraleipseis ena geuma!!!!Filakia!:-*