Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Προτιμώ το τέρας μου, αλήθεια!

Μολονότι αυτή η εβδομάδα μόνο εύκολη δεν ήταν, δεδομένου ότι πρώτον ήρθε η ώρα της μηνιαίας συνδρομής μου στην αιματοχυσία του πλανήτη, πράγμα που από μόνο του είναι μια μικρή τραγωδία, επιπλέον οι καθημερινές τραγωδίες στη δουλειά πληθαίνουν ωσάν να ήμουν στη λωρίδα της Γάζας κι ακόμα καθημερινά αντιμετωπίζω ένα μεγάλο, τριχωτό, γκρίζο, δυσκίνητο και ασήκωτο τέρας, την ελληνική γραφειοκρατία, ατάραχη και θαρραλέα διεξάγω τον ανώδυνο πόλεμο της ζωής μου. (Η λωρίδα της Γάζας τουλάχιστον είναι ανοιχτά μια εμπόλεμη ζώνη, εμείς το παίζουμε και πολιτισμένοι ντεμέκ.) Κι επίσης, πρέπει να διαχειριστώ και τη βλακεία, η οποία, το έχουμε πει, είναι σαν το σύμπαν: δεν τελειώνει ποτέ.
Παρά ταύτα, λοιπόν, εγώ είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου, σας το έχω πει, έτσι;
Ξυπνάω το πρωί, πολύ νωρίς μεν, γύρω στις 6.30, αλλά μετά, στο δρόμο για τη δουλειά, όπου ολομόναχη και κρατώντας τον καφέ περπατάω στα πέτρινα και πολύ συχνά βρεγμένα καντούνια της Κέρκυρας, βλέπω μπροστά μου κάθε μέρα την ανατολή: δεν ξέρετε πόσες διαφορετικές ανατολές υπάρχουν στον κόσμο. Κι όταν φεύγει αεροπλάνο, αφήνει τη φούξια γραμμή του πίσω, για να δείξει στον ήλιο το δρόμο, μην τυχόν κι έχει μεθύσει το προηγούμενο βράδυ και χαθεί.
Και ξέρετε κάτι, ρε παιδιά, που σκεφτόμουν σε μια από αυτές τις ανατολές; Ότι ποτέ κανείς δε με έδιωξε από το σπίτι μου και ποτέ κανείς δε με κυνήγησε κι ήμουν πάντα ελεύθερη να κάνω τη ζωή μου, εντάξει, δεν έχω πολλά λεφτά για να την κάνω, αλλά έχω λίγα και μερικές φορές έχω κι ένα παγωτό στο χέρι και κάθομαι στην πλατεία και κουτσομπολεύω με την Ελένη.
Κι εκεί, μένω με το παγωτό στο χέρι κι αναλογίζομαι όλους της γης τους κολασμένους, όλους εκείνους που τρέχουν για πάντα, που δε μου μοιάζουν καθόλου κι όμως είναι σαν εμένα. Που απλά έτυχε να γεννηθούν σε μια άλλη χώρα ή σε μια άλλη πόλη ή σε μια άλλη γειτονιά.
Οι τυχεροί άνθρωποι κι οι ευτυχισμένοι είμαστε αλαζόνες, έχουμε αυτό που η Δώρα ονόμαζε η αλαζονεία της ευτυχίας: νομίζουμε πως όλοι οι υπόλοιποι μας οφείλουν να είναι ευτυχισμένοι, πρέπει να είναι ευτυχισμένοι όπως εμείς, γιατί, πιστεύουμε, η ευτυχία είναι θέμα επιλογής και προσωπικής δράσης και μας τη σπάνε οι δυστυχισμένοι, δε θέλουμε να τους ξέρουμε.
Πλανόμαστε πλάνην οικτράν.
Η ευτυχία, αγαπητοί μου, είναι θέμα τύχης. Και πρέπει να είμαστε ταπεινοί διά να μην καταβαραθρωθούμε.
Ταπεινός σημαίνει να θυμάμαι πως σε τίποτε δε διαφέρω από τον βασανισμένο, από το μετανάστη, το ναρκομανή, τον αλκοολικό, το φτωχό, τον άνεργο, το μόνο. Απλά ήμουν πιο τυχερός. Απλά, απλούστατα. Απλά έτυχε, ξέρετε, να γεννηθώ σε μια ψιλοελεύθερη χώρα και μια ανεκτική εποχή, απλά έτυχε να μη με σπρώξει και να μη μου σπρώξει ποτέ κανείς, απλά έτυχε.
