Ο τελευταίος χορός vol. 1

Κυριακή πρωί, εννοείται, πλην μια δύσκολη ώρα, δηλαδή στις 7.30 το χάραμα, κάθομαι και γράφω, όχι επειδή έμπλεξα κι εγώ με το Imperia και μπήκα να πουλήσω ξυλεία, όχι, δεν έχω πέσει ακόμα σ’ αυτή την κατάντια, αλλά επειδή σε μισή ώρα θα κοπεί το ρεύμα και δεν θα έχω υπολογιστή ούτε ίντερνετ κι επίσης επειδή έχω τρελό διάβασμα, διότι σε 3 μέρες ξεκινά η τελευταία (ελπίζω) εξεταστική της περίφημης Σχολής Ξεναγών και της ζωής μου (ξαναελπίζω).
Πριν όμως αφοσιωθώ για πολλοστή φορά στην Ιστορία της Τέχνης και τη Νεότερη Ελληνική Ιστορία (α, μην τ’ ακούτε έτσι, είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα θέματα), θα σας περιγράψω την τελευταία μας εκδρομή.
Τελεσίδικο, ε; Η τελευταία εκδρομή: όχι πια βαλίτσες ούτε ξυπνητήρια ούτε τι ώρα θα κατεβούμε για πρωινό, όχι πια photo shootings στα διάφορα ειδυλλιακά σημεία. Τελείωσαν οι πρωινές βόλτες στους αρχαιολογικούς χώρους, ο Δημήτρης δεν θα ξαναδιαβάσει για να μας κάνει μάθημα. Ούτε θα ξαναπεταχτούμε με τη σούστα μας από το λεωφορείο για να πιάσουμε θέση στα τραπέζια του μεσημεριανού, δε θα ξαναγκρινιάξουμε για τις μπριζόλες. Όχι πια καινούργια ξενοδοχεία (τα έχουμε δει όλα έτσι κι αλλιώς) και δεν θα ξανατρέξουμε σαν πενταήμερη να δούμε το δωμάτιο της Σοφίας και της Μαριλένας, που έτσι κι αλλιώς, βέβαια, ήταν πάντα καλύτερο από το δικό μας, δεν ξέρω γιατί. Όχι πια ηχογραφιστήρια ούτε θα ξαναψάξουμε φυλλάδια των μουσείων ούτε θα ξαναπαρακαλέσουμε να μας ανοίξουν το χώρο. Δεν ξέρω αν θα ξαναγελάσουμε έτσι ποτέ στη ζωή μας και δεν ξέρω αν έχουμε περάσει ποτέ τόσο ωραία. Η τελευταία εκδρομή.
Κι επειδή τώρα, είμαι σίγουρη, η Ειρήνη έχει βάλει τα κλάματα κι η Ελένη το ίδιο (ορίστε, σας το φύλαγα για το άρθρο), ας ελαφρώσουμε λίγο τη φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα (σας έχω πει πόσο τρελαίνομαι για κλισεδάκια, έτσι;).
Ξεκινήσαμε από την Καστοριά, με τις γνωστές πια στάσεις ανά μισάωρο. Το θέμα με αυτές τις στάσεις, εκτός από τη μαθηματική εξίσωση καφές = τουαλέτα-στα-επόμενα-10-λεπτά-άρα-κι-άλλη-στάση, είναι ότι μαζί με τον καφέ περιλαμβάνουν και κρουασάν: η Μαριλένα κι εγώ θα κατεβάσαμε ίσαμε με μια κούτα Molto σ’ αυτή την εκδρομή, τι μας είχε πιάσει δεν ξέρω, και δεν θέλω ν’ ακούσω βλακείες περί της σχέσης που έχει η σοκολάτα με την έλλειψη σεξ.
Εν πάση περιπτώσει, αφού μαζέψαμε από την Ηγουμενίτσα τους αγαπημένους μας καθηγητές, για τους οποίους δεν σας έχω μιλήσει κι ούτε πρόκειται, μέχρι να σιγουρευτώ ότι πέρασα τα μαθήματά τους (μετά θα γίνει χαμός), και φυσικά φάγαμε την απαραίτητη τυρόπιτα, πήραμε το δρόμο για την Καστοριά και πριν φτάσουμε, σταματήσαμε στο Δισπηλιό.
