Ο τελευταίος χορός vol. 2

Και σιγά που θα περίμενα εγώ μέχρι την άλλη εβδομάδα, αφήστε που ως τότε θα έχουν γίνει πολλά και θα πρέπει να γράψω κι άλλο άρθρο…
Που είχαμε μείνει; Α, ναι.
Μετά από τον ομηρικό καυγά, κι επειδή είχαμε γίνει ρεντίκολο τση κοινωνίας στην πόλη, προσπεράσαμε κάτι εκκλησιές που έχει η Καστοριά με αξιοπρέπεια αντάξια βυζαντινού αυτοκράτορα και πήγαμε στις Πρέσπες, τη Μικρή και τη Μεγάλη.
Το τοπίο εκεί είναι πραγματικά απερίγραπτο, δεν υπάρχουν λόγια να μεταφέρω την ατμόσφαιρα και την ομορφιά της φύσης, την απεραντοσύνη του ουρανού, τα χρώματα της λίμνης και το απόκοσμο του μικρού νησιού στη μέση, του Αγίου Αχιλλείου. Έπεφτε κι ένα μελαγχολικό ψιλόβροχο, ήτανε σαν παραμύθι και τα καλάμια έπνιγαν τις φωνές μας, μεταφερθήκαμε για λίγο σε έναν άλλο κόσμο και ηρεμήσανε τα πνεύματά μας. Εξαιρετικά γοητευτική περιοχή και η πιο ωραία εποχή της, να πάτε οπωσδήποτε.
Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στο Βόλο, μια μικρή Θεσσαλονίκη. Εκεί, συνέβη το εξής μοναδικό: για πρώτη φορά στα χρονικά της Σχολής Ξεναγών, σε μάθημα που γινόταν στον αρχαιολογικό χώρο του Διμηνίου (έτερος προϊστορικός οικισμός, βρωμάει ο τόπος από δαύτους στη Θεσσαλία), παρακολουθούσαν όλοι, μα όλοι ανεξαιρέτως κι ούτε ένας δεν είχε κόψει πέρα, ούτε ένα φλας δεν άστραψε, ούτε μισό κινητό δε χτύπησε. Διότι η Προϊστορική Αρχαιολογία κρέμεται από πάνω μας σαν δαμόκλεια σπάθη κι έπρεπε στο Διμήνι και στο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου να μάθουμε όσα δεν έχουμε μάθει ως τώρα, πράγμα, όπως φαντάζεστε, αδύνατον. Επίσης, στο Βόλο, συνέχισαν όλοι να διαβάζουν μανιωδώς, όλοι πλην εμού, μεγάλη περιέργεια έχω πως θα τις περάσω αυτές τις εξετάσεις.
Μετά από αυτό το καταπληκτικό μάθημα της Προϊστορικής, πήγαμε μια βόλτα στο Πήλιο. Ήταν μια όμορφη μέρα, Κυριακή με λιακάδα, κι ήσουν με τους φίλους σου σ’ ένα ωραίο μέρος και πήγαινες για φαγητό κι είναι κάτι τέτοιες στιγμές που δεν το καταλαβαίνεις, αλλά σε κάνουν ευτυχισμένο και μετά μένουν εκεί κι ας τις έχεις ξεχάσει, αυτές οι στιγμές είναι εκεί, σαν χάντρες στο αγαπημένο σου κολιέ.
Στο Πήλιο, μολονότι εγώ φοβόμουν ότι θα συναντήσουμε κάναν Κένταυρο και θα μας κλέψει έτσι όμορφες που είμαστε, ξεκινήσαμε η Ελένη, η Μαριλένα, η Βίβιαν κι εγώ να πάμε με τα πόδια από την Πορταριά ως τη Μακρυνίτσα (καλά μη φανταστείτε καμιά τρελή απόσταση, κάνα-δυο χιλιόμετρα είναι) και περπατούσαμε μέσα στις πρασινάδες, αγναντεύαμε τη θέα και το Βόλο που απλωνόταν στα πόδια μας και βγάζαμε φωτογραφίες. Ευτυχώς, φτάσαμε γρήγορα στη Μακρυνίτσα και στο φαγητό δίχως να συναντήσουμε Κένταυρο, αν κι εγώ είμαι σίγουρη ότι κάπου πήρε το μάτι μου έναν να μας κρυφοκοιτάζει.