Επίσης, ταπεινός σημαίνει να στέκομαι καμιά φορά και να αναλογίζομαι τι έχω, τι δεν έχω, τι μου λείπει.
Σημαίνει να μην ξεχνώ σε πόσο προστατευμένο περιβάλλον ζω και πόσα είναι αυτά που δεν καταλαβαίνω και που δεν ξέρω.
Ξέρουμε άραγε τι θα πει μετανάστης; Ή λαθρομετανάστης; Ξέρουμε πως είναι να μην έχεις πουθενά, πουθενά όμως, να πας; Δε νομίζω πως ξέρουμε, εγώ πάντως δεν έχω ιδέα, γιατί πάντα είχα σπίτι και χώρα και ταυτότητα.
Και μετά μιλάμε για τείχη και τύχη. Νομίζω πως αν κάποιος είναι απελπισμένος, δεν θα τον σταματήσει κανένα τείχος, θα πάει εκεί που είναι να πάει κι ας μη μιλήσω για την βλακεία των Ελλήνων, που νομίζουν πως ζουν στη χώρα της επαγγελίας και πως όλοι οι άλλοι λαοί θέλουν να έρθουν εδώ και να τους πάρουν τις περιουσίες τους (άμα ξανακούσω τη λέξη περιουσία, there will be blood).
Η ανάγκη, φίλοι μου, η πείνα, η πίκρα, η αδικία, η θέληση για ζωή και για αγάπη, δεν έχουν εθνικότητα, είναι παντού τα ίδια κι όλοι τα νιώθουμε το ίδιο κι όλοι θα παλεύαμε για τα παιδιά μας και για τον αδερφό μας το ίδιο, σε όποια γλώσσα κι αν το κάναμε. Κι αν αναγκαζόμασταν ποτέ να γίνουμε λαθρομετανάστες (διότι όλοι αναγκάστηκαν, δε νομίζω να γούσταρε κανείς να περνάει τέτοια βάσανα), τα ίδια που κατηγοράμε θα κάναμε, να είστε σίγουροι, και χειρότερα: πάντα υπάρχουν χειρότερα.
Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει για να μη μπουν άλλοι μετανάστες στη χώρα, σίγουρα όμως το περίφημο τείχος δε βλέπω να βοηθάει και πολύ, παρά ως πεδίο δράσης και καμβάς για πρωτοποριακούς και τολμηρούς καλλιτέχνες, ζωγράφους, φωτογράφους και ηθοποιούς. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι πως τους (λαθρο)μετανάστες πρέπει να τους βλέπουμε με λίγο πιο συμπονετικό βλέμμα και με ένα απλωμένο χέρι καμιά φορά. Και για να αποβάλλουμε την αλαζονεία της ευτυχίας που λέγαμε πιο πάνω και γιατί δεν είναι μόνο Πακιστανοί, Κούρδοι, Αφγανοί, Σομαλοί, Ρώσοι, Αλβανοί, είναι ανθρώπινα όντα κι ακόμα κι αν δε μας μοιάζουν, είναι εντελώς σαν εμάς, αλήθεια.
Σκέψου, λέει, μια μέρα να ξυπνούσες κι ο ήλιος να μην ήταν στη θέση του και να μη μπορούσες να πάρεις τον καφέ σου και να πας στη δουλειά, παρά να έπρεπε να μπεις σε ένα φορτηγό μόνο με τα ρούχα που φοράς και να πας σε μια χώρα που κανείς δε μιλάει τη γλώσσα σου κι όλοι σε βλέπουν σαν βδελυρό και κατάπτυστο εγκληματία κι ας μη σ’ έχουν ξαναδεί ποτέ.
Αλήθεια, δεν ξέρω τι άλλο να γράψω. Έχω διαβάσει κι έχω ακούσει πολλές ιστορίες μεταναστών, αλλά δεν μπορώ να βρω τη λύση στη μεταναστευτική πολιτική της χώρας. Το μόνο που μπορώ είναι να συμπονώ τους ανθρώπους που βρίσκονται στο δρόμο μου, να μην τους κλωτσάω κι από πάνω και να προσπαθώ να αλαφρύνω τη δυστυχία τους. Έστω με ένα βλέμμα.