Έχετε ακούσει για το Δισπηλιό; Νεολιθικός οικισμός, σου λέει, αν δεν κάνω λάθος (είπαμε, έχω θέμα με τις χρονολογήσεις), και παραλίμνιος, με τα σπιτάκια του δηλαδή χτισμένα πάνω σε πασσάλους μέσα στη λίμνη της Καστοριάς. Φυσικά, τα σπιτάκια δεν έχουν σωθεί, παρά τα έχουν πιστότατα αναπαραστήσει αυτοί οι εξαιρετικοί επιστήμονες και άνθρωποι, οι αρχαιολόγοι. Πάρα πολύ εντυπωσιακό, όμως, να βλέπεις το καλυβάκι πάνω στην εξέδρα που το προφύλασσε από την υγρασία της λίμνης και γεμάτο με τα σύνεργα του νεολιθικού ψαρά και της νεολιθικής νοικοκυράς κι η βαρκούλα δεμένη έξω από την πόρτα. Είχε, έξω από τα σπιτάκια, και κάτι προβολείς, εντελώς νεολιθικούς, προφανώς για να βλέπουν τα βράδια οι ψαράδες να νετάρουν τα δίχτυα τους.
Αφού βγάλαμε κι εκεί φωτογραφίες, φτάσαμε στην Καστοριά με την όμορφη λίμνη της. Μα τι ωραία λίμνη! Ανοιχτή, σαν καθρέφτης ήσυχη, με την απαραίτητη ομίχλη να κάνει το τοπίο λίγο τολκινικό, με παπάκια, κύκνους, σταχτοτσικνιάδες (παραδέχεστε;) και διάφορα άλλα πουλιά, βάρκες, τα βουνά από πάνω, τα σύννεφα να αντανακλώνται, ένα θαύμα, σας λέω. Εκεί στην Καστοριά, μέναμε σε ένα ξενοδοχείο, το οποίο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ξενοδοχεία που έχουμε μείνει, όχι μόνο δεν είχε κατσαρίδες, αλλά ήταν και πολυτελέστατο, με ωραία μεγάλα δωμάτια και υπερσύγχρονα κυριλέ μπάνια, στα οποία είχε επιτέλους τζαμαρίες στο ντους κι έτσι γλίτωσαν οι παντόφλες μας από βέβαιο πνιγμό.
Βέβαια, εμείς, ως γνήσιοι μαθητευόμενοι ξεναγοί, αφήσαμε και εκεί το μύθο κι ευθύς αμέσως θα σας εξηγήσω το γιατί. Προσέξτε: μετά από αυτή την εκδρομή ξεκινάει η εξεταστική μας, όπως σας εξέθεσα ανωτέρω. Ως εκ τούτου, όλοι ήρθαν εφοδιασμένοι με βιβλία αντί για τις εικονίτσες τ’ αγιού (αν και νομίζω ότι περισσότερο θα μας βοηθήσει ο άγιος, παρά τα βιβλία) κι έτοιμοι για διάβασμα. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να κάνουμε ένα study group, διότι πολλοί άσχετοι μαζί μπορεί και να βγάλουν κάτι. Και έβγαλαν: ο ένας το μάτι του αλλουνού. Ένα ωραίο απόγευμα στο study group μια διαφωνία μεταξύ κυριών κατέληξε σε καυγά ολκής, όπου ακουστήκαμε σε όλη την Καστοριά, ειδικά μια συμμαθήτρια κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό, η φλέβα είχε πεταχτεί μέχρι απέναντι. Να φανταστείτε, ο γκρουμ του ξενοδοχείου ερχόταν με τα Λεξοτανίλ στο δίσκο, πλην ματαίως, διότι οι κραυγές εσυνεχίζοντο, εγώ, όπως φαντάζεστε, ήθελα να γελάσω, αλλά δεν μπορούσα γιατί θα με μάλωναν, η Βίβιαν από απέναντι με κοιτούσε επίτηδες για να με κάνει να γελάσω, μέχρι κι η Μαριλένα μίλησε, που δε μιλάει ποτέ.
Κι όλα αυτά, αγαπητοί μου, όλο το μίσος κι ο αλληλοσπαραγμός, για την Προϊστορική Αρχαιολογία, που να το ήξερε ο έρμος Σλήμαν κι ο άλλος έρμος, ο Έβανς, ότι θα ξεσήκωναν τέτοια θύελλα. Τέλοσπαντων, οι διπλωματικές σχέσεις δεν αποκαταστάθηκαν, αλλά απεφεύχθη το εγκεφαλικό επεισόδιο με εκούσια αποχώρηση του υποψηφίου και το study group συνέχισε τις εργασίες του. Παρεμπιπτόντως, μήπως ξέρει κανείς από τους ευγενείς αναγνώστες μου πότε και που εντοπίζονται τα πρώτα δείγματα γραφής στον ελλαδικό χώρο; Είναι το πιο φλέγον ερώτημα της εποχής.
Εδώ, όμως, και για να δημιουργήσω και το σχετικό σασπένς, θα σας αφήσω πρώτον γιατί το άρθρο βγαίνει τερατώδες κι έχω άλλα τόσα να γράψω και θα τα γράψω στο επόμενο και δεύτερον για να συνεχίσω το πυρετώδες διάβασμά μου και θα τα πούμε νεξτ γουίκ.