Τελευταίος προορισμός, τα Μετέωρα, όπου για να πάμε, μείναμε στην Καλαμπάκα (κι ήπια του πόνου το ποτό με την τσανάκα), μια κοσμοπολίτικη και ζωντανή πόλη…
Το καλύτερο, όμως, στην Καλαμπάκα ήταν το ξενοδοχείο μας, αντάξιο μελλοντικών ξεναγών: λες και μπήκα σε ναό, η διακόσμηση αποτελούνταν από τρίγλυφα, μετόπες, αγάλματα αρχαίων θεών, αγγεία ερυθρόμορφου ρυθμού, αετώματα στην είσοδο και όλα αυτά σε κομψούς τόνους χρυσού, ροζ και κίτρινου. Έκανες να μπεις στο ασανσέρ κι έβλεπες δίπλα σου έναν Σάτυρο γύψινο και χρυσό να σε κυνηγάει. Κατέβαινες για πρωινό και σε καλημέριζε μια Άπτερος Νίκη με ροζ φτερά. Έβγαινες στο μπαλκόνι και σου έβγαζε το μάτι το αέτωμα με τον Δία. Η επιτομή του στιλ. Αφού, μπαίνοντας στο δωμάτιο περίμενα τουλάχιστον δυο κούρους στο μπάνιο και μια Καρυάτιδα αντί για κομοδίνο, τίποτε τέτοιο όμως δε βρήκα, απάτη το λόμπι, για τα μάτια του κόσμου.
Και μετά από όλα αυτά, πήγαμε στα Μετέωρα, όπου μετέωροι σταθήκαμε και με κομμένη την ανάσα μπροστά στα θαύματα της φύσης. Εκείνοι οι θεόρατοι βράχοι, βγαλμένοι από κάποιον προκατακλυσμιαίο βυθό, ξαφνικά ξεπροβάλλουν μπροστά σου και φτιάχνουν ένα τοπίο ανεπανάληπτο και στη μέση στέκεις εσύ, ανήμπορος και τόσο μικρούλης ανθρωπάκος.
Και εκεί, σ’ αυτόν τον εντυπωσιακό τόπο, χάλασε η φωτογραφική του γράφοντος γκαντεμόσαυρου, είναι δυνατόν; Κι έτσι δεν μπόρεσα να απαθανατίσω τις εξαιρετικές τοιχογραφίες των μοναστηριών που σκαρφάλωσαν στις κορυφές των βράχων και να γίνω κι εγώ μια ειδική και καταπληκτική μετεωρολόγος σαν όλους αυτούς που κυκλοφορούν εκεί έξω… Είχα, όμως, το τεφτέρι μου και έγραψα τα πάντα, αλήθεια σας λέω, όχι σαν τη Βίβιαν που έγραφε συνταγές. Μετρήσαμε όλα τα μοναστήρια, συγκρίναμε τεχνοτροπίες αγιογράφων , την κρητική σχολή και την παλαιολόγεια τέχνη, φάγαμε ίσαμε με ένα κιλό λουκούμια έκαστος, χαϊδέψαμε όλες τις γάτες που συναντήσαμε και τρομάξαμε τους μοναχούς με τις αγριοφωνάρες μας και μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Κι έτσι έφτασε στο τέλος κι αυτό το ταξίδι, το οποίο, βέβαια, παραλίγο να μη φτάσει καθώς την επιστροφή μας απειλούσαν διάφοροι δαίμονες: απεργίες, άνεμοι, σεισμοί, λιμοί και καταποντισμοί. Η Σοφία κόντεψε να μείνει στον τόπο από το άγχος, μέσα στην άγια ατμόσφαιρα της ιεράς μονής Βαρλαάμ γύριζε και τρομοκρατούσε τους ανθρώπους, «εσύ άκουσες για τη 48ωρη απεργία στα πλοία;» άκουγες ξαφνικά δίπλα στο αυτί σου και νόμιζες ότι κατέβηκε άγγελος Κυρίου να εξαγγείλει την απεργία.
Ευτυχώς, οι απεργοί το μετάνιωσαν κι οι άνεμοι κόπασαν για να γυρίσουμε εμείς σώοι στο νησί και να αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια που χάνουμε: τις ατελείωτες και υπέροχες εκδρομές. Θα ξαναπάμε ταξίδια, σίγουρα, αλλά κανένα δεν θα είναι σαν αυτά.
Κανένα ταξίδι, άλλωστε, δεν είναι σαν το προηγούμενο κι αυτό είναι το ωραίο, ε;