Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Συνάνθρωποι ή απάνθρωποι;

Όταν ξεκίνησα αυτό το παραληρηματικό μπλογκ (βαρέθηκα ν’ αλλάζω απ’ τα ελληνικά στ’ αγγλικά, συγχωρήστε μου αυτές τις ηλίθιες λέξεις), είχα πει ότι γενικά δεν θα ασχολιόμουν με το σχολιασμό της επικαιρότητας.
Πρώτον, διότι το λέω και στον τίτλο: ό,τι και να συμβεί η ζωή συνεχίζεται πάντα και πάντα μου προκαλεί μεγάλη απορία. Και δεύτερον, εγώ, ως γνήσιος καραγκιόζης, αυτό που θέλω να κάνω είναι να σκάτε κάνα χαμόγελο κι όχι να χολοσκάτε με όλα αυτά που, εντάξει, τα ξέρετε, τα στραβά του κόσμου, δεν περιμένετε εμένα να σας τα πω.
Τώρα, όμως, θα κάνω μια εξαίρεση, η οποία απλώς θα επιβεβαιώσει τον κανόνα, βεβαίως βεβαίως, και μετά θα φύγω και θα συνεχίσω να αιθεροβατώ σ’ αυτόν το θαυμάσιο κόσμο που ζω, όπου όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Θα συνεχίσω να είμαι συνειδητά και από προσωπική μου επιλογή αφελής και αισιόδοξη-παρεμπιπτόντως, είναι η ιδέα μου ή το έχετε παρατηρήσει κι εσείς: το αισιόδοξος έχει καταντήσει βρισιά;
Όλα αυτά, όμως, μετά την εξαίρεση, η οποία είναι οι εκλογές. Ε, λύσσιαξαν πια, να γίνουν εκλογές και να γίνουν εκλογές, ορίστε, έγιναν οι εκλογές και τι κατάλαβαν; Έχω καμιά δυο βδομάδες που ακούω για το μήνυμα των εκλογών, αυτό είναι το μήνυμα των εκλογών, το άλλο είναι το μήνυμα των εκλογών, σιχάθηκα!
Μην ψάχνετε, παιδιά, κανένα μήνυμα δεν υπάρχει, σιγά ποιος θα ασχολιόταν να στείλει μήνυμα, πήγανε όλοι εκδρομές και καφέδες. Το μόνο μήνυμα που εστάλη ήταν αυτό με την ώρα και την καφετέρια συνάντησης που αντάλλαξαν φίλοι, γκόμενοι, παρέες, κλπ.
Τέλοσπαντων, εκτός από το μήνυμα, το θέμα με τις εκλογές είναι πως ξυπνούν μέσα στο μέσο Έλληνα το ζώο. Το ζώο της επανάστασης και της αντίδρασης: όλοι έξαφνα μουντζώνουν, βρίζουν και καταριούνται, απειλούν, απαξιώνουν και εκμηδενίζουν. Και παντού ακούς πόσο άχρηστοι είναι όλοι οι πολιτικοί και πόσο σάπιο το σύστημα και πόσο όλοι τα παίρνουν και για τη διαφθορά, τον εύκολο πλουτισμό, την υποκρισία-α, και τα κροκοδείλια δάκρυα, μην ξεχάσω τα κροκοδείλια δάκρυα. Έλα, Παναγία μου, σκιάομαι, που λένε κι οι Κερκυραίοι.
Κι είναι όλοι έτοιμοι να «τα βάλουν φωτιά», να τα γκρεμίσουν όλα, να βουλιάξουν ωσάν την Ατλαντίδα, διότι μόνο έτσι θα αναγεννηθούμε. Ναι, ναι, μ’ αυτό το πλευρό να κοιμόμαστε, της επανάστασης και της φωτιάς. Όπως είπα και σε έναν φίλο μου προχτές, που ήθελε να πάρει δυο μπιτόνια πετρέλαιο και να κάψει όλα τα αυτοκίνητα στην πλατεία, δεν τα παίρνεις καλύτερα τα μπιτόνια το πετρέλαιο να τα δώσεις σε κάναν άνθρωπο να ζεσταθεί, παιδάκι μου;
Διότι μόνο αυτό το μήνυμα μπορούμε να στείλουμε, αν θέλουμε: ότι δεν είμαστε απάνθρωποι, αλλά συνάνθρωποι. Η μεγαλύτερη επανάσταση, η πιο δύσκολη κι η πιο ανατρεπτική είναι αυτή, αγαπητοί μου, να είσαι με τον άλλον μαζί, να μπορείς να συσπειρωθείς, να συνεννοηθείς, να συνεργαστείς και εν τέλει να δημιουργήσεις, να επιδιορθώσεις και να προχωρήσεις. Μαζί, όμως, μαζί.
Νομίζω ότι οι κυβερνώντες, οι πολιτικοί, οι δεν ξέρω πώς να τους πω, θα τρόμαζαν πολύ ή, ακόμα καλύτερα, θα σκέφτονταν λίγο, αν έβλεπαν τους ανθρώπους, στο πείσμα των καιρών, που προστάζουν απομόνωση, καχυποψία και κλειδωμένες πόρτες, να ανοίγουν τις πόρτες τους και να βοηθάνε ο ένας τον άλλον.
Σε περίπτωση που δεν έχετε διαβάσει το «Περί φωτίσεως» του Ζοζέ Σαραμάγκου, σπεύστε και θα εννοήσετε τι εννοώ. Τι γίνεται σ’ αυτό το βιβλίο; Εκλογές. Πλην όμως, το λευκό ξεπερνά το 80% (δελεαστικό; Αν ήμουν στο Υπουργείο Παιδείας, το βιβλίο αυτό θα ήταν στο πρόγραμμα διδακτέας ύλης). Οπότε, υπάρχει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: δεν θέλουμε κανέναν. Τρελαίνονται όλοι οι κρατούντες και ψάχνουν να βρουν τον υποκινητή της τρομοκρατικής ενέργειας. Οι άνθρωποι όμως ελάχιστη σημασία τους δίνουν και αναδιοργανώνουν τη ζωή τους και ανακαλύπτουν από την αρχή την αλληλεγγύη και την προσωπική ευθύνη στην κοινωνία.
Αλήθεια, διαβάστε το βιβλίο. Είναι τουλάχιστον διαφωτιστικό.
Εγώ αυτά είχα να πω για την επικαιρότητα και τις εκλογές. Τώρα θα πάρω πάλι των ομματιών μου και θα ξενιτευτώ κι όταν γυρίσω, θα σας πω πως περάσαμε για να γελάσετε και πάλι, αφήστε που αυτή είναι η τελευταία εκδρομή κι όταν γυρίσουμε εγώ θα έχω κατάθλιψη και θα πρέπει να την αντιμετωπίσω.
Με τέτοια που ‘χω ψυχολογία, πως θα βγω στη συναυλία;

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ψιτ, κοπελιά, το βιβλίο δικό σου είναι ή δανεικό και αγύριστο ???

Κατερίνα είπε...

Βρε ουστ! Δεν το έχω εγώ, λέμεεεε!

matthaios είπε...

Καλημέρα!!Τέλεια η γραφή σου!!Καλή και ευχάριστη η Κυριακή..Να είναι ολη δική σου!! :-))

Κατερίνα είπε...

Ευχαριστώ και καλώς ήρθες στο κλαμπ!