10 σχόλια:

ΣΚΥΛΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ είπε...

Κατερίνα , έγραψες αυτό ακριβώς που πρέπει να σκεφτούμε όλοι μας. Γιατί τα "πάντα ρει" και μπορει να γυρίσει ο τροχος και να ρθουμε και μεις στη θέση τους όπως έχουμε έρθει πάρα πολλές φορές.

travellerlina είπε...

Ειρήνη υμίν...
Γεια σου Κατερινα!
Όλοι σ' αυτή τη ζωή είμαστε άξιοι για λίγη συμπόνια.
Να ευλογείς αυτά που έχεις κάθε στιγμή... και να αγαπάς όποιος βλέπεις γύρω σου.
Ένα χαμόγελο δεν κοστίζει τίποτα!
Φιλια

Ανώνυμος είπε...

εκλαψα

irini είπε...

ti na sou po......me sigkinises afantasta,kala pou aggikses mia apo tis poli euaisthites xordes mou.....oloi eimaste eutixismenoi me ton tropo moas kai etsi prepei na leme doksa to theo pou exoume igeia kai mia zesti gonia na kourniasoume....autoi oi anthropoi pou den exoun ston ilio moira kia psaxnoun mesa apo omixli sineffia kai kakokairia na vroun ton ilio ti na poun....ego prosopika poli stenaxoriemai pou en eti 2011 iparxei toso entona to fainomeno tou ratsismou...anti na anevainoume epipedo stin klimaka tis anthropotitas exoume kollisei sto kairo tou min po......ante sigxistika tora......ne paidia,,pappoudakia,paidakia na koimountai pano se xartonia kai na parakalane gia ena eyro mpas kai fane ligo psomi kai anteksoun tin epomeni mera tou golgotha tous.....oute ena asylo den mporei na ftiaksei auto to kratos na stegazontai toulaxiston autoi pou exoun anagkia....kai auti mia mikri voitheia einai......peritto de na sas po oti pou na vrethei anthropos na skeftei na kanei kati gia tous aporous kai vasanismenous otan kathenas skeftetai tin parti tou.................

Ανώνυμος είπε...

1) που ξέρεις εσύ ότι το τέρας έχει τρίχες??? εμένα μου είπαν ότι κουρεύτηκε πρόσφατα.

2) ΠΛΑΝΩΜΕΘΑ ή άντε το πολύ - πολύ ΠΛΑΝΩΜΑΣΤΕ, διότι αλλιώς είμαστε στην πλάνη (και όχι στην πλάτη) του ξυλουργού και μας πλανίζει.

3) εκτός των ανωτέρω, ήταν πάρα πολύ καλό. επιτέλους. forward στον Άδωνι τώρα!

Κατερίνα είπε...

Έλεος, ανώνυμε, λυπήσου με, τίποτε πια δε σε συγκινεί σ' αυτόν το μάταιο κόσμο; Τώρα θα δεις που θα σε ξεμπροστιάσω στο επόμενο άρθρο.
Καταρχήν, λάθος σου φάνηκε, απλά το είχανε χτενίσει, διότι θα ερχόταν ο πρόεδρος.
Επίσης, μετά με λένε εμένα σχολαστικιά με τη γραμματική.
Και τέλος, επιτέλους και στα μούτρα σου.

Ανώνυμος είπε...

irini, τι είναι το kokoblock που παθαίνεις όταν διαβάζεις εφημερίδα???? (από το σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση)

vivian είπε...

Ouf!Ligo psixoplakwtiko re paidi mou!De lew,eimai yper tis symponias,alla meres pou einai (kai kairoi pou einai!) tha ithela kati pio euthimo!Auto pou exw na pw ki as akoustei skliro einai oti o kathenas asxoleitai me ta provlimata pou exei akoma ki an auta perilamvanoun ena apotiximeno manikiour gia paradeigma!Dystixws egw as poume den mporw na skeftw pws tha itan na min exw na paw pouthena giati opws eipes "etyxe" na anikw stous tyxerous anthrwpous pou exoun spiti kai fagito kathe mera!Opote....
Oloi thewroume oti exoume sovara provlimata akoma ki an auta exoun terasties diafores metaksy tous!

Κατερίνα είπε...

Είπαμε, όλοι προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με τον προσωπικό μας πόλεμο.

Calliope είπε...

Κι από την άλλη βλέπω τα γατάκια που έρχονται στη βεράντα... Στην αρχή διεκδικούσαν αιματηρά το φαγητό, το νερό και μια θέση στην κούτα για ξάπλα... Τώρα να δείτε τι ωραία που τα μοιράζονται όλα και ξαπλώνουν σαν jenga μέσα στην κούτα! Είναι απολαυστικό να βλέπεις όλα τα χρώματα γατοκεφαλών το ένα πάνω στο άλλο να κοιμούνται... Άσε που άμα βραχεί το ένα, πάνε τα υπόλοιπα και το γλείφουν για να καθαρίσει... Κι εμείς μυαλωμένοι άνθρωποι... "Θα μας φάνε τις δουλείες... Κουβαλάνε αρρώστειες... Ας πρόσεχαν" κλπ.!