Που να υποσχεθώ, που δεν έχω ιερό και όσιο;

Αγαπημένοι μου αναγνώστες, που με πολλή χαρά διαπίστωσα ότι αυξάνεστε και πληθύνεστε (εγίνατε ήδη 31, όσο μεγαλώνει ο αριθμός, μεγαλώνει και η ευθύνη μου, πως θα μπορέσω να ανταποκριθώ στις προσδοκίες τόσων ανθρώπων;), είναι Κυριακή πρωί προς μεσημέρι κι εγώ είμαι ξανά στο νησί, όπου εσπευσμένα αναγκάστηκα να επιστρέψω, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Κι εκεί που έλεγα να καθυστερήσω καμιά βδομάδα ακόμα την επιστροφή μου, διότι έχω και μια σχέση να κρατήσω, μόνο στον ύπνο του με βλέπει αυτός ο έρμος, ένα ομολογουμένως ευχάριστο γεγονός οδήγησε τα βήματά μου πίσω στην Κέρκυρα.
Καταρχήν, έχω να σας πω ότι πια είμαι ξεναγός, εκτός από όλα τ’ άλλα που είμαι, καθότι πολυπράγμων και ανήσυχος άνθρωπος. Επίσης, έχω να σας πω ότι αυτό εδώ το άρθρο, όπως είπε κι ο Γιάννης και πολύ γέλασα, είναι το άρθρο μου για να προλογίσω την καινούργια χρονιά. Με αίσθημα ευθύνης, λοιπόν, θα προλογίσω την καινούργια χρονιά.
Προλογίζω και λέω: ως συνήθως, πρέπει να διαβάσω και βαριέμαι (μήπως έχω διαλέξει τελικά λάθος επάγγελμα, που θέλει τόσο διάβασμα;). Ως συνήθως, όταν βαριέμαι να διαβάσω, γράφω. Κι επειδή τις πρώτες μέρες του χρόνου είθισται να βάζουμε στόχους και να κάνουμε προγραμματισμούς για το νέο έτος κι εγώ, ως γνωστόν, είμαι ένας καθ’ όλα συνηθισμένος άνθρωπος και λατρεύω τις πεπατημένες κάθε είδους, διότι, φίλοι μου, πολύ έχουν παρεξηγηθεί οι πεπατημένες κι εγώ είμαι εδώ για να διαλύω παρεξηγήσεις, για όλα αυτά, λοιπόν, θα θέσω κι εγώ τους στόχους μου για τη νέα χρονιά.
Καταρχήν, υπόσχομαι τη νέα χρονιά να κάνω ακόμα περισσότερη πλάκα από την παλιά και να μη σοβαρέψω καθόλου, καθώς προμηνύονται άσχημα τα πράγματα κι άμα δε γελάσεις και λίγο, δε βγαίνεις πέρα.
Επίσης, υπόσχομαι να κόψω το κάπνισμα (στόχοι νέας χρονιάς δίχως υπόσχεση διακοπής του καπνίσματος, δε νοούνται.)
Θα προσπαθήσω, αλήθεια το λέω, να φοράω λιγότερο παρδαλά ρούχα και σε ένα κρεσέντο αυτοκριτικής, μπορεί να αγοράσω κι ένα μαύρο φόρεμα. (Τραγικό, τώρα που το ξανασκέφτομαι: αναιρώ την υπόσχεση.)
Θα φτιάξω ένα καινούργιο blog, όπου θα εκθέσω 50 ζευγάρια σκουλαρίκια που θα φτιάξω μόνη μου με τα 100 κρεμαστράκια που αγόρασα από τη Θεσσαλονίκη. Ο απώτερος και ποταπός σκοπός μου θα είναι να πουλήσω και κανένα από δαύτα, ακούτε;
Δεν θα ξαναγκρινιάξω για το βρωμονήσι και θα γυρνάω στους δρόμους του τραγουδώντας I’m singing in the rain.
Θα κάνω την πρώτη μου ξενάγηση (παρεμπιπτόντως, έπρεπε να με βλέπατε, με τι θράσος έμπαινα στα τουριστικά γραφεία της Θεσσαλονίκης κι έλεγα ότι είμαι ξεναγός, τρομάρα να μου ’ρθει, άφηνα και την κάρτα μου, κυρία, ούτε η Ναθαναήλ στο Εκείνο το καλοκαίρι να ήμουν).
Δεν θα ξανακάνω τον ξερόλα όταν ακούω ή διαβάζω συντακτικά ή γραμματικά λάθη (εκτός κι αν βγάζουν μάτι, ε, εντάξει, δεν είμαι και αγία).
Θα πίνω μια μπίρα έξω τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα και δε θα μουχλιάσω σαν το στόρι μου από μπαμπού και θα τις παρασέρνω όλες για έξω, και την Ελένη και τη Σοφία και τη Νατάσα, έστω και σηκωτές από το σπίτι τους.
Θα διαβάζω όλη την εφημερίδα κι όχι μόνο το Έψιλον.
Θα βρίσκω χρόνο κάθε Σαββατοκύριακο για τις χειροτεχνίες μου (αυτό ίσως συνεπάγεται ότι θα σταματήσω να σιδερώνω τα σεντόνια, πράγμα που ήταν ο στόχος μου για τη χρονιά που πέρασε, αλλά, είπαμε, νέα χρονιά, νέοι στόχοι).
Θα προσπαθήσω ειλικρινά να μη λέω πολλές βλακείες, αλλά θέλω επιείκεια.
Αλήθεια, θα γράψω και κάνα σοβαρό άρθρο, για να μη λέτε ότι είμαι επιφανειακή και αμόρφωτη.
Αυτά για τη νέα χρονιά, αγαπημένοι μου αναγνώστες, ελπίζω να μην είναι σαν την παλιά και καταντήσει παλιοχρονιά.